Projektowanie instalacji

W latach sześćdziesiątych, w okresie poprzedzającym wprowadzenie wytycznych projektowania instalacji c. w. u. w budownictwie mieszkalnym zostało opublikowanych szereg prac zajmujących się zarówno wielkością, jak i charakterem zużycia ciepłej wody użytkowej. W kraju tematem tym zajmowali się: Chybowski, Oliński, Olpiński, Trzaskowski oraz Stępień. Tematyce tej szereg prac poświęcił również autor (program uprawnienia budowlane na komputer).

Początkowo istniały poważne rozbieżności poglądów zarówno co do rodzaju wskaźników zużycia ciepłej wody, jak również ich wartości. Toczyła się wtedy dyskusja na temat, który z dwóch wskaźników (dobowe zużycie c. w. u. odniesione do jednego mieszkańca czy też wanny mieszkania) należy przyjąć jako wielkość wyjściową do obliczeń instalacji c. w. u.
W poprzednim okresie istniały bowiem znaczne różnice pomiędzy podawanymi w literaturze wartościami jednostkowego zużycia ciepłej wody użytkowej w budownictwie mieszkaniowym. Rozbieżności te były wynikiem nie tylko różnych metod pomiaru i różnej interpretacji ich wyników, lecz również innych przypadkowych przyczyn, których wpływu nie można było w sposób ścisły ustalić przy ograniczonej liczbie danych doświadczalnych.

Spowodowane to było również faktem, że poszczególne zespoły opracowujące wyniki pomiarów zużycia c. w. u. nie korzystały z możliwości analizy statystycznej pozwalającej uzyskać wiele dodatkowych informacji i uogólnień (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Poniżej przedstawiono sposób statystycznego opracowania wyników pomiarów wykonanych w latach 1964-65 oraz wnioski z nich wypływające. Stanowiły one w dużej mierze podstawę dla wytycznych projektowania instalacji c. w. u. opracowanych w późniejszym okresie (uprawnienia budowlane).

Materiał badawczy stanowiły wyniki pomiarów zużycia c. w. u. wykonanych w 11 budynkach mieszkalnych położonych w centrum Warszawy. Wszystkie budynki wyposażone były w stosowane w tym okresie bezzasobnikowe węzły cieplne; część obiektów miała instalację dwustrefową pracującą w niezależny sposób. Wszystkie mieszkania w badanych obiektach miały pełne wyposażenie sanitarne (program egzamin ustny).

Histogram

Rozpatrując dobowe zużycie c. w. u przez 1 mieszkańca qm należy pamiętać o tym, że pod pojęciem mieszkańca rozumie się tak zwanego normatywnego mieszkańca wynikającego z wielkości mieszkania i obowiązujących norm powierzchniowych. Zastrzeżenie to należy uczynić dlatego, że liczba osób rzeczywiście zamieszkujących poszczególne obiekty często znacznie różni się od liczby normatywnych mieszkańców (opinie o programie).

Histogram zbudowany na podstawie uzyskanych wyników badań. Liczba opracowanych całodobowych pomiarów zużycia ciepłej wody użytkowej wynosiła 354. Po wykonaniu szeregu prób z zakresu parametryzacji otrzymanego rozkładu najlepsze przybliżenie uzyskano stosując rozkład logarytmiczno-normalny (segregator aktów prawnych).
A zatem można stwierdzić, że bardziej dokładnym wskaźnikiem jest jednostkowe zapotrzebowanie na c. w. u. odniesione do jednego mieszkania (wanny) i doby qw niż ta wielkość odniesiona do jednego mieszkańca i doby.

Należy podkreślić, że identyczny wniosek został wcześniej sformułowany przez Stępnia w wyniku zupełnie odmiennego sposobu rozumowania.
Do podobnych wniosków można dojść aproksymując histogramy za pomocą normalnego rozkładu Gaussa i pomijając kodowanie danych funkcjami logarytmicznymi. W tym jednak przypadku wobec pewnej niesymetryczności histogramów aproksymacja ich jest mniej dokładna (promocja 3 w 1).

Wykresy dystrybuant wielkości x i y dostarczają ponadto jeszcze innych informacji. Z jednej strony umożliwiają one wyznaczenie średnich wartości jednostkowego zużycia cieplej wody użytkowej qmir i qwir, a z drugiej umożliwiają oszacowanie prawdopodobieństwa spełnienia stawianej hipotezy w postaci zalecanej wartości qm czy qw.