Przyczepność do zbrojenia

Zgodnie z badaniami prowadzonymi w Instytucie Budownictwa Politechniki Krakowskiej, przyczepność do zbrojenia 28-dniowa betonu odpowietrzonego wzrasta od 24 do 28% w porównaniu z przyczepnością betonów zwykłych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Korzystny efekt odpowietrzania został w tym przypadku wywołany przyczepnością naturalną. Wzrost siły tarcia po zniszczeniu przyczepności jest niewielki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Kruszywo stosowane do betonu odpowietrzanego może mieć uziarnienie ciągle lub nieciągłe, z tym że frakcje mniejsze powinny wypełniać jamy frakcji większych. Dla osiągnięcia optymalnych efektów wytrzymałościowych zawartość pyłów powinna być wykluczona, a drobne piaski 0,2 do 0,5 mm ograniczone do ilości potrzebnej z uwagi na szczelność betonu. Ilość cementu nie powinna przekraczać 350 kg/cm3 betonu. Zaleca się stosowanie cementu w ilości 250 do 300 kg/m3 betonu.

Współczynnik wodocementowy powinien być wyższy od 0,55, ale nie może przekraczać 0,7 (uprawnienia budowlane). Ciekłość betonu mierzona opadem stożka Abramsa powinno wynosić od 6 do 10 cm.
Czas odpowietrzania betonu jest zależny od wymiarów elementów poddanych temu zabiegowi. Współzależność tych dwu parametrów określa krzywa. Została ona wyznaczona na podstawie pomiarów przeprowadzonych przez Instytut Budownictwa Politechniki Krakowskiej, przy zastosowaniu pompy o wydajności 300 m/h, mocy silnika 20 kW, podciśnieniu równym 600 mm słupa rtęci i temperaturze otoczenia 16-20°C (program egzamin ustny).

Jako graniczną grubość elementu jednostronnie odpowietrzanego przyjmuje się 30 cm, jednak ze względów ekonomicznych należy ją zmniejszyć dla stropów do 25 cm, dla ścian do
20 cm. Dwustronne odpowietrzanie można z tych samych względów stosować przy grubości ściany 40 cm. Maksymalny wymiar słupów nadających się do próżniowania wynosi 75×75 cm. Przy większych wymiarach słupów należy stosować dodatkowo odpowietrzanie wgłębne przez wprowadzenie do środka rury zaopatrzonej po stronie zewnętrznej w tkaninę filtracyjną.

Powierzchnia deskowania aktywnego

Powierzchnia deskowania aktywnego przypadająca na jedno doprowadzenie podciśnienia nie powinna być większa od 1 do 1,5 m2. Podstawą uzyskania dobrych wyników jest zachowanie zupełnej szczelności przewodów i deskowań aktywnych. Tkaniny filtracyjne muszą być myte po każdym zabiegu dla uniknięcia zatkania ziarnkami cementu (opinie o programie).

Jednym z pierwszych zastosowań metody odpowietrzania do praktyki było . zastosowanie jej przy budowie nawierzchni drogowych. W stosunku do nawierzchni nieodpowietrzanych zyskuje się takie korzyści, jak bardzo mały skurcz wczesny i opóźniony, doskonałe połączenie poszczególnych warstw ze sobą, dużą odporność na ścieranie, małą nasiąkliwość i mrozoodporność oraz uzyskanie wytrzymałości doraźnej, umożliwiającej natychmiastowe poruszanie się pracowników, a nawet lekkich pojazdów po wykonanej nawierzchni. Metoda wykonywania podłoża i nawierzchni drogowej przy zastosowaniu odpowietrzania znalazła szerokie zastosowanie zwłaszcza w Związku Radzieckim, a pól startowych i rozbiegów lotniczych - w krajach anglosaskich. W 1938 r. wykonano pod kierownictwem wynalazcy metody Billnera płytę lodowiska o wymiarach 36×54 m w Centrum Rockefellera w Nowym Yorku. Płyta była wykonana bez żadnych dylatacji (segregator aktów prawnych).

Jak stwierdzono w ok. 15 lat po wykonaniu płyty, nie wykazała ona w tym czasie żadnych uszkodzeń, które by wymagały reperacji. Metoda odpowietrzania została po raz pierwszy zastosowana w Polsce w 1954 r. w laboratorium Katedry Budownictwa Żelbetowego Politechniki Krakowskiej przy wykonaniu słupa o wysokości 5 m.

Po opracowaniu przez tę Katedrę pełnej technologii potrzebnych urządzeń metodę tę zastosowano w praktyce 1956 r. przy wykonaniu okładziny skarp kanału energetycznego w Elektrowni w Skawinie. W wyniku otrzymano gładką powierzchnię płyt okładzinowych, dobrą przyczepność do podłoża betonowego, małą ścieralność; nie stwierdzono również żadnych objawów skurczu (promocja 3 w 1).