Produkty kondensacji fenoli

Produkty kondensacji fenoli i aldehydu mrówkowego, pochodzące z procesów kondensacji w środowisku kwaśnym, tzw. nowolaki są substancjami rozpuszczalnymi w rozpuszczalnikach organicznych i olejach
węglopochodnych. Są to produkty nie twardniejące w wyższych temperaturach.
Zawartość fenolu w smołach powęglowych nasunęła myśl kondensowania tych fenoli z formaldehydem bezpośrednio w smole w celu poprawienia jakości smół stosowanych w drogownictwie i przy robotach izolacyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer)..

Próby z olejami ciężkimi, pochodzącymi z procesów wytlewania węgla, przeprowadzone zostały w Zakładach Leuna.
Do kondensacji użyto oleju średniego, silnie kwaśnego, który zadano w kotle zaopatrzonym w mieszadło i chłodnicę zwrotną 40-procentowym roztworem formaliny oraz niewielką ilością kwasu siarkowego i przeprowadzono kondensację.
Po zakończeniu procesu kondensacji oddestylowano wodę i otrzymany w ten sposób produkt wypróbowano jako lepik do papy na dachu. Na podstawie blisko dwuletniej obserwacji tego dachu stwierdzono dobre właściwości i trwałość lepiku.
Próby polskie wykonywane były w celu poprawienia jakości smół używanych w drogownictwie - zwiększenia ich wiskozy, zdolności wiążących oraz trwałości.
Sposób prowadzenia bakelizacji był analogiczny jak wyżej opisany, przy czym zostało udowodnione, że proces ten przebiega gładko przy temperaturach niezbyt wysokich (80-90cC) bez ciśnienia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Rezultatem bakelizacji smół są produkty o wysokich wiskozach, dochodzących do 50 000 sek/30°C, i dość niskich temperaturach łamliwości (od -2 do -7°C).
Penetracja najgęstszych produktów bakelizacji wynosi 110/25°C przy temperaturze mięknienia wg P. i K. 42°C. Są to zatem produkty zbliżone pod względem własności do miękkich asfaltów.
Smoły bakelizowane nie zostały jeszcze w praktyce wypróbowane, jednak ze względu na ich własności można przypuszczać, że stanowią one materiał nadający się do robót izolacyjnych.
Nazwą wypełniaczy określa się drobno sproszkowane materiały pochodzenia przeważnie mineralnego, dodawane do asfaltów i smół (uprawnienia budowlane).

Zmniejszenie ciągliwości

Dodatek ten ma za zadanie stworzenie wewnątrz masy bitumicznej szkieletu mineralnego, nadającego mieszance pewne specyficzne właściwości. Zmiany cech charakterystycznych samego lepiszcza, które uzyskuje się przez dodatek wypełniaczy, mogą być następujące:
- podwyższenie temperatury mięknienia,
- zmniejszenie spływności,
- zwiększenie twardości i wytrzymałości,
- zmniejszenie penetracji,
- zmniejszenie ciągliwości.

Temperatura łamliwości może ulec zwyżce lub zniżce, zależnie od gatunku wypełniacza (program egzamin ustny).
Nie wszystkie z tych zmian są korzystne, niektóre z nich, jak np. występujące czasem podniesienie temperatury łamliwości, muszą być uważane za ujemne. Rodzaj wypełniacza oraz skład masy należy tak ustalić, aby uzyskać możliwie największą poprawę pożądanych własności przy możliwie małym pogorszeniu innych własności.
Niejednokrotnie dobre wyniki daje stosowanie wypełniaczy różnych gatunków zmieszanych ze sobą (opinie o programie).

Dla oceny własności wypełniaczy konieczna jest znajomość ich cech fizycznych i fizyko-chemicznych z uwzględnieniem stosowanego bitumu. Do cech fizycznych należą:
a) rodzaj skały, z której otrzymano mączkę,
b) struktura materiału wyjściowego,
c) przemiał i powierzchnia właściwa mączek,
d) ciężar właściwy i objętościowy mączki,
e) przyczepność do bitumów i hydrofilność.

Dla ścisłego określenia pochodzenia należy zbadać surowiec wyjściowy, z którego wypełniacz został otrzymany (segregator aktów prawnych). Należy tu zwracać uwagę na:
- rodzaj skały, jej pochodzenie, ewentualnie okres geologiczny oraz strukturę i zawarte w skale substancje obce,
- ciężar właściwy i objętościowy,
- nasiąkliwość i porowatość.

Materiały kamienne o strukturze krystalicznej, a zwłaszcza szklistej, są gorszymi wypełniaczami niż materiały o strukturze bezpostaciowej. Biorąc jako przykład najpospoliciej stosowane wapienie, za najlepszy materiał do wyrobu wypełniaczy uważać należy wapienie bezpostaciowe typu kredowego, np. jurajskie, wapienie zaś krystaliczne, np. marmury, mniej nadają się do tego celu (promocja 3 w 1).