Przechowywanie paków

Najbardziej racjonalne jest zatem przechowywanie zarówno paków, jak twardych asfaltów luzem w pomieszczeniach zamkniętych, posiadających podłogi z betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Średnio twarde asfalty o penetracji 30-60 i temperaturze mięknienia powyżej 45’JC, jeśli nie zostały dostarczone w bębnach, dają się przechowywać w płaskich dołach betonowych lub z dobrze ubitej gliny. Przed wpuszczeniem asfaltu do takiego dołu należy dno i ściany posmarować dość gęsto mieszanką mączki wapiennej i wody i po lekkim jej przeschnięciu napełnić dół asfaltem. Dla utrzymania asfaltu w dole w możliwie niskiej temperaturze dobrze jest po zastygnięciu asfaltu
posmarować go po wierzchu wodną zawiesiną mączki wapiennej.

Grubość warstwy asfaltu w dołach nie powinna przekraczać 15-20 cm. Przy takiej grubości asfaltu łatwo go jest wydobyć z dołu, wyrąbując całe bryły. Latem najlepiej jest rąbać asfalt w dole w godzinach rannych, zanim go słońce nagrzeje (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Siekierę, którą rąbie się asfalt należy często zwilżać wodą.
Ten sposób magazynowania asfaltu ma jednak wady, a mianowicie lekkie zawodnienie asfaltu i wprowadzenie do niego pewnej ilości substancji mineralnych, np. mączki wapiennej. Niskie koszty urządzenia magazynów i możliwości wydobywania asfaltu bez konieczności uciekania się do pomp i ogrzewanych rurociągów rekompensują z nadwyżką te wady.

Magazynowanie asfaltów miękkich oraz smół jest możliwe tylko w zbiornikach z blachy stalowej lub ziemnych murowanych.
Zbiorniki z blachy stalowej są lepsze od zbiorników murowanych, ponieważ łatwiej jest utrzymać je w czystości, a poza tym umieszczenie w nich instalacji grzewczych i rurociągów do spuszczania produktu nie sprawia trudności. Przechowywanie i późniejsza manipulacja smołą jest dużo łatwiejsza niż asfaltem. Temperatury, w jakich smołę można przepuszczać i przetłaczać przez rurociągi, są znacznie niższe niż odpowiednie temperatury dla asfaltów (uprawnienia budowlane).

Zimny materiał

Dzięki temu odpada konieczność stałego podgrzewania smoły przechowywanej w zbiorniku, a czas potrzebny do ogrzania smoły w zbiorniku jest stosunkowo krótki. Odwrotnie dzieje się w przypadku asfaltów, konieczne jest bowiem ogrzewanie ich do stosunkowo wysokich temperatur, co pociąga za sobą długi czas ogrzewania i duże zużycie pary. Zakłady dysponujące parą odlotową najchętniej utrzymują te zbiorniki stale pod parą. Istnieją urządzenia pozwalające na częściowe ogrzanie zawartości zbiornika, co przyczynia się znacznie do oszczędności pary (program egzamin ustny).

Urządzenie składa się z blaszanego naczynia 1 umieszczonego w zbiorniku na smołę. Wewnątrz naczynia znajduje się wężownica parowa 2 do ogrzewania smoły i rura ssąca 3 połączona z pompą. Wierzchołek naczynia jest lekko ścięty i zakończony zaworem 4 uruchamianym z zewnątrz.
Gdy zachodzi potrzeba szybkiego ogrzania niewielkiej ilości smoły,
zamyka się zawór naczynia i wpuszcza parę do wężownicy. Podchodząca od podstawy naczynia smoła ogrzewa się i zbiera u góry, skąd jest wypompowywana.
Dla ogrzania całej zawartości zbiornika otwiera się zawór naczynia, co umożliwia cyrkulację smoły wywołaną różnicą temperatur (opinie o programie).

Urządzenie składa się z blaszanego walca I umieszczonego poziomo we włazie zbiornika 2. Wewnątrz walca znajduje się wężownica parowa 3 o dużej powierzchni oraz rura ssąca 4, połączona z pompą. Zimny materiał wpływa do cylindra otworem o dużej1 średnicy, wykonanym w dolnej części płaszcza walca. Ogrzana smoła jest wyciągana rurą ssącą za pomocą pompy (segregator aktów prawnych).
Zbiorniki murowane są rzadziej używane do przechowywania smół i asfaltów, w przemyśle stosowane są natomiast często do smół drogowych.

Istnieją typowe projekty tego rodzaju zbiorników.
Smołę dachową otrzymuje się przy przerobie smoły surowej z węgla kamiennego lub przez zmieszanie paku z olejami smołowymi. Jest ona używana do konserwacji pokryć dachowych z papy smołowej, do wyrobu zaprawy smołowej oraz do produkcji papy smołowej i izolacyjnej (promocja 3 w 1).