Przemysł stoczniowy

Najważniejszymi surowcami wydobywanymi w Norwegii są ropa naftowa i gaz ziemny, odkryte w 1971 na szelfie Morza Północnego i Norweskiego. W 199J5 wydobycie ropy naftowej osiągnęło wartość I 50 min t, a gazu ziemnego 48 nildm ‘. Największy udział w produkcji ropy naftowej miały pola naftowe: Oseberg (20 min t), Ciullfnks (18 min t) i Slalfjord (15 min t) (program uprawnienia budowlane na komputer). Gaz ziemny pochodził głównie z pól: Sleipner (8,5 miel m’), Lkofisk (6,5 nikł ni’), Statljord (5 mld m‘) oraz Heidmal (1,5 mld m‘). Cały urobek transportowany jest sieć rurociągów do krajów Europy Zachodniej, gł. do Wielkiej Brytanii, a stąd dalej do Francji, I lolandii, Niemiec. Platformy wiertnic ze budowane są w Norwegii w Stavanger i Bergen, gdzie wcześniej rozwijał się przemysł stoczniowy. Norwegia posiada nieznaczne ilości surowców mineralnych. Należą do nich: rudy żelaza (m.in. Kirkenes przy granicy z Rosją, molibdenu (Knnbc-n), miedzi, tytanu (na pd. od Stavanger), niklu, cynku i ołowiu. Eksploatuje sic; także surowce skalne, gł. wapienie i granity. Kopalnie na Svalbardzie dostarczyły 500 tys. t węgla kamiennego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W 1998 roku Norwegia wyprodukowała I 17 mld kWh energii elektrycznej, co w przeliczeniu na I mieszkańca stawia jg na I. miejsc u w świecie. W zasadzie cała energia pochodzi z hydroelektrowni, których zespoły pracują na rzekach zwł. pd. i zach. części kraju (uprawnienia budowlane).

Kolonizacyjne wyprawy

Tereny dzisiejszej Norwegii były zamieszkane od ok. 10 tys. lat p.n.e (program egzamin ustny). W początkach naszej ery docierały lam wpływy cywilizacji rzymskiej, przyczyniając się do stworzenia ok. III w. przez plemiona zamieszkują e Skandynawię pisma runicznego. W poł. I tysiąclecia plemiona północ nogermańskie tworzyły liczne państewka plemienne, w których znaczną rolę odgrywały wiece wolnych mężczyzn. ()d 2. poł. VIII w. mieszkańcy Skandynawii, zwani w zach. Europie Normanami, podejmowali łupieżcze, a następnie także kolonizacyjne wyprawy (opinie o programie). Do XI w. opanowali Wyspy Owcze, Szetlandy, Orkady, I łebrydy, wyspę Man wybrzeży Szkocji i Irlandii, skolonizowali Islandię, założyli pierwsze osady na Grenlandii, a także odkryli wybrzeża Ameryki Północnej. W 2. poł. IX w. rozpoczął się proces jednoczenia drobnych królestw norweskich, który zakończył się w XI w. Do 10 55 Norwegia wielokrotnie znajdowała się pod zwierzchności władców duńskie li. Na przełomie X i XI w. nastąpiła chrystianizacja kraju. Kres norweskiej okupacji zamorskiej położyły klęski poniesione- w Irlandii (1014) i Anglii (I ()(>(>). Władzę norweskie li władców uznawały Wyspy Szkockie, włączono w skład Norwegii ( aenlandię, w latach Islandię (segregator aktów prawnych).

W I 507, w wyniku układu zawartego z inicjatywy królowej Małgorzaty, wdowy po królu norweskim I łaakonie VI, Norwegia utworzyła wraz z Dani,) i Szwecją unię kalmarsk,). Uprzywilejowane stanowisko Danii stało się powodem powstania silnej opozycji w Norwegii i Szwecji oraz licznych zbrojnych wystąpień skierowanych przeciwko duńskiemu panowaniu. Po wystąpieniu w 1523 Szwecji z unii kalmarskiej, uzależnienie Norwegii od Danii pogłębiło się, doprowadzając do przekształcenia jej w duńską prowincję. W 1537 ostatecznie wprowadzono w Norwegii luteranizm, sekularyzując dobra kościelne i zakonne. Wieloletnie wojny duńsko-szwedzkie prowadzone w XVII w. doprowadziły do utraty przez Norwegię szeregu prowincji na rzecz Szwecji (m.in. jamtland, ł łarjedalen, Bohuslau). W 1814 Dania została zmuszona do odstąpienia Szwecji Norwegii (bez Grenlandii, Islandii i Wysp (promocja 3 w 1).