Przepony wodoszczelne

Przepony wodoszczelne stosowane są w celu przecięcia przepływu wody. Wykonuje się je z pojedynczych pali betonowych zachodzących na siebie lub metodą wykonywania głębokiego wąskoprzestrzennego wykopu (0,6-1,20 m), którego ściany utrzymują się w równowadze wskutek wypełniania wykopu (szczeliny) w miarę głębienia zawiesiną tiksotropową, najczęściej bentonitową (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szczeliny w gruncie głębi się metodami wiertniczymi (obrotowo-ssawnymi, np. metodą Else, Soletanche i Titania), za pomocą koparek chwytakowych z odpowiednio przystosowanymi chwytakami (np. koparka typu Poclaina) oraz koparek wielokubłowych o wąskich kubłach, tzw. głębiarek (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ekran wodoszczelny (ścianki szczelinowe) wykonuje się wypełniając wykop iłem lub betonem, najczęściej metodą betonowania podwodnego „Contractor”, albo też ustawia w szczeliny prefabrykaty żelbetowe. Zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku zawiesina tiksotropowa jest wypierana ze szczeliny i może być po oddzieleniu zanieczyszczeń ponownie użyta. Do kotwienia ścianek i przepon wodoszczelnych stosuje się kotwie gruntowe.

Pale stosuje się w przypadku, gdy:

1. w poziomie posadowienia zalega grunt nie nadający się do posadowienia bezpośredniego,
2. budowla narażona jest na możliwość powstania zsuwu (pale zwiększają opór gruntu na ścinanie),
3. fundamenty są ograniczone w planie ze względu na urządzenia podziemne (uprawnienia budowlane),
4. należy fundamenty maszyn związać z głębszymi warstwami podłoża w celu zmniejszenia drgań w strefie przypowierzchniowej przekazujących się na wrażliwe otoczenie,
5. zachodzi konieczność zagęszczenia podłoża (program egzamin ustny).

Pale normalne

Pod względem obliczeniowym pale dzielimy na:

Pale normalne, których nośność w równym stopniu zależy od oporu gruntu pod ostrzem, jak i od oporu tarcia wzdłuż pobocznicy pala. W pozostałych przypadkach poziom „zero” należy przyjmować w poziomie terenu projektowanego.

Jeżeli pal przebija warstwy słabych gruntów nieskonsolidowanych lub luźno usypanych (np. świeże nasypy), które osiadają pod wpływem własnego ciężaru lub dodatkowego obciążenia, powstać może w nich zjawisko tarcia ujemnego, wywierające dodatkowe obciążenie pala wskutek tarcia tego gruntu o jego pobocznicę. W takich przypadkach należy w drugim członie przyjmować dla warstw słabych współczynnik b ujemny (opinie o programie).

Tarcie ujemne może wystąpić również w warstwach, które same nie ulegają odkształceniom, lecz osiadają pod wpływem odkształceń (np. konsolidacji) warstw podścielających. W tym przypadku wartość tarcia ujemnego w warstwach przykrywających należy wg autorów wyznaczać za pomocą współczynników jako tarcie ujemne (kolumna „tarcie ujemne”).

Nośność fundamentów na palach normalnośrednicowych należy obliczać przenosząc całe obciążenie rusztu palowego wraz z jego ciężarem własnym wyłącznie tylko na pale. Udźwig grupy pali stojących oraz pali normalnych i zawieszonych, dla których strefy naprężeń powstających w gruncie dookoła pali nie zachodzą na siebie w poziomie dolnych końców pali, można przyjmować jako sumę udźwigów wszystkich pali (segregator aktów prawnych).

Jeżeli następuje zachodzenie na siebie stref naprężeń poszczególnych pali, nawet po zastosowaniu pali ukośnych, to ich udźwig wyznaczany ze wzoru należy zredukować przez wprowadzenie współczynnika zmniejszającego siłami pionowymi mimośrodowo układ pali albo dostosowuje się do położenia wypadkowej, albo też dopuszcza się niejednakowe obciążenie poszczególnych pali.

Drugi sposób jest mniej korzystny ze względu na niewykorzystanie nośności wszystkich pali. Przy konieczności zastosowania pali ukośnych siły w palach można wyznaczać przybliżoną metodą Culmana polegającą na rozkładzie wypadkowej obciążeń na kierunki pali (promocja 3 w 1).