Przekrój tunelu

Gdy istnieje silny napływ wody, komorę roboczą od strony tunelu zamyka się „tarczą”, tj. grodzią, czyli szczelną ścianą pionową; wówczas w komorze roboczej, jak w kesonie, pracuje się pod podwyższonym ciśnieniem, niezbędnym dla wyparcia wody. Między komorą a resztą tunelu wstawia się śluzę dla przejścia robotników i śluzę materiałową (program uprawnienia budowlane na komputer). W płytko wewnątrz rozparte lub z betonu sprężonego. Długość ich waha się zależnie od potrzeby od 30 do 105 m (i więcej).

Przekrój tunelu pod Mozą w Rotterdamie (Maastunnel), przekrój podobnego tunelu między wyspą Lulu a Deas pod rzeką Frazer w Kanadzie (Deas-Island tunnel). Oba te tunele cechuje przekrój prostokątny w postaci kilkuprzęsłowej zamkniętej ramy żelbetowej oraz podobny sposób posadowienia. Polega on na tym, że w pierwszej fazie elementy prefabrykowane kładziono na żelbetowych
podwalinach na wyrównanym dnie wykopu po czym przestrzeń między tym dnem i podstawą prefabrykatów wypełniano szczelnie piaskiem doprowadzonym w postaci zastrzyków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Do zastrzyków służy wieża poruszająca się na suwnicy zmontowanej na prefabrykacie. Piasek zmieszany z wodą doprowadzany jest rurą - prostopadle do osi tunelu. Równocześnie woda ssana jest przez dwie rury położone obok. W efekcie otrzymuje się zagęszczenie warstwy piasku i możność kontroli tego zagęszczenia.

Wieżę do zastrzyków dla tunelu Deas Island.
Prefabrykaty opierają się na podwalinie za pośrednictwem dźwigników, nieco powyżej powierzchni podsypki (uprawnienia budowlane). Po ukończeniu jej wykonania opuszcza się prefabrykaty na podsypkę, przy czym osiadanie jej nie powinno przekraczać 1% grubości podsypki.

Zatapianie prefabrykatów

Prefabrykaty dla tunelu Deas Island o długości 102 m wykonywano w doku suchym specjalnie do tego celu wykonanym i tak złożonym, aby można było wykonać w nim 6 sekcji tunelu naraz (program egzamin ustny). Prefabrykaty do tego tunelu i do innych później tym samym sposobem wykonanych tuneli zaprojektowano tak, aby miały (wraz z obciążeniem sprzętem roboczym) zapewnioną pływalność po opuszczeniu ich na wodę. Wystarczyło do tego celu szczelne prowizoryczne odgrodzenie komór głównych cienkimi ścianami żelbetowymi, które na końcu rozbierano.

Komory boczne (wentylacyjne) zaś podzielone na szczelne przedziały służyły jako komory balastowe. Każdy z tych przedziałów balastowych połączony był z systemem rur z pompami poruszanymi elektrycznie, które regulowały stan napełnienia przedziałów wodą odpowiednio do doraźnych potrzeb (opinie o programie).
Zatapianie prefabrykatów bywa różne. Prefabrykaty zastosowane do tunelu pod Mozą były ciężkie i dla zapewnienia pływalności każdy z nich zaopatrzono w metalowe pływaki w liczbie 10 po 210 m;! każdy. Po przyholowaniu na miejsce wypełniano pływaki wodą, co powodowało opadanie prefabrykatów na dno.

Przedtem jednak montowano na prefabrykacie
suwnicę z wieżą do zastrzyków piasku oraz dwie wysokie bramy pomiarowe. Suwnica z prefabrykatem szła pod wodę, wieża do zastrzyków i wieże pomiarowe po zatopieniu prefabrykatu wystawały z wody. Z wież pomiarowych sterowano pracą dźwigników, na których opierał się prefabrykat tak, aby położenie prefabrykatu było ściśle poziome (lub w przewidzianym spadku wzdłużnym) i na ściśle określonych rzędnych i osiach (promocja 3 w 1).

W tunelu Deas Island prefabrykaty zatapiano parami między dwoma długimi pontonami, pomiędzy którymi zatapiano tymczasowe podwaliny  tu w postaci bloków betonowych łączonych rurami. Na blokach tych opierały się stopki wmontowanych w prefabrykaty tunelu dźwigników, uruchamiane z wnętrza tunelu, służących do regulacji położenia prefabrykatów. Podsypkę piaskową wykonywano tu za pomocą wież}^ i rur, jak w tunelu pod Mozą, ale warstwami równoległymi do osi tunelu. Wieżę po zakończeniu robót przenoszono dźwignicami pływającymi na następny prefabrykat.