Produkcja cegły

NPG określa poziom wzrostu poszczególnych dziedzin gospodarki narodowej w stosunku do lat poprzednich, określając zarówno ilości wyprodukowanych jednostek dla danego okresu objętego planowaniem, jak i wzrost produkcji (w %%) w stosunku do poprzedniego okresu (program uprawnienia budowlane na komputer). Np. produkcję cementu w roku 1958 planowano w ilości 5100,0 tysięcy ton, co w porównaniu z produkcją w roku 1957 daje wzrost o 13,7%; produkcję cegły planowano na rok 1958 w ilości 3152,6 milionów sztuk, co w stosunku do roku 1957 daje wzrost o 11,5% itd.
W NPG, niezależnie od poziomu wzrostu produkcji, podane są środki, którymi można ten wzrost osiągnąć w poszczególnych dziedzinach gospodarki, oraz zadania w zakresie aktywizacji? czyli zwiększenia produkcji niektórych dziedzin gospodarki.

W ten sposób ujęte są w NPG zagadnienia, dotyczące: dochodu narodowego, przemysłu, rolnictwa, leśnictwa, transportu i łączności, inwestycji, handlu wewnętrznego i zagranicznego, gospodarki komunalnej oraz urządzeń socjalnych i kulturalnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
NPG jest uchwalany przez sejm i przekazywany radzie ministrów do ustalenia w drodze uchwały rządu szczegółowych zadań planowych na dany rok gospodarczy dla poszczególnych dziedzin gospodarki narodowej.
Tryb opracowania Narodowego Planu Gospodarczego (uprawnienia budowlane).

Wiemy już, że planowanie gospodarcze jest obiektywnym prawem ekonomii socjalizmu, wynikłym z przejęcia przez państwo środków produkcji. Obecnie zastanowimy się, jak planowanie powinno się odbywać. Gdyby planowanie odbywało się tylko na najwyższych szczeblach hierarchii państwowej, to byłoby ono zgodne z ogólnym kierunkiem rozwoju państwa, uwzględniałoby odpowiednie wskaźniki wzrostu, nie uwzględniałoby jednak wszystkich potrzeb i możliwości terenu. Gdyby planowanie odbywało się tylko na najniższych szczeblach hierarchicznych, to byłoby związane z terenem i uwzględniałoby jego możliwości i potrzeby, lecz nie miałoby odpowiednich perspektyw (program egzamin ustny).

Resort budownictwa

Planowanie takie nie uwzględniałoby potrzeb ogólnopaństwowych, lecz jedynie jednostki planujące, byłoby mało związane z planami innych dziedzin gospodarczych. Planowanie terenowe miałoby skłonności minimalistyczne (opinie o programie). Układający plany woleliby raczej opracować je na poziomie niższym od możliwości realnych. Rozumowaliby mniej więcej w ten sposób: „Będę się starał wykonać jak najwięcej, lecz w planie podam mniej - lepiej jest przecież plan przekroczyć, niż go nie wykonać”. Kto tak rozumuje przy układaniu planu, ten wyrządza szkodę całej gospodarce narodowej. Gdyby wszystkie plany były zaniżone, to zabrakłoby środków do ich realizacji, bo zarówno materiały, jak i narzędzia byłyby dostosowane do potrzeb mniejszych niż rzeczywiste.

Narodowy plan gospodarczy powstaje w oparciu o potrzeby terenu i wytyczne ustalone przez partię. Na podstawie zatwierdzonej przez Sejm ustawy o NPG Rada Ministrów daje Komisji Planowania wytyczne do planu. Wytyczne te opracowuje Komisja Planowania i rozdziela je na poszczególne ministerstwa. Zadania, wynikłe z tych wytycznych, poszczególne ministerstwa rozdzielają między podległe im jednostki (segregator aktów prawnych).
W resorcie budownictwa, któremu podlegają przedsiębiorstwa budowlano-montażowe i który posiada nadzór nad przedsiębiorstwami budowlano-montażowymi podlegającymi radom narodowym, planowanie dotyczy realizacji inwestycji objętych Narodowym Planem Gospodarczym w innych resortach lub planami rad narodowych.

Zadania NPG nie przechodzą we wszystkich elementach do przedsiębiorstw budowlano-montażowych, które opracowują swoje plany w oparciu o własną moc przerobową. Moc przerobowa przedsiębiorstw wynika ze środków, którymi one dysponują do wykonania zadań przyjętych do realizacji. W porównaniu do systemu planowania w latach poprzednich, przedsiębiorstwa budowlano-montażowe opracowują samodzielne plany na podstawie otrzymywanych i przewidywanych zleceń na ro boty.

Jednostki nadrzędne przedsiębiorstw (zarządy budowlane, zjednoczenia) określają przedsiębiorstwom roczne zadania planowe w zakresie: wielkości wpłat na rzecz budżetu państwa, ustalanych procentowo do zysku przedsiębiorstwa; wielkości wpłat do jednostki nadrzędnej, które są przeznaczone na utrzymanie tejże jednostki; wreszcie wysokości dotacji na inwestycje finansowane ze środków innych niż środki własne przedsiębiorstwa (promocja 3 w 1).