Proces wysychania

Wskutek wyżej wymienionych czynników mających wpływ na proces wysychania zachodzi konieczność sprawdzenia, czy czynniki te pomagają, czy też przeszkadzają wydalaniu wilgoci na zewnątrz (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zbadajmy jak przebiega wysychanie do wewnątrz pomieszczenia. Najwyższa możliwa temperatura w płaszczyźnie y—y jest zbliżona do + 18°C. W temperaturze 4- 18°C mamy:
Proces wysychania związany jest z parowaniem q, które, wyrażone jest odmiennymi wielkościami dla poszczególnych materiałów, bardzo różniącymi się nawzajem od siebie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na przykład parowanie z cegły zwykłej, a więc i z muru ceglanego (p = 1660 kg/m3) q = 0,985 kg/m2 • • doba, a muru pianobetonowego (p = 825 kg/m3), a więc analogicznie i gazo- betonowego, wynosi q = 0,031 kg/m2 • doba. Tak olbrzymia różnica w zdolności parowania wzbudza słuszną obawę, że może ona odbić się na opóźnieniu w wydalaniu wilgoci. Należy przy tym przypomnieć, że wielkość q jest uzyskana za pomocą metody określania dyfuzji włoskowatej (p. 9.3); wyraża się ono ilością wilgoci przechodzącej przez przekroje kostek materiałów o wymiarach 5 X 5 X 25 cm, powleczonych z czterech dłuższych boków powłoką wodoszczelną. Jednym końcem kostki te stykają się z wodą, a ich powierzchnie górne wolno parują przy ustalaniu się procesu odparowania (uprawnienia budowlane).

Odparowanie takie ma nieco odmienne skutki dla dwóch następujących przypadków:
— materiał stale styka się z wodą; równocześnie z nasiąkaniem wilgoć odparowuje. Przypadek ten nie odpowiada ściśle niniejszym założeniom,
— materiał zawiera w sobie określoną ilość wilgoci, nie styka się z wodą, a wydala z siebie wilgoć w procesie wysychania, co jest przedmiotem obecnych badań.
Jeżeli zachodzi idealna równowaga pomiędzy procesem parowania i wysychania, wtedy q = Pwys. Jednakże wiadome jest, że wysychanie związane z przepływem przez ciało porowate pewnej ilości pary zależne jest od współczynnika przepuszczalności pary 6. Wskutek tego zachodzi rozbieżność w możliwościach odparowania w stosunku do zdolności materiału przepuszczania pary wodnej powstałej na skutek parowania (program egzamin ustny).

Para wodna z przegrody

Jeżeli przyjmiemy do rozważań wysychanie muru z cegły palonej, dla którego współczynnik parowania odpowiednio wynosi q = 0,985 kg/m2 • doba, a współczynnik przepuszczalności pary 5 = 0,0114 g/m • hTr, możemy rachunkowo wykazać, w jakim stopniu wysychanie może równoważyć parowanie q. Podstawiając wartość Pwys = q = 0,985 kg/m2* doba = = 41 g/m2 h oraz przyjmując dla muru ceglanego 5 = 0,0114 g/mhTr obliczamy dopuszczalną grubość warstwy materiału, przy której pełna ilość odparowanej wilgoci mogłaby być wydalona wskutek wysychania do wewnątrz pomieszczenia (opinie o programie).

Z powyższego widać, że zdolność odparowania nie może być wyzyskana w murze z cegły zwykłej przy procesie wysychania, ponieważ grubość warstwy muru dzieląca płaszczyznę rozdziału y—y od powierzchni wewnętrznej zazwyczaj wielokrotnie przekracza 1,3 mm. Z tego wynika, że wysychanie reguluje w tym przypadku jedynie współczynnik przepuszczalności pary wodnej 8 (segregator aktów prawnych).
Ażeby wyzyskać zdolność parowania gazobetonu, grubość warstwy, przez którą może przenikać para wodna z przegrody do wewnątrz pomieszczenia, nie może przekraczać 24 mm. Zazwyczaj grubość warstwy gazobetonu wielokrotnie przewyższa 24 mm.

Jak wynika z powyższych obliczeń, pomimo tego, że odparowanie z muru gazobetonowego jest przeszło 30-krotnie mniejsze od odparowania z muru ceglanego, nie wpływa ono na różnice w okresach wysychania, które są praktycznie jedynie zależne od współczynnika przepuszczalności 8. Na tej podstawie można wnioskować, że mur gazobetonowy pomimo bardzo małego q (q = = 0,031 kg/m2 • doba) pod względem wysychania w praktycznym znaczeniu jest zbliżony do muru z cegły wypalonej.
Korzystając z tabl. 7-1 można tą metodą zbadać również zdolność wysychania przegród z różnych materiałów (promocja 3 w 1).