Przydatność poszczególnych systemów zakotwień

Oceniając przydatność poszczególnych systemów zakotwień, należy stale mieć na uwadze powyższe ich funkcje (program uprawnienia budowlane na komputer).
Podstawowym warunkiem naciągu kabla jest możliwość jego swobodnego przesuwania się w kierunku podłużnym. Nie oznacza to jednak, by kabel nie wykazywał określonego współdziałania z betonem, które ma niekiedy zasadnicze znaczenie.

W szczególności może on przekazywać na beton bezpośrednio część siły sprężającej (zachodzi to w szczególności przy kablach o trasie zakrzywionej lub łamanej), a ponadto współdziała w określony sposób przy przeniesieniu sił po zarysowaniu przekroju sprężonego i przy zniszczeniu (w szczególności w wyniku późniejszego ewentualnego zespolenia uzbrojenia z betonem) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W zależności od usytuowania kabla, decydującego o jego współdziałaniu z betonem, wyróżniamy:
a) kable swobodne,
b) kable o styku ciągłym z betonem.

Pierwsze z nich umieszczone są z reguły poza przekrojem betonu (tworząc np. ustroje podobne do podwieszonych), bądź też wewnątrz pustych przekrojów skrzynkowych i mają jedynie poszczególne punkty styku z betonem. Kable drugiego rodzaju umieszczone są w kanałach wytworzonych celowo w betonie, wypełnianych po sprężeniu za pomocą odpowiedniej iniekcji. Iniekcja zapewnia bezpośrednią współpracę uzbrojenia z betonem oraz chroni stal przed korozją (uprawnienia budowlane). Tak więc, oprócz konstrukcji kabla i zakotwienia istotna rola przypada metodom wykonywania i rozwiązaniom konstrukcyjnym kanałów kablowych, iniekcji wypełniającej i konstrukcji punktów styku z betonem kabli swobodnych (będących najczęściej jednocześnie punktami przeniesienia sił). Cięgna sprężające stosowane w kablobetonie możemy podzielić na 3 typy:
a) pręty indywidualne,
b) kable właściwe, tzn. wiązki drutów równoległych,
c) linki i liny o konstrukcji splatanej lub specjalnej (najczęściej patentowej) (program egzamin ustny).

Pręty indywidualne

Pręty indywidualne wykonane są zazwyczaj ze stali stopowych o większych średnicach; mają one ograniczoną długość i nie są rozwijane z kręgów jak struny, lecz zestawiane i łączone za pomocą odpowiednich złączy. Stosuje się jednak (zwłaszcza do mniejszych elementów) również druty cienkie zakończone główkami oporowymi; są one odpowiednio powlekane dla ochrony przed zespoleniem z betonem, bezpośrednio zabetonowywane i naciągane po stwardnieniu betonu (opinie o programie).
Kable sprężające (w ścisłym znaczeniu) można klasyfikować np. według liczby drutów we wiązce, formy wiązki i kanału kablowego, czy też typu drutów. 

Podane w tablicy rodzaje kabli zostaną bliżej omówione w następnych punktach.
Kable o dużej mocy wymagają zazwyczaj odmiennych, ekonomicznie uzasadnionych sposobów kotwienia (często również składają się one z linek lub kabli złożonych z kolei z pojedynczych drutów.
Kable mogą być prefabrykowane, bądź też (najczęściej) zestawiane na placu budowy; z reguły składa się je z drutów rozwijanych z kręgów (segregator aktów prawnych).
Linki i liny sprężające mogą być specjalnie wytwarzane do sprężania, lub też wykorzystuje się liny używane w wielu gałęziach przemysłu. Rozwiązania konstrukcyjne tych ostatnich są bardzo różnorodne. Liny stosuje się do sprężania większych konstrukcji.

Zakotwienia, mające zasadnicze znaczenie, wymagają najwięcej pomysłowości konstrukcyjnej. Z dużej obecnie liczby rozwiązań konstrukcyjnych dopiero z biegiem czasu wykrystalizują się niewątpliwie najbardziej celowe i najekonomiczniejsze typy zakotwień. Obecnie można już jednak wyróżnić kilka podstawowych systemów kotwienia kabli, opierających się na odmiennych rozwiązaniach zasadniczej funkcji zakotwienia, jaką jest przytrzymywanie kabla sprężającego (promocja 3 w 1).

Są to mianowicie:
- zakotwienia stożkowe,
- zakotwienia klinowe,
- zakotwienia gwintowe,
- zakotwienia głowicowe,
- zakotwienia bez oddzielnych uchwytów mechanicznych.