Przerwanie rdzenia prochowego

W tym wypadku „rdzeń prochowy’ otrzymuje specjalnie dużą średnicę. Powłoka gutaperkowa otaczana bywa jeszcze powloką z plecionki dla ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi, co daje tzw. lonty gutaperkowe z osłoną. Dobry gutaperkowy lont może całymi dniami pozostawać w wodzie bez obawy o zamoknięcie, o ile tylko oba jego końce chronione są od wilgoci. Z drugiej strony lonty gutaperkowe czułe są na zmiany temperatury i na mrozie stają się kruche, zaś na upale miękną (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najważniejszym warunkiem dobroci lontu jest dobrze wykonana, nieprzerwana nitka prochowa i jednostajna szybkość spalania lontu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W fabrykach wykonywane bywają próby na wyrywki dla sprawdzenia dobroci wypełnienia wprawie można niedokładnie wypełnione miejsca wyczuć pod palcami. Niezawodną metodę sprawdzania dają promienie Roentgena, ze względu jednak na skomplikowaną, a co za tym idzie i kosztowną aparaturę, która je wytwarza, stosowanie ich ogranicza się tylko do wyjątkowo ważnych wypadków (uprawnienia budowlane).

Przerwanie rdzenia prochowego nie zawsze bywa błędem fabrykacji. Bywają to często uszkodzenia przy nieostrożnym wykonywaniu przybitki, szczególnie tam, gdzie osłona bywa nieco luźniej wykonana. Lżejsze uszkodzenie lontu może mieć w następstwie opóźnienie wybuchu. Uszkodzenie silniejsze całej osłony przy wilgotnym otworze wiertniczym lub mokrej przybitce pewnej przestrzeni, może spowodować nawet całkowity nie wypał ładunku. Jeszcze niebezpieczniejsze bywa uszkodzenie osłony przy wilgotnym otworze wiertniczym lub mokrej przybitce (program egzamin ustny). Wtedy nawet nieznaczne nadwerężenie może dać zawilgocenie prochu i albo opóźnić zapalenie, albo wcale nie zapalić ładunku.                                                   

Lonty szybkopalne

Szybkość spalania lontu zależy od uziarnienia użytego prochu, grubości i zwartości duszy prochowej, od nacisku wywieranego na proch przez osłonę, a także od chyżości odpływu gazów spalinowych płonącego prochu. Ustala się ją poproś tu przez spalanie próbnego dokładnie odmierzonego odcinka sznura. Przeciętnie waha się ona między 90 a 120 sekundami na 1 m. b. Najczęściej stosowana wynosi 60 cm sznura na 1 minutę. Należy zauważyć, że wpływ na szybkość spalania ma również zewnętrzny nacisk, wywierany na lont i zmniejsza się np. przy bardzo silnie utłuczonej przybitce, przy wysokim słupie wody itp. (opinie o programie).

Lonty szybkopalne składają, się z rdzenia, który stanowi sznur bawełniany lub lniany nasycony prochem i z luźnej zewnętrznej plecionki. Posiadają one w porównaniu z poprzednim, znacznie zwiększoną chyżość spalania, wynoszącą 100 do 200 m/sek. tak, że na bliskie odległości szybkość przenoszenia płomienia bywa praktycznie biorąc błyskawiczna. W pewnych warunkach więc mogą one zastępować zapalanie elektryczne. Najstarszym takim lontem był również sznur Bickforda, wykonany z papki z cienko zmielonego prochu w luźnej osłonie z plecionki przędzowej. Szybkość jego spalania wynosiła 150 m/sek (segregator aktów prawnych).      

Szybko płonące lonty mają zastosowanie w wypadku,*gdy pożądane jest równoczesne zapalenie większej ilości ładunków. Do tego celu stosowane bywa następujące urządzenie: do blaszanej puszki wprowadza się końce takich lontów (w ilości do 6 sztuk), połączonych z ładunkami w otworach wiertniczych. Końce te osadza się w ładunku prochu, umieszczonym w puszce, zaś z drugiej strony do tego samego ładunku wprowadza się koniec wolnopłonącego lontu. Długość jego obiera się z takim wyliczeniem, by obsługa po zapaleniu go z przeciwległego końca miała czas udać się do schronu przeciwwybuchowego (promocja 3 w 1). Od ładunku zamkniętego w puszce zapalają się równocześnie wszystkie wprowadzone do niej końce lontów szybkopłonących, które powodują prawie równoczesny wybuch ładunków w połączonych z nimi otworach wiertniczych. Stosowanie ich jest obecnie bardzo ograniczone.