Proces zgazowania

Proces zgazowania polega na częściowym spalaniu paliwa z jednoczesnym lub parą. Z przyczyn ekonomicznych najczęściej produkuje się gaz mieszany, otrzymywany wskutek równoczesnego przedmuchiwania powietrzem i parą. Gaz generatorowy stosowany jest jako paliwo w gazownictwie, koksownictwie, hutnictwie stali i szkła, fabrykach maszyn oraz jako dodatek do gazu miejskiego. Gaz wodny (otrzymywany wskutek przedmuchiwania spalanego paliwa stałego samą parą wodną) znalazł również zastosowanie w syntezie chemicznej do produkcji amoniaku, benzyny oraz metanolu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gaz ten, zwany słabym, otrzymywany jest jako produkt uboczny w procesie wielkopiecowym. Stosowany jest do opalania nagrzewnic wielkopiecowych, zasilania mechanicznych urządzeń pieców oraz do innych, różnych celów w mieszaninie z innymi gazami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Powstaje on w procesie wysokotemperaturowego odgazowania węgla kamiennego. Znalazł zastosowanie jako podstawowy składnik gazu miejskiego. W stanie surowym zawiera dużo zanieczyszczeń, które muszą być usunięte przed użyciem do gazu miejskiego. Dotyczy to m. in. siarkowodoru, cyjanowodoru i amoniaku (uprawnienia budowlane).

 W celu zmniejszenia tarcia między przesuwającymi się względem siebie powierzchniami wprowadza się między nie oleje smarowe lub smary. Oleje smarowe są to substancje ciekłe pochodzenia mineralnego, roślinnego i zwierzęcego, jak również otrzymane na drodze syntezy (program egzamin ustny). W mechanizmach, gdzie ciekły olej nie może się utrzymać, lub tam, gdzie utrudnione jest regularne zasilanie, stosowane są smary stałe. Są one również używane w miejscach występowania dużych obciążeń lub wysokich temperatur. Otrzymywane są przez zagęszczanie olejów mineralnych lub bezpośrednio z ropy naftowej na drodze destylacji i rafinacji. Do smarów zaliczane są również pewne substancje nieorganiczne, zwane smarami twardymi. Znalazły one zastosowanie szczególnie w przypadkach, gdy inne smary nie mogą być stosowane ze względu na wysoką temperaturę w środowisku pracy.

Pomiar penetracji

Podstawowymi wielkościami charakteryzującymi oleje i smary są: lepkość i wskaźnik lepkości (tzw. indeks wiskozowy), penetracja, smarność, gęstość oraz temperatury: krzepnięcia, kropienia i topnienia. Lepkość jest miarą tarcia wewnętrznego pomiędzy przesuwającymi się wzajemnie warstwami stycznymi cieczy. Najczęściej podawana jest lepkość względna, określana w stopniach Englera. Lepkość wyrażona w stopniach Englera (°E) jest to stosunek czasu wypływu 200 cm3 badanej cieczy do czasu wypływu tej samej ilości wody destylowanej w temperaturze 20°C (ok. 293 K) (opinie o programie).

Do pomiaru lepkości w stopniach Englera służy lepkościomierz. Wskaźnik lepkości określa zmiany lepkości w zależności od temperatury. Wyraża on zmianę lepkości oleju w stosunku do zmian lepkości olejów wzorcowych. Pomiaru penetracji dokonuje się według PN-58/C-04135. Penetracją nazywamy głębokość, na jaką pogrąża się w smarze stożek penetracyjny pod obciążeniem 159 G w temperaturze 25°C (ok. 298 K), w czasie pięciu sekund. Wynik podawany jest w jednostkach penetracji, odpowiadających zagłębieniu stożka penetracyjnego na 0,1 mm i jest wartością określającą konsystencję smarów stałych, asfaltów i innych substancji (segregator aktów prawnych).

Pomiar penetracji jest niedokładny, daje jednak orientacyjny obraz własności użytkowych smaru. Zdolność wytwarzania na powierzchni ciała stałego trwałych, cienkich warstewek granicznych nazywamy smarnością. Dotychczas nie zostały znormalizowane warunki badania smarności. Określona jest ona pośrednio na podstawie współczynnika tarcia, stopnia zużycia lub czasu zatarcia dwóch trących powierzchni. Temperatura kropienia jest górną granicą, przy której smar zachowuje jeszcze swe własności. W tej temperaturze pojawia się pierwsza kropla w formie ciekłej (promocja 3 w 1).