Zawory czerpalne

Konstrukcja ich oparta jest na tej samej zasadzie. Różnią się jedynie kształtem i rodzajem zamontowania wylewki. Zawory czerpalne dla instalacji domowej produkowane są według PN-68/M-75111-113 o nominalnej średnicy wlotowej D_nom 15 i 20 mm. W wewnętrznych instalacjach domowych coraz rzadziej stosuje się pojedyncze zawory czerpalne. Najczęściej używa się ich w formie zaworów kombinowanych, tzw. baterii (program uprawnienia budowlane na komputer).

Baterie składają się z dwóch zaworów czerpalnych połączonych korpusami w jedną całość. Taka konstrukcja pozwala na łączenie i mieszanie dwóch strumieni wody: ciepłej i zimnej. Baterie produkowane są według norm PN-68/M-85114-117. Zawory czerpalne łączy się z przewodami za pomocą gwintu.

Kształt zaworów ulega ciągłym przeobrażeniom wraz z unowocześnieniem konstrukcji zlewów, zlewozmywaków i wanien. Związane jest to także z coraz nowocześniejszymi rozwiązaniami architektonicznymi. Kilka nowoczesnych rozwiązań zaworów i baterii produkowanych przez niemiecką firmę „Grohe” (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do armatury zabezpieczającej zalicza się zawory zwrotne, zawory bezpieczeństwa, odpowietrzniki. Zawory zwrotne służą do zabezpieczenia ruchu cieczy tylko w jednym kierunku. Samoczynne działanie zaworu polega na tym, że w przypadku odwrotnego kierunku przepływu woda działa na grzybek zaworu lub klapę, zamykając jego otwór przelotowy (uprawnienia budowlane).

Zawory zwrotne grzybkowe poziome i pionowe oraz klapowe wykonuje się z żeliwa, mosiądzu lub staliwa, a łączy z przewodem za pomocą kołnierza. Instalowane są one najczęściej w hydroforniach i pompowniach. Zawory bezpieczeństwa stosuje się dla zabezpieczenia sieci przed powstaniem ciśnień większych od ciśnienia roboczego (program egzamin ustny).

Produkowane są zawory bezpieczeństwa ciężarowe lub sprężynowe. Otwarcie zaworu następuje samoczynnie przy przekroczeniu ciśnienia roboczego w sieci o 0,5-1,0 at. Odpowietrzniki instaluje się w najwyższych punktach instalacji w celu usunięcia powietrza, które wpłynęło wraz z wodą przez zawory czerpalne. Odpowietrzniki mogą być uruchamiane ręcznie lub automatycznie.

Wodomierze

Wodomierze stosuje się do pomiaru ilości wody czerpanej z ujęć i tłoczonej do sieci oraz do pomiaru zużycia wody przez mieszkańców i zakłady przemysłowe. Instaluje się je w rejonie ujęcia za pompowniami, w miejscach poboru wody przez budynki, zakłady przemysłowe i innych odbiorców (opinie o programie).

Z punktu widzenia zasad działania i konstrukcji można wyróżnić kilkanaście rodzajów wodomierzy. W instalacjach wodociągowych wewnętrznych stosowane są najczęściej wodomierze silnikowe: skrzydełkowe i śrubowe oraz sprzężone. Podział wodomierzy silnikowych w zależności od konstrukcji.

W instalacjach wewnętrznych rozbiór wody przez użytkowników jest bardzo nierównomierny, a wodomierz musi być tak dobrany, aby pomierzył z dopuszczalnym błędem jak największy zakres zaistniałych przepływów, najlepiej całość dostarczonej wody (segregator aktów prawnych).

Wielkość wodomierza określa średnica nominalna d_nom wyrażona w milimetrach oraz zakres mierzonych natężeń przepływu wody. Średnicą nominalną wodomierza nazywamy średnicę przewodu, do którego wodomierz jest przeznaczony. Wodomierze danej średnicy nominalnej mogą być wbudowane w przewód o innej średnicy, większej, za pomocą łączników redukcyjnych. Natężenie znamionowe Q_z, m³/h (w poprzedniej normie z 1960 r.

zwane nominalnym Q„), jest to wartość natężenia przepływu przy umownie przyjętym spadku wysokości ciśnienia. W nowych normach nie zostały podane straty ciśnienia dla tego natężenia, prawdopodobnie będą one podane bezpośrednio przez wytwórnię w prospektach. Według starej normy strata ciśnienia przy przepływie nominalnym wynosiła dla wodomierzy skrzydełkowych 10 m H₂0, dla wodomierzy śrubowych była zmienna (promocja 3 w 1).

Natężenie maksymalne robocze Q_g (m³/h) jest to największe natężenie przepływu, przy którym wodomierz może pracować długotrwale bez uszkodzenia mechanizmu.