Przyczyny pożaru

Rozpiętość szkód powstających na skutek pożaru zależy od szeregu czynników, wśród których momenty budowlane odgrywają jedną z głównych ról (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozmiar tych szkód w warunkach lokalnych w założeniu najniekorzystniejszego przebiegu pożaru, z uwzgędnieniem czynników hamujących możliwości obrony przeciwpożarowej, może być zawsze w przybliżeniu ustalony.
Ta największa szkoda, która może powstać w danym obiekcie na skutek pożaru, nazywa się szkodą maksymalną i określa się zwykle w %% wartości obiektu lub jego sumy ubezpieczenia. Pożar zaś, który może spowodować szkodę maksymalną nazywa się pożarem maksymalnym.

Do powstania pożaru niezbędne jest współdziałanie tych samych czynników, które są potrzebne do procesu palenia się.
Skombinowane działanie ich może być spowodowane tak bez udziału, jak i przy udziale człowieka (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W związku z powyższym ewent. przyczyny pożarów mogą być podzielone na następujące 3 grupy:
a. naturalne, wywołane bez udziału człowieka siłami przyrody, jak np. uderzenie pioruna, samozapalenie, ogień przelotowy itd., należą do nich również wypadki pożarów, spowodowanych przez zwierzęta;
b. rzeczowe, wywołane bez udziału człowieka przez działanie urządzeń i procesów technicznych, jak wady instalacyjne i budowlane, niektóre procesy fabrykacyjne itd.;
c. podpalenia, spowodowane bezpośrednio przez ludzi; zależnie przy tym od udziału w tym woli ludzkiej należy rozróżnić podpalenia: przypadkowe (przez nieświadomość, nieuwagę, niedbalstwo) oraz rozmyślne (uprawnienia budowlane).
Wg. danych statystyki około 70% zdarzających się pożarów szkodowych należy przypisać podpaleniom.

Iskry elektryczne

Bezpośrednią przyczyną pożarów jest oddziaływanie ciepła w sprzyjających do tego warunkach (program egzamin ustny). Ciepło może być dostarczone z różnych źródeł i w różnych formach, a mianowicie:
1) jako bezpośrednie krótsze lub dłuższe oddziaływanie płomienia; w ten sposób mogą być zapalone wszystkie palne materiały;
2) przez bezpośrednie zetknięcie się z materiałem palnym roztopionych lub rozżarzonych metali w czasie ich obróbki, rozgrzanych części maszyn, silników i innych aparatów, rozżarzonego węgla i szlaki, przez iskry z palenisk, tlejące zapałki i papierosy, rozżarzone ścianki piecyków i rur dymowych, rozżarzone lampki elektryczne, żelazka itd.;
3) przez promieniowanie otwartego źródła lub żarzenia, przez skoncentrowanie promieni słońca przez wypukłe przedmioty szklane działające jak soczewki (np. pęcherze w szybach, butle); w ten sposób szczególnie łatwo może być zapalony fosfor, celuloid; przez nadmierne rozgrzewanie przewodów elektrycznych, np. na skutek przeciążenia, powodujące zapalenie izolacji, przez powstawanie iskier i łuków przy zwarciach oraz wyładowaniach elektryczności atmosferycznej (pioruny) i statycznej (opinie o programie).

Iskry elektryczne zdolne są zapalić palne gazy, pary i pyły. Łuki, których temperatura dochodzi do 3000° C, zapalają wszystkie materiały palne i stapiają metale. Duże niebezpieczeństwo stanowi elektryczność statyczna, powstająca w czasie szeregu procesów przemysłowych przy ruchu transmisyjnych pasów skórzanych, przy ruchu płynów w przewodach, jak np. acetonu ,benzyny, eteru, siarczku węgla, wodoru i innych substancji, przy zanurzaniu do benzyny wełny i jedwabiu oraz w wielu innych wypadkach (segregator aktów prawnych). Powstające w tych procesach na pięcie energii elektrycznej dochodzi nieraz do 75.000 volt i zdolne jest do wytworzenia iskier o długości kilku, a nawet kilkunastu centymetrów.

Przy przemianach energii mechanicznej w cieplną, spowodowanych przez tarcie, uderzenie, pchnięcie oraz wzrost ciśnienia. Pod wpływem tych czynników zdolne są do zapalania się w pierwszej mierze materiały wybuchowe; uderzenie powoduje niekiedy iskry, od których mogą być zapalone materiały łatwopalne (promocja 3 w 1).

Przez chemiczne i biologiczne procesy, powodujące samozapalenie względnie podpalenie; ostatnie może mieć miejsce, gdy reakcji chemicznej towarzyszy wydzielenie dużej ilości ciepła, jak np. przy połączeniach wody z wapnem palonym, z metalicznym potasem lub sodem, względnie przy zetknięciu się stężonego kwasu azotowego z materiałem palnym itd.