Przesiąkliwość przekroju poprzecznego

Przesiąkliwość przekroju poprzecznego (przesiąkanie cieczy wzdłuż włókien) jest znacznie większa niż przesiąkliwość przekroju
promieniowego lub stycznego. Przesiąkliwość promieniowych powierzchni drewna jest nieznacznie mniejsza niż przesiąkliwość powierzchni stycznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przesiąkliwość drewna drzew iglastych zależy od położenia krążka (torusa) w jamkach otoczkowych. W jamkach otwartych krążek znajduje się w centralnym położeniu, wskutek czego przenikanie wody odbywa się bez trudności. Natomiast krążek przyciśnięty do okienka jamki otoczkowej blokuje jamkę i uniemożliwia przenikanie wody lub innych cieczy do sąsiedniej cewki.
W miarę oddalania się od miazgi w kierunku rdzenia maleje ilość otwartych jamek, a w ślad za tym maleje przepuszczalność drewna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
U drzew z nie zabarwioną twardzielą liczba otwartych jamek na 1 mm- słoja rocznego jest w bielu większa niż w twardzieli.

Biel ma jamki otwarte, wskutek czego wykazuje dużą przesiąkliwość wody i daje się łatwo nasycić w czasie impregnowania. W twardzieli jamki są w większej części zamknięte, czego następstwem jest mała przesiąkliwość drewna twardzielowego. W drzewach iglastych drewno późne ma dużą liczbę otwartych jamek; dlatego też ciecz impregnująca przenika w drewno jodłowe i świerkowe głównie wzdłuż warstw drewna późnego (uprawnienia budowlane).

Przesiąkliwość drewna drzew liściastych zależy w znacznym stopniu od występowania oraz od liczebności wcistek (thyllae). Gatunki drewna nie wytwarzające wcistek wykazują większą przepuszczalność niż drewno zawierające wcistki. Zależnie od zastosowania drewna obecność wcistek może odgrywać rolę dodatnią lub ujemną. W klepkach piwnych i winnych wcistki odgrywają rolę dodatnią, gdyż zmniejszają przepuszczalność beczki w stosunku do cieczy i do gazu. W podkładach kolejowych (zwłaszcza bukowych) wcistki są czynnikiem ujemnym, gdyż utrudniają lub uniemożliwiają wnikanie cieczy antyseptycznych w drewno, co odbija się ujemnie na trwałości podkładu kolejowego (program egzamin ustny).

Przesiąkliwość drewna liściastego

Dla określenia przesiąkliwości drewna stosuje się następującą metodę. W przewiercony korek gumowy wprowadza się płytkę drewnianą grubości 5-10 mm, uszczelniając powierzchnię styku płytki i korka nagumowaną taśmą. Na drewnianej płytce ustawia się szklaną rurkę, którą wypełnia się wodą lub inną badaną cieczą. Wielkość wywieranego ciśnienia mierzy się wysokością słupa cieczy (opinie o programie). Korek umieszcza się w otworze szklanego naczynia, a pod próbką drewna ustawia się menzurkę z lejkiem, który zbiera przesiąkającą ciecz i odprowadza ją do menzurki.

Miarą przesiąkliwości jest wyrażona w centymetrach sześciennych ilość cieczy lub wody przenikająca w określonym czasie i pod określonym ciśnieniem przez 1 cm2 badanej próbki.
Przesiąkliwość drewna liściastego wzdłuż włókien jest 3-10 razy większa od przesiąkliwości drewna iglastego (segregator aktów prawnych). Tłumaczy się to tym, że naczynia drewna liściastego mają większe wymiary przekroju i większą długość niż cewki w drewnie iglastym. Różnice te zacierają się, jeśli chodzi o przesiąkliwość w kierunku promieniowym lub stycznym. W tym samym gatunku drewno bielu (jamki otwarte) wykazuje większą przesiąkliwość niż drewno twardzieli.

Mianem pęcznienia określa się zwiększenie wymiarów drewna przy adsorpcji, mianem kurczenia zmniejszanie się ich przy desorpcji. Zjawiska te, związane z higroskopijnymi własnościami drewna, stanowią charakterystyczną cechę ciał koloidalnych. W zależności od materiału przebieg zjawisk może wykazywać duże różnice. I tak np. żelatyna może pęcznieć do tego stopnia, że zanikają siły kohezji, wskutek czego żelatyna przechodzi w bezkształtną masę. Substancje takie, jak guma arabska lub albumina, pęcznieją w sposób nieograniczony, wskutek czego przechodzą w pozornie jednolity roztwór (promocja 3 w 1).