Substancje dodatkowe

Biel jest mało trwały i łatwo ulega częściowemu lub całkowitemu zniszczeniu w drewnie ściętym. W stojących na pniu, żywych drzewach dzięki nasyceniu wodą i dzięki małej zawartości powietrza trwałość bielu jest duża (program uprawnienia budowlane na komputer).
Duży wpływ na trwałość wywierają występujące w drewnie substancje dodatkowe, jak garbniki, gumy, związki żywiczne, olejki eteryczne i inne.

Niektóre z tych substancji wykazują dużą toksyczność w stosunku do grzybów. Mogą one działać trująco bezpośrednio na strzępki grzybów lub przez utlenianie wydzielanych przez grzyby enzymów mogą utrudniać przetwarzanie celulozy lub ligniny w przyswajalne dla grzyba związki, co uniemożliwia lub hamuje jego rozwój. Inne z tych substancji (np. związki żywiczne) stanowią dla grzyba rodzaj przeszkód mechanicznych, które utrudniają przestrzenne rozrastanie się grzyba w drewnie.

W związku z tym drewno drzew żywicznych ma większą trwałość niż drewno nie zawierające żywicy. Większa trwałość drewna twardzielowego tłumaczy się przesyceniem związkami dodatkowymi w postaci garbników, barwików i żywic, które spełniają w twardzieli rolę naturalnych antyseptyków (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Biel jako drewno młode zawiera mniej związków dodatkowych, a dyfuzja gazów przebiega w przeschniętym bielu łatwiej niż w twardzieli; tym tłumaczy się mniejsza odporność i trwałość bielu w porównaniu z twardzielą.

Dużą rolę odgrywa również wiek drzewa. Największą trwałość wykazuje twardzielowe drewno z drzew w średnim wieku.
Wysoki wiek drzew wpływa ujemnie na odporność i trwałość drewna.
Starsze drewno strefy przyrdzeniowej wykazuje mniejszą trwałość niż drewno zewnętrznych, młodych warstw (uprawnienia budowlane).
Drewno z położeń górskich lub z dalekiej północy posiada większą trwałość niż drewno pochodzące z żyznych siedlisk nizinnych lub z łagodnego klimatu.
Wpływ składu chemicznego na trwałość drewna.

Trwałość drewna

Trwałość drewna zależy w dużej mierze od jego składu chemicznego. Jednym z czynników powodujących mniejszą lub większą trwałość jest występowanie w drewnie ligniny, która otacza i okrywa cząsteczki celulozy utrudniając dostęp strzępków grzybni do błonnika. Czysta celuloza jest mało odporna i łatwo ulega rozkładowej działalności grzybów. Lignina natomiast zawiera grupy, które działają na grzyby trująco (program egzamin ustny). Stwierdzono doświadczalnie, że wprowadzenie do czystej celulozy domieszki ligniny powoduje wydatne przedłużenie okresu czasu potrzebnego na rozkład celulozy przez grzyby. Większa trwałość drewna iglastego jest prawdopodobnie następstwem większego udziału ligniny niż u drzew liściastych. Prócz tego drewno zawiera szereg bliżej nie zbadanych, rozpuszczalnych substancji działających trująco na grzyby (opinie o programie).

Dzięki obecności tych substancji twardziel drzew iglastych ma dużą trwałość; nie występują one natomiast w bielu i wskutek tego odporność bielu (np. dębowego) w stosunku do grzybów jest w porównaniu z twardzielą nieznaczna.
Ujemny wpływ na trwałość drewna wywiera obecność materiałów pokarmowych i zapasowych. Grzyby potrzebują do swego rozwoju pewnych ilości azotu. Drewno o małej zawartości azotu stanowi mało podatne dla rozwoju grzybów podłoże i dzięki temu jest odporne (segregator aktów prawnych).

Stwierdził to doświadczalnie Findlay zanurzając drewno świerka sitkajskiego (Picea sitkaensis Carr.), które zawiera zaledwie 0,04% azotu, w 1-procentowym roztworze organicznych związków azotowych (pepton i asparagina). Na skutek doprowadzenia azotu z zewnątrz zmniejszyła się odporność drewna i proces rozkładu drewna przez grzyby uległ spotęgowaniu o 40-60%.

Jeśli drewno zawiera potrzebną dla rozwoju grzybów minimalną ilość związków azotowych, to doprowadzenie ich z zewnątrz pozostaje bez wpływu na przebieg rozkładu, co można stwierdzić np. na drewnie bukowym (promocja 3 w 1). Prócz tego dla rozwoju grzybów niszczących drewno potrzebny jest kwaśny odczyn drewna. Na podłożu obojętnym lub zasadowym większość grzybów nie rozwija się, albo rozwija się bardzo słabo.