Grupa tworzyw sztucznych

Grupę tworzyw sztucznych stosowanych jako materiały wiążące w elementach i konstrukcjach nośnych stanowią polimerobetony i plastobetony (program uprawnienia budowlane na komputer). Polimerobetonami nazywamy zaprawy cementowe uszlachetnione dodatkami polimerów, modyfikującymi własności zapraw.

Podstawowymi dodatkami są polioctan winylu, lateksy kauczukowe z dodatkami uzupełniającymi, polichlorek winylu, żywice akrylowe i żywice mocznikowo-melaminowe, w ogólnej ilości 2 -4- 20°/o zawartości cementu. Dodatek polimerów wpływa znacznie na zwiększenie wytrzymałości betonu na rozciąganie oraz zwiększa przyczepność zaprawy do betonu zwykłego. Polimerobetony używane są do napraw uszkodzonych elementów i do robót wykończeniowych.
Plastobetony są to betony, w których spoiwo cementowe zastąpiono żywicami syntetycznymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Plastobetony nadają się do wyrobu prefabrykatów i elementów budowlanych. Jako kruszywa używa się do plastobetonów piasku i mączki kwarcowej, a jako spoiw - żywic epoksydowych, żywic poliestrowych i furfulowo-octanowych. Do głównych zalet plastobetonu, tworzywa znajdującego się w stadium prób i pierwszych zastosowań, należą:
- większa 2,5- do 4-krotnie wytrzymałość na ściskanie (do 1000 kG/cm2) w porównaniu do wytrzymałości betonów o spoiwie cementowym,
- osiąganie wytrzymałości po jednym dniu równej wytrzymałości betonu cementowego, uzyskiwanej po 28 dniach,
- dwa razy wyższa przyczepność do stali niż w betonie zwykłym,
- całkowita szczelność, nienasiąkliwość oraz gazo- i wodonieprzepuszczalność,
- odporność na benzynę i na wiele czynników chemicznych.

Główne zastosowanie znajduje plastobeton w konstrukcjach nośnych cienkościennych i zbiornikach. Przeszkodą do wprowadzenia plastobetonu do budownictwa jest w chwili obecnej jego wysoki koszt w porównaniu do kosztu betonu zwykłego. Do wykonywania złączy w konstrukcjach prefabrykowanych używa się żywic epoksydowych. Żywice te mają ponadto zastosowanie do iniekcji przy naprawach rys i uszkodzeń w betonie oraz do wzmacniania konstrukcji (np. przez doklejanie żywicami epoksydowymi prętów stalowych do betonu wzmacnianej konstrukcji) (uprawnienia budowlane).

Materiały służące do izolacji cieplnej

Materiały służące do izolacji cieplnej, stosowane w produkcji prefabrykatów (np. prefabrykatów wielkowymiarowych), powinny wykazywać następujące zasadnicze cechy [55]:
- niski współczynnik przewodności cieplnej w granicach 0,03 -4- -r- 0,8 kcal/mh °C,
- mały ciężar objętościowy (w granicach 15 -4-150 kG/m3),
- duża odporność na czynniki atmosferyczne i na korozję oraz na gnicie i zagrzybienie,
- mała nasiąkliwość i podciąganie kapilarne oraz mała przepuszczalność pary wodnej i powietrza,
- dostateczna odporność ogniowa,
- niski koszt.

Nie wszystkie te wymagania mogą być spełnione przez jeden materiał izolacyjny, dlatego też z reguły konieczne jest zastosowanie w warstwie izolującej dodatkowo drugiego materiału o cechach uzupełniających (np. dodatkowej izolacji paroszczelnej w przypadku, gdy zasadniczy materiał izolacyjny charakteryzuje się dużą przepuszczalnością pary wodnej) (program egzamin ustny).
Materiały do izolacji cieplnej można podzielić na pięć następujących grup:
- lekkie betony komórkowe lub betony z bardzo lekkimi wypełniaczami,
- tworzywa pochodzenia mineralnego,
- materiały pochodzenia organicznego,
- tworzywa z żywic syntetycznych,
- materiały o strukturze plastra miodu (opinie o programie).

Materiały do izolacji akustycznej mają na celu zabezpieczenie pomieszczeń w budynkach prefabrykowanych przed przenikaniem hałasów zewnętrznych oraz hałasów wewnętrznych pochodzących z pomieszczeń sąsiednich. Izolacja akustyczna jest tym skuteczniejsza, im cięższy jest materiał w ścianach i stropach. Dlatego też, ze względu na to, że ściany w budowlach prefabrykowanych są znacznie lżejsze niż w tradycyjnych, na izolację akustyczną tych budynków musi być zwrócona szczególna uwaga (segregator aktów prawnych). Słabe wartości izolacyjne ścian w budynkach prefabrykowanych można polepszyć przez właściwy układ warstw, zwiększenie liczby tych warstw (o różnych współczynnikach tłumienia), podniesienie szczelności warstw izolacyjnych, stosowanie elastycznych przekładek oraz zastosowanie w ścianie szczelin. W ten sposób można osiągnąć wymaganą normą (PN-54/B-02151) izolacyjność akustyczną w ścianach zewnętrznych (bez otworów) budynków wynoszącą około 35 dB.

Następnym rodzajem izolacji jest izolacja paroszczelna. Wykonuje się ją wtedy, gdy warstwy nośne i warstwa izolacji cieplnej nie zabezpieczają ściany przed przenikaniem pary, przed zawilgoceniem przegrody czy też przed skraplaniem pary wodnej (promocja 3 w 1).