Przyspawanie żebra

Przyspawanie żebra może jednak wywołać odchylenie płaszczyzny blachy czołowej i w rezultacie doprowadzić do braku docisku między blachami w szeregu 1 po sprężeniu. Następuje wówczas szybki wzrost wytężenia śrub w tym szeregu, co znacznie przyspiesza rozwarcie styku sprężonego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Niebezpieczeństwo to występuje również w połączeniach, których wysokość została zwiększona przez przyspawanie skosów. Skos powiększa bowiem nośność połączenia przy obciążeniu statycznym, ale może okazać się nieskuteczny przy obciążeniach dynamicznych ze względu na zmniejszenie momentu rozwarcia. Właściwym rozwiązaniem jest w takim przypadku zastosowanie przekładek wyrównawczych, zapewniających docisk blach na osi pasa ściskanego.

Rozkład obciążeń na poszczególne szeregi śrub zależy w znacznej mierze od charakterystyki przekroju poprzecznego elementów łączonych. W połączeniach belek krępych, wysokości do 4C0 mm, bryła naprężeń rozciągających może być przenoszona przez śruby usytuowane w strefie obejmującej nie więcej niż 1/2 wysokości przekroju (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Położenie wypadkowej naprężeń docisku blach w stanie granicznym rozwarcia i nośności śrub znajduje się w pobliżu pasa ściskanego.
W belkach o smukłym środniku lub o wysokości większej niż 400 mm środkowa strefa środnika bierze bardzo mały udział w przenoszeniu naprężeń normalnych.

Strefa środkowa narażona jest również na wpływy odchyłek wykonawczych. W środniku mogą wówczas wystąpić pod wpływem sprężania rozległe strefy uplastycznienia. Badania wykazały, że w przenoszeniu bryły naprężeń rozciągających pomiędzy pasami takich belek decydującą funkcję pełnią nie więcej niż dwa szeregi śrub (uprawnienia budowlane).
Podsumowując powyższe uwagi można stwierdzić, że rozkład sił wewnętrznych w zginanym połączeniu doczołowym jest nieliniowy we wszyskich fazach obciążenia. Zależy on od charakterystyki przekrojów elementów łączonych i połączenia, a także od wielkości obciążenia, odchyłek początkowych i naprężeń własnych.
Metoda obliczeń zginanych połączeń belek dwuteowych może w tej sytuacji opierać się na założeniach uproszczonych, przy których obliczeniowy, liniowy rozkład sił wewnętrznych korygowany jest współczynnikami rozdziału obciążenia na poszczególne szeregi śrub (program egzamin ustny).

Wartości współczynnika

W stanie granicznym rozwarcia przyjęto liniowy, trójkątny rozkład sił wewnętrznych. Wypadkową sił w strefie docisku zakłada się: na osi pasa ściskanego w belkach wysokości h0 <400 mm, w odległości h0/6 od osi pasa ściskanego w belkach wysokości h0 > 400 mm.
W stanie granicznym nośności założono rozkład sił wewnętrznych prostokątny, z wypadkową sił w strefie docisku na osi pasa ściskanego (opinie o programie).

Wartości współczynnika rozdziału obciążenia (patrz tabl. 6-9) określono w stanie rozwarcia styku w pierwszej parze śrub oraz w stanie rozwarcia we wszystkich szeregach śrub strefy rozciąganej Gdy liczba śrub w szeregu przylegającym do pasa rozciąganego wynosi 4, śruby wewnętrzne, położone bliżej środnika, przenoszą większe obciążenie niż śruby zewnętrzne, podobnie jak to ma miejsce w połączeniu rozciąganym. W belkach wysokich śruby przylegające z obu stron do pasa (segregator aktów prawnych).

Współczynniki rozdziału obciążenia, określone w tabl. 6-9 dla połączeń sprężonych śrubami klasy 10.9, mogą być wykorzystywane również przy stosowaniu do sprężenia śrub klasy 8.8 oraz w połączeniach niesprężonych na śruby klas niższych. W tym ostatnim przypadku założenie podane wyżej pomija - na korzyść bezpieczeństwa - wpływ zwiększonej ciągliwości śrub i odkształceń blach czołowych na wyrównywanie się sił w śrubach.
Wytężenie śrub w połączeniu uzależnione jest również od możliwości przekazywania na nie sił z przekrojów elementów łączonych (promocja 3 w 1). Wartości sił w śrubach przylegających tylko do środnika nie mogą być większe od największej siły, jaką może przekazać na nie środnik.