Projekt ewentualnych korekt

Autorzy projektu typowego byli w większości przypadków pozbawieni prawa pełnienia nadzoru autorskiego, nawet nad pierwszą realizacją swojego projektu, i nie mieli praktycznej możliwości wprowadzenia do projektu ewentualnych korekt i ulepszeń przed rozpoczęciem dalszych jego, wielokrotnych powtórzeń. Podobnie autorzy projektów elementów nie mieli na ogół możliwości współpracy z producentem przy produkcji prototypu i wyciągnięcia wspólnych wniosków dla seryjnej produkcji (program uprawnienia budowlane na komputer).

W momencie przystąpienia do drugiego etapu Unifikacji Warszawskiej wyłoniła się więc konieczność stworzenia systemu, który by z jednej strony pozwalał na uzyskiwanie korzyści płynących z unifikacji elementów i technologii, z drugiej zaś na stałe udoskonalanie rozwiązań i ich dostosowywanie do wymagań postępu technicznego. Stwierdzono, że aby ten cel osiągnąć, należałoby określić elementy budynku, które stanowią istocie technologii czy projektu, i potraktować je jako bezwzględnie obowiązujące oraz niezmienne w założonym, ekonomicznie uzasadnionym okresie czasu, przy czym zakres tych elementów może być różny dla różnych technologii (będzie tym większy im wyższy jest stopień uprzemysłowienia technologii); należałoby także określić elementy, które mogą być zmienne i mogą podlegać ulepszeniom i usprawnieniom (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Realizacje lat 1961-1964 potwierdziły zalety technologii wielkoblokowej typu ,.Żerań” zarówno w zakresie rozwiązań funkcjonalnych, jak kosztów społecznych realizacji, stąd przy wyborze technologii przewidzianych do masowego stosowania w latach 1966-1970 uznano ją za jedną z podstawowych (uprawnienia budowlane). Podejmowane przez zakłady prefabrykacji Faelbet próby poprawy jakości produkowanych elementów - połączone z dalszym ograniczeniem asortymentu, wynikającym z prac unifikacyjnych - uzasadniają dalszy rozwój tej technologii; ograniczeniu natomiast ulegnie stosowanie technologii tzw. tradycyjnej. Mimo poważnego zwiększenia wskutek pierwszego etapu unifikacji stopnia prefabrykacji elementów konstrukcyjnych poziomych i mimo niskiego stosunkowo wskaźnika ceny 1 m² p. u. (w obecnym układzie cen) wykazuje ona znaczną pracochłonność, co przy obecnej i przewidywanej sytuacji kadrowej na terenie Warszawy nie jest możliwe do przyjęcia przez przedsiębiorstwa wykonawcze (program egzamin ustny).

Obniżenie pracochłonności

Realizowane w latach 1961-1964 budynki tzw. wylewane o ścianach żwirobetonowych formowanych w deskowaniach przestawnych i o stropach kanałowych charakteryzowały się stosunkowo niską ceną sprzedażną (dla inwestora) i dużą pracochłonnością. Stąd podjęto poszukiwania rozwiązań zmniejszających pracochłonność. Opracowano system szalowań przestawnych ,,Stolica” (opinie o programie). Przeprowadzone doświadczenia na terenie osiedla prototypów na Służewcu oraz analizy projektowe związane z realizacją osiedla Oś Saska rokują nadzieję obniżenia pracochłonności przy jednoczesnej dużej swobodzie rozwiązań przestrzennych. Stąd zdecydowano się zastąpić technologię tzw. wylewaną, stosowaną w pierwszym etapie unifikacji, technologią monolityczną typu ,,Stolica”.

Podejmowane w ostatnich latach poszukiwania nowych rozwiązań, zwłaszcza w technologii wielkopłytowej, doprowadziły do powstania na terenie Warszawy kilku odmian. Realizowano je bądź w oparciu o zakłady prefabrykacji na Jelonkach (PBU-62 i PBU-63 oraz BCM), bądź o produkcję poligonową zorganizowaną dla potrzeb osiedla prototypów na Służewcu (WPP i WUF) oraz osiedla Młociny lub Marymont (OW 1700). Stosunkowo duża ilość odmian była w początkowym okresie uzasadniona poszukiwaniami rozwiązań najkorzystniejszych (segregator aktów prawnych).

Większość z nich w początkowej fazie dążyła do możliwie pełnej prefabrykacji wszystkich elementów, zwłaszcza konstrukcyjnych (ściany wewnętrzne i zewnętrzne, stropy, przewody wentylacyjne, klatki schodowe, węzły sanitarne, częściowo ściany działowe). Zakładano również wysoki stopień wykończenia elementów w zakładach prefabrykacji. Okazało się jednak, że zarówno ze względu na ograniczoną moc produkcyjną niektórych zakładów i braki materiałowe, jak też nieopanowanie szeregu rozwiązań technicznych (styki elementów ścian zewnętrznych) oraz koszty należało częściowo zrezygnować z tak wysoko założonego stopnia prefabrykacji (promocja 3 w 1).