Przykrycie stacji pomp

Przykrycie stacji pomp płytami żelbetowymi, podobnie jak w schronach, nie gwarantuje jeszcze zupełnego bezpieczeństwa; najpewniejsze jest umieszczenie stacji w zboczu jakiejś w pobliżu wznoszącej się góry (czyli klifu), na kilkadziesiąt metrów pod jej górną powierzchnią i w takim, że oddaleniu od jej powierzchni bocznej. Rozwiązanie takie jest znacznie kosztowniejsze i wymaga przeprowadzenia przewodów w podziemnych sztolniach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stacja podziemna jest zwykle stacją centralną, obsługującą kilka doków na raz. Przykład takiej stacji dla dwu doków. Składa się ona z komory silników, połączonej ze światem zewnętrznym tunelem; w komorze tej mieszczą się silniki pomp odwadniających i pomp do odprowadzania wody przeciekowej, mechanizmy do uruchamiania zasuw oraz tablice rozdzielcze (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pod tą komorą mieści się komora pomp, połączona z szybami na przekładnie drążkowe oraz szybem włazowym kontrolnym. Jeszcze niżej (ok. 5,50 m pod poprzednią) mieszczą się dwie komory zbiorcze, do których wpuszczone są kosze ssawne pomp.
W opisywanym wypadku doki obsługują cztery pompy odwadniające i cztery pompy do wody przeciekowej.

Komory zbiorcze połączone są z dokami dwoma przewodami podziemnymi (uprawnienia budowlane). Dwa inne przewody służą do tłoczenia wody do morza, przy czym woda musi przechodzić przez komorę klap zwrotnych.
Przewody zamykane są zasuwami, uruchamianymi z komory, a na wypadek ich uszkodzenia istnieje możliwość zamknięcia przewodów przegrodami wsuwanymi przez pozostawione w stropach szczeliny.
W perspektywie schematy działania opisanej instalacji podczas normalnego osuszania jednego z doków przy użyciu dwu pomp i równoczesnego odprowadzania wody przeciekowej z drugiego doku za pomocą dwu pomp mniejszych (program egzamin ustny).

Perspektywiczny schemat działania instalacji, gdy napełniany jest jeden z doków z równoczesnym odprowadzaniem wody przeciekowej z drugiego. Woda dochodzi tu z morza przewodami tłocznymi, a do doku dostaje się przewodem ssawnym, zapełniając komorę doku poprzez galerie służące normalnie do odwadniania.

Woda przeciekowa

Wodę przeciekową z drugiego doku również odprowadza się pompami do doku napełnianego (opinie o programie).
Stacja podobna do opisanej nie musi być zresztą podziemna. Schematy mogą odnosić się do każdej stacji centralnie obsługującej kilka doków.
W celu zabezpieczenia osuszonego doku lekkiego przed wyporem wody gruntowej należy jej poziom w bezpośrednim otoczeniu doku sprowadzić do takiego poziomu, aby wypór wody stał się zerowy lub jak najmniejszy. Służy do tego celu.

System drenów założonych na odpowiedniej głębokości w otoczeniu doku i wprowadzonych do jego komory. Dreny te zbierają wodę gruntową, obniżając jej poziom i odprowadzają ją do komory lub wprost do studni zbiorczej (komory smoków) pod stacją pomp, skąd odprowadza się ją specjalnymi, poprzednio wspomnianymi pompami do basenu lub morza (segregator aktów prawnych).
Wadą każdego systemu drenów jest ich stopniowe wypełnianie się materiałem gruntowym i zmniejszanie wydajności, które może doprowadzić do całkowitego zaprzestania działania. Otaczanie drenów warstwą żwiru i kamienia nie zawsze jest skuteczne.

Radzi wykonywać dreny w dnie komory i to o takiej średnicy, aby mogły być przełazowe i aby je można było systematycznie oczyszczać. Te kanały odwadniające powinny łączyć się z gruntem kilkoma szybikami, których wyloty w dolnej powierzchni dna doku powinny być otoczone kamieniem. Pod podstawą doku, wzdłuż linii szybików należy wykonać ciągłe sączki kamienne. Kanały odwadniające należy włączyć do kanału zbiorczego, odprowadzającego wodę do studni zbiorczej, skąd pompy specjalne przepompują ją do basenu (promocja 3 w 1).

Podczas silnego napływu wody gruntowej kanały odwadniające mogą mimo swych wymiarów stać się niedostępne. Chwilowe ich osuszanie dla celów przeczyszczenia może być dokonane przy użyciu sprężonego powietrza, co wymaga odpowiedniego ukształtowania kanałów i zastosowania odpowiedniego sprzętu.