Przyspieszone metody dojrzewania prefabrykatów

Przeważnie staramy się skrócić okres twardnienia betonu, aby przyspieszyć rotację form i zmniejszyć powierzchnię produkcyjną zakładu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Podobnie jak w konstrukcjach monolitycznych, najczęściej stosowane jest naparzanie niskoprężne. Można je podzielić na cztery fazy:
- dojrzewanie wstępne betonu,
- podgrzewanie betonu do założonej temperatury,
- właściwe naparzanie betonu,
- studzenie betonu do temperatury otoczenia.
Dojrzewanie wstępne betonu ma na celu łagodne i równomierne nagrzewanie prefabrykatów w pierwszym okresie wiązania cementu. Jest to o tyle istotne, że w okresie podnoszenia temperatury powstają, na skutek nierównomiernego nagrzewania zewnętrznych i wewnętrznych warstw betonu, warunki sprzyjające tworzeniu się rys i rozwarstwień.
Dojrzewania wstępnego nie stosuje się do betonów z cementu hutniczego.
Dla betonów z cementów portlandzkich czas wstępnego dojrzewania powinien wynosić 4-6 godzin, nie mniej jednak niż 1-2 godzin (program uprawnienia budowlane na ANDROID)..

Czas ten powinien zapewnić osiągnięcie przez beton wytrzymałości 0,3-0,5 MPa, która pozwala na ogół betonowi przenieść naprężenia wywołane różnicą temperatur. Wstępne dojrzewanie przebiega w temperaturze zwykłej lub nieco podwyższonej (25H-30°C).
Podgrzewanie do założonej temperatury powinno przebiegać płynnie i nie za szybko. Prędkość podnoszenia temperatury nie powinna przekraczać dla elementów masywnych ok. 20°C/h, a dla cienkościennych wielkowymiarowych ok. 25° C/h. Warunki nagrzewania właściwego ustala się doświadczalnie.
Temperatura właściwego naparzania dla betonów z cementu portlandzkiego powinna wynosić około 80°C, zaś cementów hutniczych 90°C. Czas utrzymywania tej temperatury, czyli właściwego naparzania, waha się od 6-4-8 godzin.

Studzenie betonu

Studzenie betonu do temperatury otoczenia spełnia podobną rolę jak dojrzewanie wstępne. W razie zbyt szybkiego studzenia powstają duże różnice temperatur w poszczególnych warstwach betonu powodujące naprężenia wewnętrzne. Szybkość studzenia powinna wynosić dla prefabrykatów cienkich i płaskich do 35°C/h, a dla masywnych do 30°C/h.
Komory do naparzania dzieli się na pracujące okresowo i w sposób ciągły.

Pierwsze wykonuje się przeważnie jako nakrywy blokowe, które często układa się w stosy jedne na drugiej i podłącza wężami gumowymi do kotła parowego (uprawnienia budowlane).
Komory o charakterze stałym wykonuje się często w postaci dołów całkowicie lub częściowo zagłębionych w teren.

Doły do naparzania mają z czterech stron ściany pełne, od góry zaś są przykrywane zdejmowanymi pokrywami. Ściany komory mogą być murowane z cegły i otynkowane zaprawą cementową albo wykonane z betonu, podobnie jak podłoga, przy czym wskazane jest, aby była ona ocieplona, np. warstwą żużla. W celu odprowadzenia kondensatu podłoga powinna mieć niewielkie pochylenie w kierunku kratki ściekowej (program egzamin ustny).

Wymiary komory zależą od rodzaju produkowanych w niej prefabrykatów. Para doprowadzana jest najczęściej za pomocą perforowanego rurociągu o średnicy 40-50 mm z otworami 0 3-4 mm w odstępach około 200 mm. Prefabrykaty układa się w komorze po zdjęciu pokrywy za pomocą urządzeń dźwigowych (opinie o programie).
Drugą najbadziej rozpowszechnioną metodą przyspieszania dojrzewania betonu jest cieplna obróbka kontaktowa. Polega ona na podgrzewaniu, najczęściej za pomocą pary, matryc lub podłoża, na których formuje się elementy. Metodę tę można stosować przede wszystkim do nagrzewania prefabrykatów cienkościennych.

W wypadku elementów grubszych mogą występować niebezpieczne różnice temperatur na skutek silniejszego nagrzewania się warstwy bezpośrednio stykającej się z matrycą. Temperatura nagrzewania zależy przede wszystkim od rodzaju cementu. Betony z cementu portlandzkiego ogrzewa się do temperatury 604-70°C, a z cementu hutniczego do 70°C (segregator aktów prawnych).
Naparzanie pod podwyższonym ciśnieniem, zwane często autoklawizacją, daje lepsze rezultaty niż naparzanie nisko- prężne, gdyż mieszanka betonowa, oprócz przyspieszonego wiązania cementu, podlega również innym procesom chemicznym.

W wysokiej temperaturze pary pod nadciśnieniem występuje nie tylko szybszy niż w innych metodach przyrost wytrzymałości betonu w okresie autoklawizacji, ale znaczne podwyższenie wytrzymałości ostatecznej. Ze względu jednak na korozję stali i powstawanie naprężeń między stalą i betonem autoklawizacja nie jest stosowana do elementów żelbetowych (promocja 3 w 1).