Przygotowanie preparatu mikroskopowego

Rozpuszcza się 50 g suchego chlorku cynkowego w 25 cm3 wody destylowanej, dodając wodę pipetą do słoika z chlorkiem cynkowym. Po zamknięciu słoika miesza się jego zawartość i otrzymuje ok. 40 cm3 roztworu. Przygotowany w ten sposób roztwór wlewa się do wysokiego cylindra. Słoik po chlorku cynkowym przemywa się następnie 12,5 cm3 wody destylowanej, po czym dolewa się tę wodę do roztworu A (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozpuszcza się 5,25 g jodku potasowego i 0,25 g jodu w 12,5 cm3 wody destylowanej i dodaje do roztworu A, znajdującego się w cylindrze.
Po wymieszaniu zawartości cylindra pozostawia się go w ciemności. Następnego dnia zbiera się pipetą klarowny płyn do ciemnej butelki, pozostawiając 3 do 4 cm3 tego płynu nad osadem. Następnie dodaje się blaszkę krystalicznego jodu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Otrzymany w powyższy sposób barwnik daje się zazwyczaj przechowywać bez zmian co najmniej przez dwa tygodnie.
W razie potrzeby należy przygotować nowy barwnik, nie można jednak uzupełniać starego. Przy przeprowadzaniu analiz rozjemczych należy użyć barwnika najwyżej siedmiodniowego (uprawnienia budowlane).

Włókna z zawiesiny 0,25-procentowej papki przenosi się na szkiełko mikroskopowe w sposób następujący. Po wymieszaniu włókna z wodą przez dokładne wstrząsanie zanurza się szybko do mieszaniny wkraplacz na głębokość 5 cm, wypuszcza dwa razy powietrze z gruszki wkraplacza, po czym napełnia się rurkę do wysokości 13 mm. Zawartość wkraplacza przenosi się na szkiełko, opróżniając go całkowicie czterema kroplami (program egzamin ustny). Postępowanie to powtarza się dopóki szkiełko nie pokryje się równomiernie kroplami zawiesiny, po czym suszy się preparat w suszarce. Barwnik dodaje się do preparatu za pomocą zwykłego wkraplacza uważając, by pokrył on równomiernie włókna. Preparat pozostawia się przez 2 minuty w spokoju, następnie usuwa się nadmiar barwnika twardą, równo obciętą bibułą filtracyjną i przyciska do włókien drugie szkiełko.

Wkraplacz

Wkraplacz wykonany jest z rurki szklanej o długości 20 mm i średnicy wewnętrznej 6 mm, z jednym końcem dokładnie wygładzonym, ale nie zwężonym w płomieniu. Drugi koniec zaopatrzony jest w gumową gruszkę.
Obserwacja i rozpoznanie włókna. Liczy się włókna lub części włókien, przechodzące przez środek skrzyżowania nitek okularu. Preparat przesuwa się pod mikroskopem przez całą jego szerokość równolegle do krótszego boku w odległości mniej więcej V4 od końca (opinie o programie).

Operację tę powtarza się następnie w odległości 72 i s/4, ewentualnie gęściej, aż otrzymana ilość włókien wszystkich rodzajów wyniesie najmniej 300. Podobnie postępuje się z dwoma pozostałymi preparatami. Niektóre włókna dzięki swej długości mogą przejść przez punkt skrzyżowania dwu-lub wielokrotnie; należy je liczyć jednak za każdym razem. Jeżeli pojawią się skupienia włókien, jak to ma miejsce przy trocinach, liczba pojedynczych włókien powinna być ustalona w przybliżeniu. Po określeniu procentowym poszczególnych rodzajów włókien każdego preparatu oblicza się średnią arytmetyczną wszystkich trzech preparatów (segregator aktów prawnych).

Na przykład otrzymano w 3 preparatach średnio 33% włókien juty. Ponieważ 33 + 3 = 8,7, więc ilości włókien poszczególnych preparatów muszą być zawarte w granicach od 33 - 8,7 = 24,3% do 33-|-8,7 = 41,7%. Jeżeli różnica przekraczać będzie dopuszczalną granicę, należy zbadać więcej preparatów, tak aby różnica między średnią a trzema przynajmniej pomiarami.
Włókna wełny bardzo często są używane w stanie barwionym (np. odpadki), w tym wypadku mogą być rozpoznane po regularnym kształcie cylindrycznym, po łuskach i haczykach (promocja 3 w 1).

Zawartość włókien wełnianych. Do badania przygotowuje się 5 niewielkich próbek wyciętych z różnych miejsc badanej tektury łącznym ciężarze odpowiadającym 10 G zupełnie suchej i bezwodnej tektury po odliczeniu zawartości popiołu. Następnie rozrywa się je na drobne kawałki
gotuje przez 15 minut.