Procesy technologiczne

Dążenie do ujednolicenia technologicznych procesów wytwarzania elementów i wyrobów budowlanych metodami przemysłowymi na zasadzie długich serii powoduje konieczność normalizacji materiałów oraz ich właściwości technologicznych, wytrzymałościowych i konstrukcyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer). Różnorodność materiałowa i wynikająca stąd zmienność parametrów technologiczno-wytrzymałościowych powodują niepożądane zjawisko zmienności wymiarów, przekrojów i kształtów elementów lub wyrobów, co bardzo utrudnia wielkoseryjną produkcję przemysłową.

Wymienione wyżej czynniki, wchodzące w skład procesu typizacji i mające wpływ na przedmiot typizowany, uczestniczą w tym procesie
zależnie od potrzeb i szczebla typizacji. W tym zakresie rozróżniamy trzy szczeble typizacji:
a) element lub wyrób przedstawiający samodzielną wartość użytkową dla odbiorcy lub użytkownika,
b) zespół elementów użytkowych powstały w drodze scalenia elementów I szczebla (program uprawnienia budowlane na ANDROID),
c) cały obiekt powstały ze scalenia poszczególnych zespołów elementów użytkowych.
Nie jest natomiast przedmiotem typizacji zespół obiektów.

Przykładowo: stypizowanym elementem użytkowym jest węzeł sanitarny, urządzenie kuchni, urządzenie zlewni mleka, paszami, urządzenie suszarnicze dla pasz i zielonek itp. Zespołem elementów użytkowych jest sekcja lub segment budynku, w którego skład wchodzą poszczególne typowe elementy. Natomiast całym obiektem jest dopiero budynek np. mieszkalny, obora, chlewnia, stodoła, suszarnia itp.
Podstawowym i najbardziej istotnym warunkiem dla typizacji jest wprowadzenie jednolitego systemu wymiarowego, znormalizowanie surowców i półfabrykatów oraz ujednolicenie przemysłowych operacji produkcyjnych (uprawnienia budowlane).

Ogólnie, przedmioty podlegające typizacji w zakresie prac projektowych w budownictwie można podzielić na trzy zasadniczo różniące się między sobą grupy. Do grupy I należą: normatywy porządkujące prace inwestorskie i wstępne prace projektowe, ogólne ustalenia koordynacji wymiarowej (wielkości i parametry modularne, wymiary uprzywilejowane, tolerancje wymiarowe itp.), pomocnicze ustalenia funkcjonalne (obciążenia i gabaryty) oraz elementy funkcji.

Zespoły udoju mechanicznego

Są to merytoryczne elementy pracy projektowej i nie nadają się one do bezpośredniej realizacji, natomiast stanowią one pomoc i narzędzie w ręku projektanta, przydatne do sporządzania projektów i przedmiotów, nadających się do bezpośredniej realizacji w sensie fizycznym. Do grupy II zaliczamy konkretne przedmioty projektowania w sensie fizycznym, nadające się do bezpośredniej realizacji, które można wytworzyć w trakcie procesu produkcji budowlanej zarówno w uprzemysłowionych zakładach prefabrykacji, jak i na placu budowy (program egzamin ustny).

Przedmiotami tymi są:
d) wyroby i elementy konstrukcyjno-budowlane, instalacyjne i wyposażeniowe (prefabrykaty, bloki, płyty, belki, stolarka, armatura itp.) (opinie o programie),
e) cząstkowe zestawy wyrobów i elementów, np. klatki schodowe, zespoły kuchenne, zespoły udoju mechanicznego, automaty żywieniowe dla zwierząt itp.,
f) sekcje i segmenty budynków typizowanych jako zestawy wyrobów i elementów typowych,
g) zespoły sekcji i segmentów - czyli całe budynki.

Przy projektowaniu przedmiotów wymienionych w grupie II wymagana jest pełna znajomość podejmowanej problematyki, rozwiązań funkcjonalnych i przestrzennych oraz materiałowo-technologicznych. Przedmioty należące do tej grupy nie mają na ogół bezpośredniego wpływu na realizowany obiekt.

Do grupy III zalicza się przygotowanie działalności realizacji, na którą składają się:
a) forma, zakres i metody opracowania dokumentacji projektowej,
b) narzędzia, sprzęt, maszyny, urządzenia produkcyjne i transportowe (segregator aktów prawnych).
c) obiekty zaplecza produkcyjnego, jak np. betoniarnie, wytwórnie elementów i inne obiekty pomocnicze służące do wykonania zadania podstawowego,
d) metody i organizacja produkcji względnie wykonawstwa budowlanego.

Przedmioty należące do grupy III na ogół nie wywierają zasadniczego wpływu na realizowany obiekt, aczkolwiek kompleksowo oddziałują na proces typizacji poszczególnych przedmiotów. Stąd też przedmioty typizowane zaliczone do II grupy mają duże znaczenie dla przedmiotów grupy III i wzajemnie się zazębiają (promocja 3 w 1).