Produkcja na długich torach naciągowych

Technologia produkcji strunobetonu na długich torach naciągowych obejmuje następujące grupy czynności:
1) czynności przygotowawcze, do których należy przygotowanie i ułożenie wiązek strun i ustawienie form,
2) naciąg uzbrojenia sprężającego,
3) przygotowanie, ułożenie i zagęszczenie betonu,
4) dojrzewanie betonu (zwykle sztuczne) i jego pielęgnacja w czasie wiązania i twardnienia (program uprawnienia budowlane na komputer),
5) właściwe sprężenie elementów następujące przy zwalnianiu naciągu strun,
6) czynności końcowe obejmujące rozformowanie i rozładowanie torów naciągowych, wywóz gotowych elementów oraz czyszczenie i smarowanie form.
Każda z tych czynności może opierać się na różnorodnych rozwiązaniach technologicznych i konstrukcyjnych, toteż trudno tu mówić - w przeciwieństwie do kablobetonu - o systemach sprężania. O charakterze produkcji decyduje całokształt i harmonijne powiązanie poszczególnych procesów (w czym ważna rola przypada również transportowi wewnętrznemu) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Należy zwrócić uwagę, że sama czynność sprężania (czyli zwolnienie strun z naciągu) nie jest charakterystyczna dla technologii produkcji. Charakterystyczną (z punktu widzenia sprężania) czynnością jest raczej naciąg uzbrojenia, a częściowo również czynności związane z jego przygotowaniem i tymi też procesami zajmiemy się bliżej w dalszym ciągu. Czynności wymienione wyżej jako 3), 4) i 6) różnią się tylko w szczegółach (dotyczących zwłaszcza sposobu formowania i rozprowadzania betonu) od metod stosowanych ogólnie przy prefabrykacji elementów betonowych i żelbetowych, z tego względu nie będziemy ich dokładniej omawiać (uprawnienia budowlane).
Przeprowadzenie naciągu strun wymaga następujących urządzeń:
a) urządzenia naciągowego,
b) urządzenia kotwiącego struny prowizorycznie,
c) masywu oporowego lub ławy oporowej, na które przekazuje się siła sprężająca z zakotwienia.

Przygotowanie strun

Przygotowanie strun wraz z ich osprzętem wymaga:
- rozwinięcia ich z kręgów i obcięcia do ustalonej długości,
- założenia uzbrojenia poprzecznego (strzemion) i tarcz rozdzielczych, oddzielających poszczególne elementy na torze naciągowym,
- założenia uchwytów końcowych, o które opiera się naciągarka i przeprowadzenia strun przez zakotwienie.

Sposób rozwiązania powyższych urządzeń i procesów roboczych charakteryzuje z punktu widzenia sprężania technologię produkcji elementów strunobetonowych (program egzamin ustny).
Urządzenia naciągowe stosowane w praktyce można podzielić na dwie grupy:
- urządzenia mechaniczne, obejmujące w szczególności zespoły napędzane ręcznie lub elektrycznie, mianowicie:
- urządzenia grawitacyjne,
- urządzenia śrubowe,
- urządzenia na zasadzie wielokrążka,
- mechanizmy oparte na zespołach kół zębatych oraz
- urządzenia hydrauliczne.

Te ostatnie charakteryzują się większą „miękkością” działania i łatwością pomiaru siły naciągu (przez odczyt ciśnienia), dlatego też wypierają coraz częściej urządzenia pierwszego rodzaju (opinie o programie).
Urządzenia kotwiące oraz osprzęt części końcowej wiązki strun zależą w pierwszym rzędzie od tego, czy struny naciąga i kotwi się indywidualnie czy grupowo. Rozróżnienie to może służyć jako zasadnicze kryterium klasyfikacji zakotwień.

Urządzenia oporowe mogą opierać się na odpowiednio mocnych fundamentach - co stosuje się zwłaszcza przy znacznej długości torów naciągowych, w szczególności przy produkcji na wolnym powietrzu - albo też na ławach naciągowych, najczęściej betonowych, obliczonych na przeniesienie sił sprężających. Przy krótszych ławach stosuje się niekiedy kształtowniki stalowe lub innego typu rdzenie oporowe (segregator aktów prawnych). Konstrukcja ław powinna być dostosowana do przewidzianej metody transportu betonu i jego dojrzewania (np. naparzania).

Ze względu na położenie stosuje się:
m) ławy korytkowe (wpuszczane w podłoże),
n) tory powierzchniowe (ułożone na podłożu),
o) ławy wzniesione w formie podłużnych stołów (promocja 3 w 1).