Przegroda termiczna

Przy stosowaniu betonu komórkowego zasadniczą sprawą jest prawidłowe wyzyskanie jego własności cieplno-wilgotnościowych. Własności te zostały zbadane w Instytucie Techniki Budowlanej, a wyniki badań i ocena wymienionych własności betonu komórkowego zostały omówione w zeszycie XIII/6/63 opracowań ITB (program uprawnienia budowlane na komputer). Opracowanie to powinno stanowić podstawę dla projektantów, stosujących elementy z betonu komórkowego, przy rozwiązywaniu zagadnień cieplno-wilgotnościowych budynku.

Praktyka wykazuje jednak, że zarówno projektanci, jak i przede wszystkim producenci bagatelizują te zagadnienia. Producenci na przykład idąc po linii najmniejszego oporu utrzymują, że’ zakłady nie są w stanie wyprodukować betonu komórkowego odmiany 0,6 kG/dcm3 - rzekomo z powodu złej jakości proszku glinowego. Przeczy temu fakt produkcji odmiany 05, a nawet odmiany 04 (ZPEB Łódź - Karolewo produkował także odmianę 03 i tylko zmniejszona mrozoodporność tej odmiany oraz brak zamówień zahamowały jej produkcję) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Norma branżowa przewiduje wahania ciężaru poszczególnych odmian.

Producent, aby łatwiej uzyskać I klasę wyrobu, dąży do uzyskania górnej granicy, a więc np. zamiast odmiany 05 produkuje odmianę 055. Jeśli przyjąć, że jest to ciężar w stanie suchym, a dopuszczalna
wilgotność betonu komórkowego może wynosić 20%, to ciężar 1 m3 betonu komórkowego wyniesie w tym przypadku 550 + 110 = 660 kG. Do tego należy jeszcze dodać zawilgocenie dodatkowe zaprawą i tynkiem. W rezultacie projektowana przegroda termiczna zamiast pracować jako odmiana 05 będzie pracowała jako odmiana 07 lub jeszcze wyższa (uprawnienia budowlane).

Powoduje to często mylne twierdzenie, że np. beton komórkowy nie nadaje się do ocieplenia ścian betonowych lub że przy ścianach z betonu komórkowego należy przewidywać przegrzewanie mieszkań w pierwszych 2-3 latach użytkowania. Wydaje się, że raczej należałoby stosować lżejsze i prawidłowo zaprojektowane przegrody, przyjmując zasadę, że jeżeli np. wymagane jest ocieplenie odmianą 07 stosować odmianę 05, a dla odmiany 05 stosować odmianę 04 (dolnej granicy) itp.

Własności izolacyjne betonu komórkowego

Często przy układaniu bloczków betonu komórkowego w murze stosowane są ciężkie, a więc zimne zaprawy (program egzamin ustny). Przy jednoczesnym przekroczeniu tolerancji wymiarowych bloków (sięgających niekiedy ± 5 cm) spoiny takie tworzą mostki zimna i gromadzą duże ilości wody podczas murowania. Powoduje to z jednej strony duże zawilgocenie betonu komórkowego, a z drugiej dużą przewodność cieplną, która tym samym przekreśla lub znacznie redukuje własności izolacyjne betonu komórkowego.

Należy także wspomnieć o nieudanych próbach ocieplenia tzw. cegły żerańskiej i żelbetowych płyt ściennych typu Warszawa. W jednym i drugim przypadku, tak jak poprzednio w przypadku stropów rusztowych, błąd polegał m.in. na tym, że na dużej powierzchni usiłowano po- lączyć beton zwykły z betonem komórkowym bez należytej znajomości tego zagadnienia. Zarówno różniące się od siebie znacznie współczynniki rozszerzalności obu materiałów, jak i bardzo różny stopień intensywności odciągania wody z zaprawy dały w efekcie niedostateczną współpracę tych dwóch materiałów (opinie o programie).
Dachy i stropodachy z betonu komórkowego stanowią osobne bardzo obszerne zagadnienie. Przytoczone zostaną tu tylko niektóre uwagi, które wydają się dość istotne. Płyty dachowe i stropodachowe z betonu komórkowego są to jak dotychczas jedyne elementy zbrojone z tego tworzywa, pracujące na zginanie (segregator aktów prawnych).

Wskaźniki opłacalności tych płyt w zależności od ich długości i grubości, opracowane w ZBiDPS w 1959 r. W świetle tych danych zarysowują się realne możliwości szerszego stosowania płyt dachowych i stropodachowych z betonu komórkowego.
Ponieważ jednak nośność płyt, ich własności izolacyjne oraz korozja stali zależą od zawilgocenia płyt warunkiem nieodzownym jest takie projektowanie, które gwarantuje niedopuszczanie do gromadzenia się wilgoci w płytach (promocja 3 w 1). Osiągnąć to można dwoma sposobami: albo przez stosowanie paroszczelnej powłoki od strony wewnętrznej płyty, albo przez stosowanie wentylowanej warstwy pomiędzy wewnętrzną powierzchnią papy a papą pokrycia.