Przygotowanie masy

Przygotowanie masy polega więc na zarobieniu rzadkiej papki włóknistej, wymieszaniu jej z gipsem i odprowadzeniu wody. Często stosuje się dodatek substancji kleistej (krochmal, dekstryna) w ilości ok. 2%, który spełnia jednocześnie rolę opóźniacza.
Produkcja suchego tynku włóknistego przebiega w sposób następujący. Wypełniacz rozwłóknia się na cienkie włókna w specjalnym aparacie w środowisku wodnym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do zawiesiny wprowadza się dodatki kleiste, a następnie miesza się w mieszalniku z odpowiednią ilością gipsu. Otrzymaną mieszaninę o konsystencji śmietany zlewa się do specjalnych form i odsysa wodę za pomocą pomp próżniowych. Dla zapobieżenia opadaniu gipsu na dno odciąga się wodę początkowo poprzez sito górą, a dopiero po zagęszczeniu masy resztę wody odsysa się dołem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ten sposób filtrowania zapewnia jednorodny skład masy na całej grubości płyty. Płyty po odciągnięciu wody są miękkie, zawierają jeszcze ok. 60% wilgoci. Nadmiar wody usuwa się w prasach, gdzie płyty zostają sprasowane do wymaganej grubości.
Uformowane arkusze suszy się w suszarniach tunelowych i przewozi na skład.

Ostatnio suche tynki włókniste produkuje się nie w postaci oddzielnych arkuszy, lecz w postaci taśmy, którą tnie się na płyty o żądanych wymiarach.
Suche tynki służą do licowania ścian wewnętrznych i sufitów oraz do wykonywania ścianek działowych (uprawnienia budowlane).
Arkusze suchych tynków przykleja się do powierzchni ścian zaprawą gipsową lub też częściej przybija gwoździami do drewnianych listewek; w tym przypadku łebki gwoździ zabezpiecza się przed korozją, powlekając je pokostem lub lakierem.
Złącza arkuszy wykańcza się w różny sposób. Można zakryć je ozdobnymi listwami drewnianymi lub metalowymi czy gipsowymi, dostosowanymi do wykończenia wnętrz, albo też zatrzeć zaprawą gipsową. Ściany wykańcza się przez pomalowanie lub tapetowanie.

Spoiwa magnezjowe

Arkusze przeznaczone do wykańczania sufitów przybija się do belek lub do listew specjalnie w tym celu umieszczonych.
Ścianki działowe montuje się na szkielecie drewnianym, do którego z obu stron przybija się arkusze suchego tynku (program egzamin ustny).
Stosowanie arkuszy suchych tynków zmniejsza pracochłonność robót, pozwala na szybsze oddanie budynków do eksploatacji i obniża koszt robót wykończeniowych.

Spoiwa magnezjowe, czyli tzw. cementy magnezjowe, otrzymuje się przez zarobienie magnezytu kaustycznego lub dolomitu kaustycznego roztworami soli metali dwuwartościowych (opinie o programie).
Najlepsze cechy wytrzymałościowe uzyskuje się przy użyciu jako cieczy zarobowej chlorku magnezowego lub siarczanu magnezowego; rzadziej stosuje się roztwory innych soli, np. siarczanu żelazawego.
Normalnie wypalone cementy magnezjowe, zarobione wodą, wiążą bardzo powoli i wykazują słabe własności mechaniczne.
Cementy magnezjowe należą do grupy spoiw powietrznych (segregator aktów prawnych).

Zasadniczą ich cechą jest zdolność wiązania znacznych ilości wypełniaczy, dzięki czemu otrzymuje się w rezultacie tworzywa o znacznej wytrzymałości, dobrych własnościach izolacyjnych {izolacja termiczna i akustyczna) oraz korzystnych cechach dekoracyjnych. Przed ok. 100 laty (1867 r.) uczony francuski Sorel wykrył, że magnezyt kaustyczny zarobiony roztworem chlorku magnezowego wiąże, dając produkt o twardości skały. Spoiwo to, nazwane od jego wynalazcy cementem Sorela, było pierwszym cementem magnezjowym.

Podstawowymi surowcami do wytwarzania cementów magnez j owych są magnezyt kaustyczny i zastępujący go obecnie coraz częściej dolomit kaustyczny.
Magnezyt kaustyczny jest produktem wypalania magnezytu naturalnego w temperaturze 750-850 C (promocja 3 w 1).

Magnezyt występujący w przyrodzie jest to węglan magnezowy MgC03, zawierający najczęściej domieszki węglanu wapniowego, węglanu żelazawego, krzemionki czy związków glinu. Złoża magnezytu są bardzo nieliczne. Bogatsze z nich znajdują się w Związku Radzieckim, Grecji, Austrii, Turcji, Włoszech, Indiach, południowej Afryce, Norwegii i Chinach.