Przewody i rurociągi

Na przewodach i rurociągach zakłada się punkty poboru wyprowadzone z tunelu na poziomie powyżej wysokiej wody. Część przewodów sprowadza się jednak na dno przy ścianach bocznych i w linii podpór stępkowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Te części przewodów i końcówki muszą być zabezpieczone przed dostępem wody i uszkodzeniami, jakie woda mogłaby spowodować. Stosuje się kable podwodne i szczelne obudowy punktów poboru dla sieci elektrycznej oraz odporne na korozję przewody rurowe z zaworami i ewentualnie dzwonami powietrznymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Teren przydokowy oświetla się reflektorami lub lampami umieszczonymi na masztach o wysokości ok. 12 m, ulokowanymi poza torami poddźwignicowymi. Komorę doku oświetla się lampami zawieszonymi co ok. 25 m pod najwyższymi wspornikami (lub u korony) ścian bocznych, lampami przenośnymi oraz ewentualnie lampami w szczelnych obudowach umieszczonych w ścianach bocznych przy dnie. Gniazda wtykowe dla tych lamp rozmieszcza się co 4-6 m u spodu ścian bocznych. Reflektory umieszcza się również na wysięgnikach dźwignic. W niektórych stoczniach zastosowano wentylację przez przewody z ujściem u dna doku. Praktyka wykazuje jednak, że sztuczna wentylacja nie jest konieczna (uprawnienia budowlane).

Dźwignice. Budowa i remont statku w doku wymaga użycia dźwignic pokrywających swym zasięgiem całą komorę dokową i pas terenu obok doku, na którym mogą być złożone materiały, prefabrykaty i maszyny przeznaczone dla statku. Stosuje się powszechnie dźwignice bramowe lub wieżowe o udźwigu 5-75 tys. kG, o zasięgu poza oś wzdłużną doku, zdolne do wysokiego unoszenia ciężaru, poruszające się wzdłuż obu ścian bocznych doku od głowy doku aż poza ścianę tylną dla objęcia zasięgiem części terenu placów składowych. Zespół 2 lub 3 dźwignic obsługujących dok ma zazwyczaj różne udźwigi, co ułatwia ekonomiczne ich wykorzystanie (program egzamin ustny).

Szynę od strony komory umieszcza się możliwie blisko krawędzi ściany bocznej, aby nic tracić wiele z wysięgu dźwignicy. Odległość ta musi jednak zapewniać wolne przejście (ok. 1,20 m) między nogą dźwignicy i krawężnikiem oraz powinna wystarczać, aby przeciwciężar dźwignicy przy wysięgniku zwróconym w kierunku przeciwnym niż dok nie wystawał poza krawędź komory (opinie o programie).

Szyny poddźwignicowe

Szyny poddźwignicowe powinny mieć główkę na wysokości terenu, tak aby komunikacja po terenie odbywała się bez przeszkód. Fundamentem szyn bliższych komorze są zazwyczaj ściany boczne, natomiast szyny zewnętrzne zwykle oparte są na osobnych fundamentach.
W niektórych najnowszych dokach budowlanych zastosowano dźwignice mostowe ponad komorą doku o udźwigu do 800 tys. kG. Ze względu na tak duże obciążenia nogi dźwignicy opierają się wówczas często na podwójnym torowisku (segregator aktów prawnych).
Niekiedy wzdłuż murów komory doku przewiduje się ułożenie torów kolejowych lub urządzenie placów składowych. Nie można wówczas zapominać, że powoduje to zwiększenie parcia czynnego gruntu na ściany doku.

Zgodnie z tym, co podano poprzednio, w obliczeniach doków suchych należy rozróżniać dwa charakterystyczne wypadki:
- gdy dok otoczony jest wodą gruntową,
- gdy otoczenie doku jest na całą jego głębokość - suche.

Dla każdego z nich obliczenia przebiegają nieco odmiennie.
Najbardziej typowym i w naszych warunkach zachodzącym z reguły
będzie wypadek pierwszy, gdy wokół doku występuje woda gruntowa.
Wypadek drugi, rzadszy, jest praktycznie możliwy w niepopękanej skale lub w szczelnych gruntach spoistych (promocja 3 w 1).

Najlżejsze jednak przeciekanie wody z basenu pod podstawę doku stworzy warunki odpowiadające wypadkowi pierwszemu. Wszystkie obliczenia przeprowadza się jak dla zagadnienia płaskiego, rozpatrując 1 m długości doku i jego przekrój poprzeczny.