Przyczepność błony gruntującej

Przyczepność błony gruntującej do powierzchni izolowanej, od której w wielu przypadkach zależy trwałość wykonywanej izolacji, musi być zapewniona z jednej strony przez możliwie głębokie wniknięcie w beton lub wyprawę materiału gruntującego, z drugiej zaś strony przez dokładne i równomierne pokrycie powierzchni izolowanej, połączone z całkowitym jej zwilżeniem. Takie warunki przyczepności uzyskuje się przez nakładanie na zupełnie suchy, nie zawierający wilgoci, beton lub wyprawę oraz przez odpowiedni dobór asfaltu i rozpuszczalnika (program uprawnienia budowlane na komputer).

Literatura drogowa omawia dodatki adhezyjne do smół i asfaltów, mające na celu zwiększenie przyczepności tych materiałów do kruszywa. Pozwala to z jednej strony na budowę nawierzchni bitumicznych w niesprzyjających warunkach atmosferycznych, z drugiej zaś na stosowanie do budowy dróg materiałów kamiennych o wyraźnie złej przyczepności do bitumów, jak np. granity lub porfiry.
Na zagadnienia przyczepności bitumicznych materiałów izolacyjnych do powierzchni betonów, na które izolacje są nakładane, zwracano dotąd mało uwagi, jakkolwiek niewątpliwie niektóre z niepowodzeń trafiających się przy robotach izolacyjnych mogły być spowodowane brakiem przyczepności powłok izolacyjnych do powierzchni betonów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Odpowiednie stosowanie środków zwiększających przyczepność może umożliwić nakładanie powłok gruntujących na wilgotne powierzchnie betonowe.
Zastosowanie mają tu związki chemiczne aktywujące bitumy, które w efekcie wytwarzają emulsje wody w bitumie, oddzielając ją tym samym od powierzchni kruszywa, a ponadto zmniejszają graniczne napięcie powierzchniowe pomiędzy kruszywem a bitumem, umożliwiając tym samym dobre, trwale otoczenie i przyleganie filmu bitumicznego do kruszywa. Środków takich stosowanych w drogownictwie istnieje bardzo wiele. Są to preparaty patentowane, należące do różnych działów chemii organicznej (uprawnienia budowlane).

Obecnie najczęściej stosowane są aminy wyższego rzędu i zasady amoniowe. Wszystkie te związki muszą posiadać przynajmniej jeden łańcuch węglowodorowy o większej liczbie atomów węgla. Ilość tych preparatów dodawanych do lepiszcza wynosi 0,5-2%. Dodatki te za granicą są już coraz częściej stosowane do lepiszczy upłynnionych U nas jeszcze szerszego zastosowania nie znalazły (program egzamin ustny). Główną zaletą tych dodatków dla budownictwa jest możliwość nakładania gruntów asfaltowych na niezupełnie suche powierzchnie betonowe.

Rozpuszczalniki

Jako rozpuszczalniki można stosować średniolotne oleje otrzymywane przy przeróbce smoły z węgla kamiennego. Najlepiej do tego celu nadaje się tzw. solwentnafta lub ciężki benzol silnikowy, a więc frakcje, których początek wrzenia leży powyżej temperatury 80°C i które nie zawierają więcej niż 10° składników destylujących powyżej temperatury 160°C. Stosowanie rozpuszczalników o wyższej granicy wrzenia powoduje pozostawanie części składowych rozpuszczalnika w powłoce, co przedłuża czas schnięcia i zmiękcza ją. Rozpuszczalniki o niższych temperaturach wrzenia, pomijając ich łatwiejszą zapalność, parują zbyt szybko, co utrudnia przeniknięcie materiału gruntującego w głąb powierzchni izolowanej (segregator aktów prawnych).
Z rozpuszczalników pochodnych ropy naftowej nadają się do tego celu ciężkie benzyny, a w szczególności tzw. benzyna lakowa.

Do wyrobu roztworów gruntujących stosuje się asfalty średniej twardości. Średnia penetracja asfaltów nadających się do roztworów gruntujących wynosi :0-r-50/25°C, co odpowiada temperaturze mięknienia 50-j-80°C. Dobre wyniki mieszanki asfaltów twardych - dmuchanych z asfaltami miękkimi, do- brane w takim stosunku, aby penetracja mieszanki i temperatura mięknienia mieściły się w podanych wyżej granicach (promocja 3 w 1).

O wartości powłok gruntujących, wykonywanych z asfaltów i smół upłynnionych, decyduje głębokość przenikania roztworu gruntującego do betonu oraz przyczepność materiału bitumicznego do kruszywa i ciasta cementowego, z którego składa się beton. Jak wynika z badań, lepsze wyniki dają roztwory, do których użyto jako rozpuszczalnika ciężkiego benzolu, niż roztwory na benzynie lakowej.