Prosta aparatura iniekcyjna

Prostą aparaturę iniekcyjną wyprodukowaną w kraju (wg T. Kluza). Zastosowano tutaj szereg śmigiełek wirujących oraz ręczne wtłaczanie zaprawy za pomocą urządzenia na zasadzie ślimacznicy (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ciśnienia wymagane przy iniekcji zależą od oporów w wężach doprowadzających i wzdłuż kanałów kablowych, a więc i od ich długości; ciśnienie to rośnie w miarę wypełniania kanału zaprawą.

Trzeba zwrócić uwagę, że dość rozpowszechniony pogląd, jakoby należało stosować jak najwyższe ciśnienia (celem szczelnego wypełnienia kanału), nie jest niczym uzasadniony (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ciśnienia takie wywołują duże prędkości wypływu, które wprawdzie skracają czas zabiegu, lecz równocześnie powodują porywanie przez zaprawę baniek powietrza i prowadzą do pogorszenia szczelności wypełnienia; ponadto mogą wywoływać znaczne siły lokalne, których nie można lekceważyć (zwłaszcza przy kanałach
o większych prześwitach). Toteż jako regułę można przyjąć zasadę, że bez specjalnego uzasadnienia nie należy zwiększać ciśnienia powyżej 5 at (uprawnienia budowlane).

Sposób umocowania węża doprowadzającego zaprawę oraz sposób odpowietrzania kanału rozwiązany jest różnie w zależności od systemu sprężania. Szczegół połączenia węża, doprowadzającego zaprawę, z otworem iniekcyjnym metalowego stożka blokującego w systemie Fieyssineta w modyfikacji stosowanej w Polsce. Połączenie to odbywa się za pomocą specjalnego kształtownika wkręcanego w otwór, na który z kolei nakręcona jest oprawa węża.

Korzystając z gwintu pręta sprężającego nakręca się nań kapę, uszczelnioną podkładkami plastycznymi i tłoczy zaprawę przez rurkę doprowadzającą. Przykład jeszcze innego rozwiązania (zastosowanego w systemie „Philipp Holzmann”). Tutaj kapa dociskana jest uchwytami z grubej blachy, przyśrubowanymi prowizorycznie do sworzni wystających z bloku oporowego (program egzamin ustny).

Urządzenia iniekcyjne

Urządzenia iniekcyjne zamontowane na zakotwieniach. Przed wprowadzaniem zaprawy iniekcyjnej pożądane jest przepłukanie kanału wodą (zarówno w kanałach betonowych, jak i w przypadku osłon metalowych). Usuwa ono zanieczyszczenia i polepsza przyczepność zaprawy. Nie należy przy tym obawiać się pozostawania wody w kanale, gdyż jak wskazuje doświadczenie, zaprawa wypiera wodę (zaprawę zaleca się wtłaczać, dopóki od wylotu przeciwległego nie zacznie ona wypływać we właściwej konsystencji) (opinie o programie).

Jeśli ścianki kanału i uzbrojenie nie są uprzednio zwilżone, to zwilżenie dokonuje się kosztem wody zawartej w zaprawie iniekcyjnej, która w miarę wypełniania kanału staje się coraz gęstsza, i ms>że doprowadzić do jego zatkania. W razie konieczności iniektowania w okresie gdy temperatura w ciągu doby spada poniżej ok. + 5°C, należy przepłukiwać kanały gorącą wodą lub parą i zaprawę podgrzewać do temperatury pokojowej. Beton musi być oczywiście dobrze chroniony przed utratą ciepła (przykryty matami itp.). Nie należy natomiast dodawać do zaprawy chlorku wapnia działającego szkodliwie na uzbrojenie. Przy jeszcze niższych temperaturach trzeba użyć cementu glinowego.

Przy kanałach kablowych o małym .prześwicie wtłacza się zaprawę z reguły z jednej strony (segregator aktów prawnych). Przy kanałach szerszych należy ją jednak wtłaczać od punktu najniższego, wyprowadzając na ich końcach rurki przelotowe. Ma to na celu wyparcie powietrza i wypełnienie kanału aż do najwyższych punktów. W przypadku tras sfalowanych, rurki takie należy umieszczać we wszystkich punktach szczytowych.

Podstawową cechą charakterystyczną produkcji strunobetonu jest naciąg uzbrojenia przez urządzenia przejmujące siły ściskające, niezależne od samego elementu sprężanego. Naciąg taki musi zatem odbywać się przed stwardnieniem betonu, a najczęściej również przed betonowaniem. Po stwardnieniu betonu naciąg zwalnia się i struny przekazują siły sprężające na beton przez przyczepność (staramy się unikać dodatkowych zakotwień mechanicznych) (promocja 3 w 1).