Promienie rdzeniowe

Promienie rdzeniowe spełniają funkcje gromadzenia materiałów zapasowych oraz funkcje przewodzenia wody. Są one zbudowane z cienkościennych komórek typu parenchymatycznego, wskutek czego stanowią strefy małej wytrzymałości (program uprawnienia budowlane na komputer). Obecność ich ułatwia łupanie drewna w kierunku promieniowym, jednocześnie zaś powoduje zmniejszenie wytrzymałości na rozciąganie w kierunku poprzecznym, nie wywiera natomiast większego wpływu na wytrzymałość drewna na ściskanie i zginanie statyczne. Wzdłuż promieni rdzeniowych powstają pęknięcia przy wysychaniu i przy suszeniu drewna. Udział miękiszu włóknistego oraz miękiszu promieni rdzeniowych, a tym samym łączny udział tkanek miękiszowych jest w drewnie drzew liściastych kilkakrotnie większy niż u drzew iglastych. Tłumaczy się to tym, że drzewa liściaste zrzucając corocznie liście, potrzebują na nowe ich wytworzenie dużej ilości materiałów zapasowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W drewnie niektórych drzew liściastych (brzoza, olcha, topole, wierzby) występują tzw. plamy rdzeniowe. Są to chodniki po żerowaniu larw muchówki trawiszki (Dendromyza carbonaria Zett) wypełnione żółto zabarwioną tkanką miękiszową. Tkanka ta powstaje przez rozrastanie się promieni rdzeniowych w wydrążonych chodnikach. Obecność plam rdzeniowych obniża poważnie techniczną wartość surowca sklejkowego. Drewno gatunków podzwrotnikowych w wyniku dostosowania się do warunków klimatycznych nie ma wyraźnej słoistości; strefy przyrostu są nieregularne i mało wyraźne (uprawnienia budowlane). Naczynia są na ogół duże, lecz nieliczne. Często są one otoczone dużymi skupieniami tkanki miękiszowej, co nadaje drewnu charakterystyczny wygląd.
Niektóre gatunki podzwrotnikowe, jak np. gwajak (Guaiacum officinale L.) lub Daniella thurifera Benn., wykazują na przekrojach podłużnych wyraźnie piętrową budowę. Pochodzi ona stąd, że na przekroju podłużnym komórki miazgi kończą się na jednym, wyraźnie zaznaczonym poziomie. Wskutek tego powstające z nich elementy pochodne mają również wyraźnie spoziomowany, piętrowy układ.

Badanie drewna

Odmienną budowę mają gatunki bambusu; są to drzewiaste trawy, należące do rodziny Bambusaceae (program egzamin ustny). Niektóre z nich zostały zaaklimatyzowane i wprowadzone na Węgrzech oraz na wybrzeżu Morza Czarnego (np. bambus madake i bambus moso). Bambusy mają pusty wewnątrz pień, grubości 8-20 cm i wysokości dochodzącej do 18 m; składa się on, podobnie jak u traw, z kilkudziesięciu międzywęźli oddzielonych spłaszczonymi przegrodami. W ścianie pnia można wyróżnić 3 warstwy’. Pokryta woskowym nalotem warstwa zewnętrzna składa się z jednego szeregu grubościennych, wydłużonych komórek; spełnia ona funkcje tkanki okrywającej. Warstwa wewnętrzna, granicząca z wydrążoną częścią pnia, składa się z 1-2 szeregów cienkościennych, wydłużonych komórek (opinie o programie). Główną rolę odgrywa położona między warstwą zewnętrzną i wewnętrzną warstwa środkowa, dużej grubości, zawierająca wiązki sitowo-naczyniowe, włókna drzewne i tkankę miękiszową. Wśród tkanki miękiszowej rozrzucone są w postaci licznych, oddzielonych pęczków, wiązki sitowo-naczyniowe. W skład ich wchodzą naczynia przewodzące wodę (elementy drewna) oraz rurki sitowe (elementy łyka), przewodzące asymilaty; całość otulona jest szeroką warstwą grubościennych włókien drzewnych (segregator aktów prawnych).
Liczebność i udział wiązek sitowo-naczyniowych rośnie wydatnie (od 14% do 54%) w miarę posuwania się od warstw wewnętrznych do obwodowej strefy przekroju poprzecznego. Im mniejsza grubość ściany pnia. Badanie drewna za pomocą reakcji chemicznych. Dużą pomoc w mikroskopowym badaniu drewna stanowią mikrochemiczne reakcje barwne, które pozwalają zorientować się w budowie i stopniu zdrewnienia błony komórkowej oraz w składzie treści komórkowej. Istnieje duża liczba reakcji barwnych. Poniżej podano przegląd najważniejszych reakcji i odczynników stosowanych przy badaniu drewna (promocja 3 w 1).