Przymocowanie do podłoża

Obecnie stosuje się najczęściej pokrycia papowe. Układa się je na deskach lub na podłożu, wykonanym z betonu lub z zaprawy cementowej.
Pokrycie należy silnie przymocować do podłoża, aby nie uległo zerwaniu przez porywy lub ssanie wiatru ze względu na lekkość papy. Papę przybija się do deskowania specjalnymi gwoździami papiakami, do innych podłoży przykleja się ją lepikiem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Deskowanie pod pokrycie papowe wykonuje się z desek o grubości 25 mm (co przy rozstawie krokwi około 1,0 m zapewnia odpowiednią jego sztywność). Szerokość desek nie powinna przekraczać 15-16 cm, ponieważ przy chodzeniu po dachu z podkładem z szerokich desek może nastąpić zniszczenie papy na skutek uginania się pojedynczych desek.
Ponieważ pokrycie papowe jest szczelne, poddasze powinno być zwentylowane dla zapewnienia wysychania desek.
W budynkach tymczasowych wykonuje się pojedyncze krycie papą. W kalenicy arkusze powinny zachodzić na siebie na szerokość min. 15 cm na obie strony.

Podwójne pokrycie papą stosuje się w budynkach stałych. Obie warstwy układa się najczęściej równolegle do okapu. Warstwę dolną przybija się do podkładu, a górną przykleja lepikiem do warstwy dolnej. Styki rolek skleja się lepikiem i przybija gwoździami w rozstawie co 10 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Na żelbetowych prefabrykatach dachowych o nierównej powierzchni oraz na płytach żelbetowych monolitycznych podłożem pod pokrycie papą jest warstwa zaprawy cementowej o grubości 1,5-5-2,0 cm. Na wyschnięte i zagruntowane położę przykleja się papę smarując lepikiem powierzchnię dachu.

Następną warstwę układa się podobnie jak na deskowaniu i przykleja do warstwy dolnej, zachowując zakłady podłużne oraz poprzeczne o szerokości min. 10 cm (uprawnienia budowlane).
Pokrycia papowe należy wykonywać w dni pogodne i bez- deszczowe, ponieważ nagrzana cienka warstwa wody pod warstwą lepiku paruje i tworzy pęcherze, które następnie pękają i odsłaniają podłoże.
Dachówki bardzo często stosuje się do pokryć dachowych zwłaszcza w budynkach niskich. Ze względu na nieszczelność pokrycia spadek dachu powinien być dość duży.
Podkładem pod pokrycia z dachówek są łaty drewniane przybijane do krokwi (program egzamin ustny).

Krycie dachówką zakładkową

Pokrycie dachówką karpiówką wykonuje się pojedynczo lub podwójnie. W budynkach przeznaczonych na stały pobyt ludzi stosuje się pokrycie podwójne, ponieważ pokrycie pojedyncze nie zapewnia szczelności. Pokrycie podwójne wykonuje się „w koronkę” lub „w łuskę”. Dachówki łączy się w spoinach zaprawą wapienną.

Pokrycie dachówką esówką układa się na łatach umieszczonych równolegle do okapu. Prostopadłe do łat krawędzie dachówek zachodzą na siebie tworząc zakład. Dachówki opierają się na łatach za pomocą tzw. „nosków”. Zrywaniu dachówek przez wiatr zapobiega się przywiązując je do łat tak jak dachówkę karpiówkę (opinie o programie).
Krycie dachówką zakładkową rozpoczyna się tak jak przy innych dachówkach od okapu. Poszczególne rzędy dachówek zachodzą na siebie po 8 cm przy rozstawie łat co 31 cm. Dachówki układa się na sucho, a przy małym nachyleniu zalecane jest uszczelnienie sznurem konopnym w stykach prostopadłych do łat.

Zaletą pokrycia dachówką esówką jest dużo mniejszy ciężar niż pokrycia dachówką karpiówką (segregator aktów prawnych).
Płyty azbestowo-cementowe gładkie produkuje się w kształcie kwadratów ze ściętymi narożami. Płyty mogą być układane „w karo” lub „w łuskę”.

Do każdego z tych sposobów pokrycia używa się płyt różniących się nieco kształtem. Kalenicę i naroża kryje się gąsiorami azbestowo-cementowymi.
Płyty faliste produkuje się w arkuszach o wymiarach 110×120 cm. Układa się je na łatach drewnianych rozstawionych co 34 cm lub co 52 cm zależnie od pochylenia połaci. Prostopadle do kalenicy zakład wynosi 1,5 fali, a równolegle - 15-H20 cm (promocja 3 w 1).