Całkowite wydłużenia stali

Typ I złamania występuje w razie osiągnięcia wytrzymałości stali sprężającej w strefie rozciąganej przed wyczerpaniem nośności strefy ściskanej betonu. Całkowite wydłużenia stali osiągają wartość wydłużeń granicznych. Ten typ złamania powstaje przy małych stopniach zbrojenia, wysokich naprężeniach wstępnego naciągu i małej wydłużalności stali sprężającej. Obrazem zniszczenia jest zerwanie cięgien sprężających (program uprawnienia budowlane na komputer).

Typ II złamania ma również swoje źródło w strefie rozciąganej, ale przyczyną zniszczenia są wydłużenia plastyczne stali tak duże, że powodują przemieszczenie osi obojętnej przekroju ku krawędzi ściskanej, stopniową redukcję pola strefy ściskanej i w końcu zniszczenie betonu wskutek osiągnięcia granicznych skróceń na krawędzi ściskanej. Ten typ złamania występuje przy małych naprężeniach wstępnego naciągu, dużej wydłużalności stali i rozbudowanej strefie ściskanej przekroju (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Obrazem zniszczenia jest szerokie rozwarcie jednej rysy (niekiedy przy jednoczesnym zamykaniu się rys sąsiednich), koncentracja krzywizny osi belki w przekroju rysy i lokalne miażdżenie betonu na krawędzi ściskanej. Wytrzymałość stali sprężającej nie zostaje w pełni osiągnięta, ale różnica jest tak niewielka, że przy wymiarowaniu można przyjąć.

Typ III złamania występuje w razie wyczerpania nośności strefy ściskanej betonu przed osiągnięciem wytrzymałości stali sprężającej. Ma to miejsce przy dużych stopniach zbrojenia, zbyt małej strefie ściskanej i zbyt małej wytrzymałości betonu (uprawnienia budowlane). Obrazem zniszczenia jest miażdżenie betonu w strefie ściskanej na dłuższym odcinku, przy czym rozkład i rozwarcie rys w strefie rozciąganej pozostają równomierne.

Konstrukcje sprężone

Konstrukcje sprężone oblicza się dokładniej, a więc i oszczędniej niż żelbetowe. Cięgna sprężające z uwagi na małą średnicę drutów, skład chemiczny i strukturę stali są bardziej wrażliwe na uszkodzenia mechaniczne i korozję niż pręty zbrojenia w konstrukcjach żelbetowych (program egzamin ustny). Z kolei większe grubości otulin i wyeliminowanie rys stwarzają konstrukcji sprężonej korzystniejsze warunki pracy w środowiskach agresywnych. Najbardziej niepokojącą cechą konstrukcji sprężonych jest słabe i trudno rozpoznawalne sygnalizowanie postępującej korozji i zbliżania się stanu katastrofalnego. Skłania to do szczególnej ostrożności i dlatego bezpieczeństwo konstrukcji sprężonych należy analizować z dużą wnikliwością, a końcową ocenę uzależniać od konkretnej sytuacji (opinie o programie).

Dotyczy to zwłaszcza stanów granicznych zniszczenia. Stany graniczne użytkowania nie są tak ostro zdefiniowane, a ich osiągnięcie nie prowadzi do tak poważnych skutków, toteż można je traktować bardziej liberalnie. Trzeba natomiast uwzględnić, że w przeciwieństwie do stanów granicznych zniszczenia mogą one wystąpić wielokrotnie i w niektórych przypadkach efekty kolejnych cykli obciążenia mogą kumulować się (segregator aktów prawnych). Zarysowanie ukośne nie jest np. odwracalne: w rysie ukośnej powstają wzajemne przemieszczenia, które uniemożliwiają szczelne zamknięcie rysy po usunięciu obciążenia. W tych warunkach rozwarcie rysy.

Przepisy norm i instrukcji dotyczą zwykłych sytuacji i nie zwalniają projektanta z obowiązku indywidualnego ustalenia wymagań bezpieczeństwa konstrukcji nietypowej lub pracującej w nietypowych warunkach. Przy ocenie takich sytuacji należy wziąć pod uwagę stopień rozpoznania obciążeń i warunków pracy, stopień zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego oraz materialne i psychologiczne skutki awarii konstrukcji(promocja 3 w 1). W tym rozdziale projektowanie rozumiane jest w wąskim sensie. Należy przyjąć, że projektowanie ogólne architektoniczne i konstrukcyjne już zakończono i spełniono wymagania funkcjonalne oraz poprawności układu konstrukcyjnego. Przy tym założeniu projektowanie sprowadza się do szczegółowego doboru materiałów konstrukcyjnych, kształtu i wymiarów elementu.