Proces technologiczny spawania

Nity nagrzewa się do temperatury 1000-1100°C (barwa jasnożółta) w przenośnych podręcznych kuźniach, ustawionych w pobliżu miejsca nitowania (program uprawnienia budowlane na komputer). Nity o średnicy do 12 mm zaklepuje się na zimno. Do nitowania pneumatycznego stosuje się zazwyczaj młotki pneumatyczne o ciężarze 1~ 12 kG (wydajność zespołu 3-4 osób 30-40 nitów na godzinę). Ciśnienie powietrza we wlocie do młotka powinno wynosić 5-6 at n, przy czym należy je stale kontrolować i odpowiednio regulować (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Proces technologiczny spawania wymaga szczegółowego opracowania obejmującego: wybór metody spawania i elektrod, określenie natężenia prądu oraz ustalenie takiej kolejności nakładania spoin, aby odkształcenia i naprężenia skurczowe przy spawaniu były jak najmniejsze (uprawnienia budowlane).

Jakość połączeń spawanych zależy od wielu czynników, z których najważniejszymi są:

• rodzaj stali spawanych elementów oraz elektrod,
• staranność przygotowania styków montażowych (dokładność płaszczyzn stykowych, czystość powierzchni styków itp.),
• prawidłowość zastosowania procesu technologicznego spawania,
• kwalifikacje i staranność spawacza (program egzamin ustny).

Niezbędny przekrój spoiny oblicza się w założeniu, że siły działające w przekroju połączenia przenoszone są tylko przez spoinę. Spoiny o znacznym przekroju należy układać warstwami o równomiernym przekroju. W celu podwyższenia jakości spoin oraz zwiększenia wydajności spawania w ostatnich czasach stosuje się (również przy montażu konstrukcji stalowych na placach budowy) spawanie półautomatyczne, a nawet automatyczne (np. przy spawaniu zbiorników o dużych pojemnościach).

Kolejność montażu

Kolejność montażu poszczególnych elementów danej konstrukcji zależna jest od jej układu statycznego i powinna być ustalana z punktu widzenia maksymalnej stateczności montowanej konstrukcji, w ciągu całego czasu trwania montażu oraz zapewnienia całkowitego bezpieczeństwa wykonywania robót (opinie o programie).

Dla montażu konstrukcji stalowych, charakteryzujących się wielką liczbą elementów składowych i różnorodnością schematów statycznych, konieczne jest specjalne zaprojektowanie kolejności montażu wszystkich rodzajów elementów montowanej konstrukcji. Pracę tę najlepiej przedstawić w postaci schematu kolejności montażu naniesionego na charakterystyczny przekrój poprzeczny czy podłużny montowanej konstrukcji. W przypadku prostych konstrukcji jednokondygnacjowych hal przemysłowych kolejność montażu poszczególnych elementów powinna być następująca: słupy, belki podsuwnicowe lub belki podłużne stężające, wiązary, stężenia, płatwie itp.

Przykładowy schemat kolejności montażu poszczególnych elementów stalowej konstrukcji szkieletowej hali jednonawowej. Montaż typowego przęsła rozpoczyna się od ustawienia słupa 1 rzędu A, który następnie przymocowany jest do poprzednio ustawionego w tym samym rzędzie słupa przy pomocy belki podsuwnicowej 2. Podobnie przebiega montaż słupa 3 i belki podsuwnicowej 4 rzędu B (segregator aktów prawnych). Następnie ustawia się wiązar kratowy 5 wraz ze świetlikiem, który od razu łączy się z poprzednio już ustawionym wiązarem za pomocą tężników podłużnych 6, 7 i 8 poziomych i pochyłych, łączących pasy górne oraz pas górny i pas dolny dwóch sąsiednich wiązarów. Wiązary opiera się na słupach w punktach C, co zapewnia większą ich stateczność. Końcowe odcinki pasa dolnego (a) dostawia się po ustawieniu wiązarów na podporach. W następnej kolejności montuje się wszystkie płatwie podłużne (promocja 3 w 1).

Montaż belki podsuwnicowej zaraz po ustawieniu słupów umożliwia dobre usztywnienie montowanej konstrukcji i pozwala na uniknięcie prowizorycznych stężeń. W montażu konstrukcji połaci dachowej (płatwie i płyty pokrycia dachu) istotne znaczenie ma równomierne obciążenie konstrukcji z obydwu jej stron (montaż płatwi i płyt na przemian od rzędu A i rzędu B). Przygotowanie fundamentów do montażu konstrukcji polega na wyrównaniu powierzchni styku, oczyszczeniu i wyprostowaniu prętów kotwiących oraz naniesieniu w sposób trwały teoretycznych osi kierunkowych.