Przestrzeń pomiędzy ściankami

Sposób ten natomiast jest godny zalecenia, jeżeli ścianka dochodzi swym dolnym końcem do warstwy nieprzepuszczalnej, tak że zupełnie odcina wodzie zewnętrznej drogę do wykopu budowlanego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Właściwsze pod względem hydrologicznym jest rozwiązanie grodzy z nasypem od strony miejsca budowy.

Tu linie prądu odginają się po stronie wykopu łagodnie i obawa, aby wpływ wody mógł spowodować upłynnienie się gruntu, jest znacznie mniejsza niż przy rozwiązaniu poprzednim. Dolną część skarpy grodzy należy umocnić i pokryć sączkami, umożliwiającymi odprowadzenie wody przesiąkowej bez szkody dla całości skarpy.
W budownictwie portowym najczęściej odczuwa się brak dostatecznego miejsca i wtedy najdogodniej będzie wybudować grodzę z dwiema równoległymi do siebie ściankami szczelnymi, połączonymi ze sobą w jednym lub w dwu poziomach ściągami. Przestrzeń pomiędzy ściankami wypełnia się materiałem mniej lub więcej przepuszczalnym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

I tu zachodzi możliwość upłynnienia się gruntu, jednakże ze względu na to, że droga wody przez grunt jest w tym wypadku dłuższa, niż przy pojedynczej ściance z nasypem odwodnym, niebezpieczeństwo jest znacznie mniejsze.
Zaletą jej jest to, że nie potrzeba budować żadnych zakotwień ani zakładać ściągów, gdyż wszelkie siły poziome przyjmują ścianki szczelne. Ponadto do ścianek można używać profilów płaskich o niedużym ciężarze, a zatem tanich (uprawnienia budowlane).

Wadą tego rodzaju grodz jest poprzednio wspomniane niebezpieczeństwo upłynniania się gruntów pod nimi i występowania tzw. zjawiska hydraulicznego przebicia podłoża (piping), które może doprowadzić i nieraz doprowadzało do katastrofy grodzy. Zdarzały się również pęknięcia ścianek w poszczególnych komorach pod wpływem rozsadzającego je parcia gruntu wypełniającego, a pęknięcie jednego chociażby zamka prowadzi nieuchronnie do katastrofy całej grodzy (program egzamin ustny). Niebezpieczne są również nieszczelności ścianki pod ziemią, zmniejszające drogę wody w gruncie i ułatwiające upłynnienie się gruntu oraz powstanie zjawiska przebicia.

We wspomnianej pracy autora omówiono metody obliczeń statycznych rodzajów grodz opisanych wyżej. Znajduje się tam również nieco dokładniejszy opis grodzy zastosowanej na budowie śluzy morskiej w porcie w Dunkierce.

Rozciągłość działania wiatru

Okoliczności te uzasadniają celowość posługiwania się podaną metodą, jakkolwiek do otrzymanych przy jej pomocy wysokości fali należy odnosić się z rezerwą.
Poza tym nie można zapominać, że wszelkie metody dyfrakcji zajmują się rozprzestrzenianiem się fal na obszarach, których rozmiary są niewielką stosunkowo wielokrotnością długości fali (10 do 15) (opinie o programie). Uogólnianie wyników tych teorii na obszary rozleglejsze (jak w wypadku rozpatrywanego przykładu rozprzestrzenianie się na około 500-krotną długość fali) może być wobec braku doświadczeń traktowane jedynie jako hipoteza dość prawdopodobna, lecz jeszcze nie sprawdzona.

I ten wzgląd przemawia za zachowaniem wyżej omówionych ostrożności.
Z tych samych względów nie będzie wskazane uwzględnianie zmniejszenia się wysokości fal podchodzących z kierunku 6 i od wschodu. Wysokość fali w punkcie A, który przy falowaniu z kierunku 6 leży na granicy ekspansji, powinna według przytoczonej metody wynosić 0,71 wysokości fali przy B, według zaś innych metod nawet zaledwie 0,50 tejże wysokości; bezpieczniej jednakże będzie z wyżej przytoczonych względów zmniejszenia tego nie uwzględniać (segregator aktów prawnych).

W jeszcze większym stopniu dotyczy to falowania z kierunku wschodniego. W myśl teorii punkt A znajduje się przy tym kierunku falowania w obszarze zasilania, wysokość fali zatem w tym punkcie powinna być nieco mniejsza niż fali, która jeszcze głowicy półwyspu nie minęła. I tu bezpieczniej będzie zmniejszenie to pominąć, gdyż w myśl tego, co podano wyżej, rzeczywisty obszar zasilania może punktu A przy wschodnim kierunku falowania wcale nie obejmować.

Do opracowania tabeli posłużyły następujące wytyczne. Rozciągłość działania wiatru przyjmowano z mapy. Co do największej prędkości wiatru przyjęto częste dla warunków bałtyckich 28 m/s przy czasie trwania 8 godzin, zakładając, że może ona występować z każdego kierunku (promocja 3 w 1).

W praktyce powinno się opierać na różach falowania wyznaczonych z bezpośredniej obserwacji falowań lub chociażby wiatrów z dłuższego okresu, ponieważ z niektórych kierunków wiatry o wyżej podanej prędkości maksymalnej mogą w ogóle nie występować. Wysokość fali pełnomorskiej (w punkcie B) wyznaczono wzorem Boergena.