Przekrój nabrzeża

Przekrój nabrzeża w porcie Lobito (Angola) o głębokości 11,50 m, posadowionego na luźnym piasku.
Podsypka o wysokości 4 m składa się z drobnokrystalicznego wapienia, o dużej odporności na wpływy wody morskiej, o wymiarach poszczególnych kamieni od 5 do 40 cm. Interesujące mogą być proporcje poszczególnych frakcji kamienia (program uprawnienia budowlane na komputer).
Projektowanych skarp o pochyleniu 1 :1 nie udało się przy zatapianiu podsypki z szaland utrzymać, co zresztą widoczne jest na rysunku. Podsypkę wy równano z dokładnością do ±1 cm, stosując dodatkowo wyrównującą warstwę tłucznia o wymiarach 8 i 4 cm.

Konstrukcję podwodną nabrzeża stanowią warstwy bloków betonowych, przy czym w każdej warstwie zastosowano inny typ bloku. Wierzch części podwodnej znajduje się na rzędnej +1 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ciężar największego bloku dochodzi do 100 000 kG. Blisko 2,5 m występ w drugiej od dołu warstwie bloków ma za zadanie polepszenie stateczności nabrzeża, przez powiększenie składowej pionowej obciążenia, wskutek włączenia ciężaru części zasypu odciążającego do współpracy w tym zakresie.
Konstrukcję nadwodną stanowi betonowy mur o przekroju 2,60×3,20 m wykonany jako monolit w deskowaniach.

W murze tym przewidziano kanał kablowy o dość dużych wymiarach poprzecznych (uprawnienia budowlane).
Za nabrzeżem usypano szeroki kamienny zasyp odciążający, typu zazębionego. W celu zapobieżenia ucieczce piasku przez pory zasypu kamiennego pokrywano powierzchnie tegoż warstwami mieszaniny kamieni (55%) i iłu (45%) o grubości 1 m.
Na zasypie kamiennym posadowiono bezpośrednio fundamenty poddźwignicowe. Całość zasypano 40 cm warstwą tłucznia, a na nim ułożono 15 cm podkład z betonu chudego i nawierzchnię z betonu asfaltowego 6 cm grubości. Należy zauważyć, że bloki układano w postaci słupów, jeden na drugim, bez przekrywania spoin pionowych, tak że każdy słup potem mógł osiadać niezależnie od sąsiednich (program egzamin ustny).

Szerokość spoin pionowych

Szerokość spoin pionowych u dołu wynosi 3,7 cm, u góry zaś 4,7 cm, co uzyskano przez wykonanie wierzchnich bloków o 1 cm węższych niż pozostało. Zapobiegało to, przy nieznacznych nawet pochyleniach słupów w bok, opieraniu się Ich wzajemnie o siebie, co przy nierównomiernym osiadaniu mogło mieć niepożądane skutki. Spoiny między dolnymi blokami uszczelniano listwami z twardego drewna, o przekroju trapezowym. Spoiny w blokach wierzchnich pozostawiano otwarte. W celu zmniejszenia osiadania nabrzeża, po jego ostatecznym ukończeniu, wykonaną część podwodną obciążano blokami na ok. 180 dni (opinie o programie).

Pod wpływem obciążenia wstępnego nabrzeże osiadło znacznie, bo do 40 cm. To wstępne obciążenie spowodowało, że osiadanie będące wynikiem ściśliwości podsypki, wciskania kamieni w grunt podłoża oraz ściśliwości warstwy piasku zakończyło się przed wykonaniem nadbudowy. Niwelacja, wykonana w kilkanaście miesięcy po ukończeniu nabrzeża, wykazała jednakże jeszcze dalsze osiadania dochodzące miejscami do 10 cm, oraz równoczesne wychylanie nabrzeża tego samego rzędu, w stronę wody. Odkształcenia te były skutkiem powolnego ścieśniania się warstwy iłów plastycznych grubości do 20 m, podścielających podłoże piaszczyste na rzędnej około 25 m (segregator aktów prawnych).

Przekrój tego nabrzeża, wykonanego w porcie tureckim Haydarpasa, dostosowano do przebiegu linii ciśnienia, uzyskując w ten sposób znaczne zmniejszenie masy bloków (maks. ciężar bloku do 50 000 kG). Konstrukcję podwodną, posadowioną na podsypce kamiennej, skonstruowano z 6 warstw bloków, przy czym każda warstwa, podobnie jak w Lobito, wymagała zaprojektowania innego typu bloków. Mimo trudności, jakie sprawiało dokładne ułożenie bloków, wykonano nabrzeże w ten sposób, że drugą od dołu warstwę bloków cofnięto poza lico pierwszej warstwy o 1 m ku lądowi, dwie wyżej położone zaś o 40 cm w stosunku do warstw podścielających (promocja 3 w 1).