Przekształcania osadnictwa rolniczego

Prof. Chwalibog twierdzi, że nie tylko szkoła ma być „metrem” do ustalania wielkości jednostki osadniczej. Przyjmując optymalną wielkość przyszłego gospodarstwa na 3000 ha i zgodnie z założeniami planu perspektywicznego około 45 osób utrzymujących się z rolnictwa na 100 ha, otrzymujemy ok. 1350 osób ludności rolniczej, a łącznie z ludnością nierolniczą około dwóch tysięcy do dwóch tysięcy kilkuset ludzi w osiedlu obsługującym takie gospodarstwo. Do zbliżonej wielkości dochodzimy z przeliczenia usług (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zdaniem wicemin. Benko, prof. Chwalibóg zarysował różne trudności i mankamenty, natomiast właściwie nie wskazał drogi postępowania, jak zrobił to prof. Rzymkowski, chociaż z niektórymi jego tezami można polemizować. Metoda kolejnych przybliżeń powinna być umiejętnym i elastycznym na poszczególnych etapach sposobem sprawdzania słuszności proponowanej drogi rozwoju i przekształcania naszego osadnictwa rolniczego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Odnośnie drewna w budownictwie na wsi występują niekiedy dwa ścierające się punkty widzenia: całkowita eliminacja drewna, gdyż są nowe materiały, albo kontynuacja tradycyjnych rozwiązań w drewnie przynajmniej na pewnych terenach. Nowoczesna, dobra architektura może być osiągnięta w nowych materiałach, niekoniecznie w drewnie. Również inne materiały, nie tylko drewno, pozwalają zachować logikę konstrukcyjną i wypowiadać się w poprawnych formach architektonicznych, a nawet w sposób artystyczny (uprawnienia budowlane). Oczywiście są pewne tereny, np. w woj. krakowskim, które należy traktować odrębnie, jako rezerwaty architektury ludowej, dopóki ludzkości będzie to potrzebne; w tym celu powinny istnieć odpowiednie miejscowe przepisy budowlane.

Prefabrykacja

Odnośnie krytyki projektów typowych, to w zakresie budownictwa na wsi wydaje się celowa typizacja rejonami. O ile w szeregu miast Polski budynki mieszkalne mogą być podobne, to w budownictwie na wsi niekoniecznie trzeba określonym projektem typowym obsłużyć cały kraj, gdyż są różne wymagania lokalne, w zależności np. od profilu produkcji rolnej, od miejscowych materiałów budowlanych czy nawet warunków klimatycznych (program egzamin ustny). W budownictwie na wsi niekoniecznie trzeba za wszelką cenę wprowadzać prefabrykaty, często opłaci się stosować ten materiał, który jest na miejscu.

Prefabrykacja powinna przede wszystkim obejmować elementy dachowe i stropowe, stolarkę, a także lekkie szkielety budynków gospodarczych, składowych, garaży itp. Budownictwo na wsi powinno być natomiast już obecnie zdyscyplinowane poprzez unifikację wymiarów, gdyż tego wymaga masowa produkcja elementów i masowe budownictwo. Przecież budownictwo chłopskie, które w rzeczywistości było tradycyjnie i samorzutnie stypizowane, wcale nie było monotonne. Typizacja lokalna (projekty dla budownictwa regionalnego) będzie notabene ułatwiona przez rozrastającą się siec placówek projektowych w terenie (opinie o programie).

Polemizując z prof. Rzymkowskim, wicemin. Benko wyjaśnia, że nie „zygzakiem wyszukujemy cel”, gdyż cel jest wiadomy społeczna przebudowa wsi. Natomiast etapy i drogi do znanego celu mogą być różne, toteż metoda kolejnych przybliżeń służy do wyboru i cyklicznego sprawdzania słuszności poszczególnych etapów i dróg przeobrażeń struktury osadniczej wsi. W dalszym ciągu nawiązując do wypowiedzi prof. Rzymkowskiego, wicemin. Benko stwierdza, że promień działania dla usług od dawna w urbanistyce określa się izochroną (segregator aktów prawnych). Nie można zgodzić się z tym, że budownictwo mieszkaniowe na wsi ma być rozproszone, a korzystanie z usług oparte na komunikacji.

Stosowane w Anglii dowożenie dzieci do szkół czy też niesłychanie rozciągnięte (wskutek masowego budownictwa jednorodzinnego) miasta amerykańskie, to nie są przykłady systemów z góry zaplanowanych, ale to są już skutki zupełnie innych, często żywiołowych i specyficznych procesów (promocja 3 w 1). Dlatego my nie możemy tego planować. Nie wydaje się słuszne projektowanie wielkich międzyosiedlowych ,,kombinatów" szkolnych i dowożenie dzieci. Być może w górach lub w specjalnych warunkach lokalnych słuszne będzie zaprojektowanie internatu nawet przy szkole podstawowej. Jednak zasadą powinno być jak największe zbliżenie usług podstawowych, a w szczególności dziecięcych do mieszkańca.