Przybory sanitarne

W dużym zakresie stosuje się okucia budowlane (klamki, tarczki) wykonywane najczęściej z poliamidów metodą wtryskową. Na dużą skalę wykonuje się z tworzyw sztucznych armaturę czerpalną, ograniczając w ten sposób stosowanie wyrobów z metali nieżelaznych. Zawory są produkowane z poliamidu, poliwęglanu lub twardego polichlorku winylu. W Polsce wytwarza się zawory zaporowe proste z winiduru dostosowane do ciśnień 0,5; 2,5 i 6,0 at n; wytrzymałość winiduru wynosi: na ściskanie ponad 700, na rozciąganie ponad 480 i na zginanie powyżej 850 kG/cm (program uprawnienia budowlane na komputer). Ponadto są produkowane metodą wtryskową poliamidowe zawory czerpalne. Armaturę odpływową wykonuje się z tłoczywa fenolowego i melaminowego polistyrenu, emulsyjnego polichlorku winylu, poliamidu i polipropylenu. Zbiorniki płuczące z polistyrenu wysokoudarowego produkuje się metodą formowania próżniowego lub metodą wtryskową (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W Polsce są produkowane osadniki do zlewów, armatura pływakowa do płuczek ustępowych, syfony umywalkowe i sedesy. W niektórych krajach produkuje się przybory sanitarne z polimetakrylanu metylu oraz ze zbrojonych żywic poliestrowych. Polimetakrylan metylu i jego kopolimery są stosowane głównie w USA i Anglii (rys. 3-22). Przybory sanitarne z tych tworzyw są higieniczne i estetyczne, lecz kosztowne (uprawnienia budowlane). Z żywic poliestrowych wzmocnionych włóknem szklanym wykonuje się w USA, Japonii, Francji, Czechosłowacji zlewozmywaki, wanny i baseny natryskowe lub nawet kabiny łazienkowe w konstrukcji z ram stalowych (Anglia). Tworzywa sztuczne są od dawna stosowane w elektrotechnice jako materiały izolacyjne i konstrukcyjne, ze względu na dobrą izolacyjność, znaczną wytrzymałość na rozciąganie, mały ciężar i łatwą obróbkę (program egzamin ustny).

Z tworzyw sztucznych wykonuje się głównie:

• izolację kabli i przewodów elektrycznych niskiego napięcia,
• rury osłonowe,
• obudowę, osłony i podstawy izolacyjne w sprzęcie elektroinstalacyjnym,
• głowice i mufy kablowe,
• osprzęt instalacyjny w postaci wyłączników, przełączników, przycisków itp.,
• drobne konstrukcje wsporcze i nośne w instalacjach przemysłowych,
• oprawy świetlne i klosze,
• tablice rozdzielcze i pokrywy (opinie o programie).

Temperatura robocza urządzeń elektrycznych

Ponadto stosuje się kleje na bazie żywic syntetycznych do mocowania do betonu, stali lub muru ceglanego sprzętu elektroinstalacyjnego, uchwytów, niewielkich aparatów elektrycznych, drobnych konstrukcji wsporcisków itp.,

Ze względu na wzrastające w stosowanych urządzeniach napięcia znamionowe i częstotliwość, wymaga się od materiałów izolacyjnych wysokiej oporności, małej stratności i znacznej wytrzymałości dielektrycznej. Podziału materiałów izolacyjnych dokonuje się z uwagi na ich strukturę wewnętrzną oraz odporność termiczną (segregator aktów prawnych).

Pod względem struktury wewnętrznej tworzywa sztuczne można podzielić na:

a) polimery o współczynniku stratności dielektrycznej

b) polimery o współczynniku jw. tg 5 = 10^-4.

Odporność termiczna ma duże znaczenie, gdyż podwyższona temperatura powoduje zmiany strukturalne materiałów, a w następstwie pogorszenie ich własności dielektrycznych i mechanicznych. Z tego powodu Międzynarodowy Komitet CEJ wprowadził w roku 1954 podział materiałów izolacyjnych z tworzyw sztucznych wg ich odporności termicznej na 7 klas.

Temperatura robocza urządzeń elektrycznych nie może przekraczać trwałości dopuszczalnej dla klasy tworzywa. Zakłada się, że przekroczenie temperatury dopuszczalnej o 8-M0°C zmniejsza trwałość dielektryka 50%, natomiast praca urządzenia w temperaturze niższej o ok. 10°C od temperatury dopuszczalnej pozwala na dwukrotne zwiększenie okresu eksploatacji materiału(promocja 3 w 1). Kable i przewody mają izolację i powłokę z uplastycznionego polichlorku winylu (zwanego w Polsce polwinitem). Kable energetyczne z izolacją powłoką z PCW są produkowane na napięcie do 15 kW. Grubość powłoki wynosi 0,6-3,0 mm.