Urządzenia hydrauliczne w tarczy

Na urządzenia hydrauliczne w tarczy składają się lewary główne, przewody rurowe do cieczy o wysokim ciśnieniu, zawory regulujące oraz pompy hydrauliczne do podnoszenia ciśnienia cieczy. Zwykle pompy umieszczone są poza tarczą. Czasami oprócz pomp stosuje się również akumulatory hydrauliczne, tj. urządzenia do magazynowania cieczy o wysokim ciśnieniu. Jako ciecz do urządzeń hydraulicznych stosuje się zwykle wodę, czasem - jeśli zachodzi możliwość jej zamarznięcia - olej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stosowanie wody jest korzystne z tego powodu, że potrzebna jest wtedy tylko instalacja doprowadzająca wodę pod wysokim ciśnieniem, bowiem wodę zużytą wypuszcza się do wnętrza tunelu. Olej wymaga instalowania dodatkowo przewodów powrotnych, gdyż jest zbyt drogi, aby ograniczyć się do jego jednokrotnego użycia. Lewary główne rozmieszczone są po obwodzie tarczy i przymocowane do pierścienia oporowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Richardson i Mayo podają I7J, że suma nacisków wszystkich lewarów może być przyjęta w przybliżeniu ok. 65 ton na 1 ms przekroju poprzecznego czoła tarczy. Lewary tarczowe muszą mieć działanie dwukierunkowe, a tłoki ich powinny mieć możliwie dużą średnicę, aby po wysunięciu nie mogły się wyboczyć.

Głowica lewara opierająca się o obudowę musi mieć takie wymiary, aby elementy obudowy nie zostały uszkodzone (uprawnienia budowlane). Przy tubingach i blokach betonowych głowicę lewara stanowi płyta stalowa, złączona z tłokiem przegubowo. Do operowania lewarami potrzebne są zawory kontrolujące dopływ cieczy pod ciśnieniem. Każdy lewar ma dwa zawory, jeden do połączenia z instalacją wysokiego ciśnienia, a drugi do zwolnienia od ciśnienia. Jako ciśnienie robocze stosuje się zwykle 150-f-200 at n. Ciśnienie takie wystarcza zwykle do przesuwania tarczy nawet w najgorszych warunkach gruntowych.

Ciśnienie obliczeniowe, tj. największe jakie może powstać w instalacji, przyjmuje się do 350 at n. Do montażu tubingów J) stosowane są zwykle urządzenia mechaniczne, zwane podajnikami (elektorami) (program egzamin ustny).

Przegroda oddzielająca przestrzeń

Mogą one być częścią tarczy, tzn. mogą być w niej wmontowane na stałe lub też mogą być umieszczone na osobnym wózku, posuwającym się z tyłu tarczy po torze przymocowanym do już zmontowanej obudowy tubingów (opinie o programie).

Przy budowie większości tuneli w Związku Radzieckim stosowano ten ostatni sposób umieszczania podajnika. W takim przypadku można montować obudowę mechanicznie wtedy, kiedy warunki gruntowe pozwalają na wykonywanie tunelu bez osłony tarczy. W ciężkich warunkach gruntowych, w gruntach nawodnionych, przy tunelowaniu metodą tarczową stosuje się sprężone powietrze. Przegroda oddzielająca przestrzeń z podwyższonym ciśnieniem znajduje się wtedy z tyłu tarczy, w już uprzednio zmontowanym tunelu. W przegrodzie tej umieszczone są śluzy dla przechodzenia załogi i transportu materiału (segregator aktów prawnych). Przy takim sposobie pracy cała załoga przodku tunelu pracuje w sprężonym powietrzu i wszyscy pracujący w czole tunelu, łącznie z nadzorem technicznym, muszą odpowiadać warunkom fizycznym, przewidzianym w przepisach bezpieczeństwa i higieny pracy dla prac kesonowych.

Aby zmniejszyć liczbę pracowników, którzy pracują w podwyższonym ciśnieniu, stosowane są czasami tarcze, w przodzie których istnieją specjalne przegrody, gdzie ciśnienie jest wyższe od normalnego. Przykładem takiej tarczy może być tarcza używana w Paryżu przy budowie głębokiego tunelu, tzw. Metro Regional, na odcinku pod Sekwaną (rys. 4-57). Jest to tarcza o średnicy nominalnej 10 m. Średnica wewnętrzna płaszcza wynosi 10,08 m, a długość tarczy 6,80 m. Posiada ona 36 lewarów o całkowitym nacisku 5400 T. Przodek tarczy oddzielony jest specjalną przeponą od części tylnej, można w nim podnieść ciśnienie powietrza do takiej wysokości, aby osuszyć grunt z przodu tunelu.

Narzędzia do odspajania gruntu umieszczono w ten sposób, aby mogli nimi operować pracownicy z przodu (promocja 3 w 1). Nazwa tubing, stosowana powszechnie dla tych segmentów, pochodzi z angielskiego: używana była ona przez długi czas dla segmentów żeliwnych, obecnie stosowana jest również dla segmentów (łusek) żelbetowych. działów bocznych tarczy, gdzie ciśnienie powietrza jest normalne.