Punkt obrotu

Punkt obrotu przyjmuje się jednakowo przy wszystkich próbach, położenie jego bowiem ma na ogół mały wpływ na wartość wyznaczanego współczynnika stateczności, nie mniej wskazane jest także położenie środka obrotu wyznaczać na podstawie prób, szukając takiego, który da najmniejszą wartość S (program uprawnienia budowlane na komputer).
Próby te należy przeprowadzać systematycznie. Celowe będzie np. wyznaczenie pierwszego środka obrotu według omawianych niżej wytycznych i przyjęcie go za środek prostokątnego układu współrzędnych o osi pionowej i poziomej.

Następnie należy w układzie tym założyć na rysunku, w przestrzeni ponad uskokiem, siatkę kwadratów o bokach 1-2 m, i przyjmować kolejno środki obrotu w wierzchołkach siatki (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zaczynając od wierzchołków najbliższych środka układu i postępując koncentrycznie ku punktom coraz odleglejszym od niego, należy kreślić z tych środków koła poślizgu, przechodzące przez dolną krawędź budowli, po czym wyznaczać dla każdego współczynnik stateczności. Postępowanie takie pozwoli wyznaczyć przez interpolację linie będące miejscami geometrycznymi środków obrotu, dających jednakowe współczynniki stateczności. Z układu tych linii nietrudno wyznaczyć położenie dające najmniejszy współczynnik, a potem odpowiadającą mu powierzchnię odłamu (uprawnienia budowlane).
Według Felleniusa, gdy podłoże składa się z gruntów spoistych, najkorzystniejsze wyniki otrzymuje się przyjmując punkt obrotu na pionowej przechodzącej przez krawędź uskoku na wysokości zH.
W gruntach sypkich (bez spójności) położenie punktu obrotu przyjmować można, przy czym jego współrzędne wynoszą xH i yH.

Im głębszą powierzchnię odłamu się rozpatruje, tym wyżej należy przyjmować punkty obrotu. Nie jest tu jednak potrzebna nadmierna precyzja, gdyż położenie punktu obrotu ma na ogół mniejszy wpływ na wartość wyznaczonego współczynnika stateczności niż promień R (program egzamin ustny).
Dla wartości pośrednich oraz dla gruntów z tarciem i spójnością należy współrzędne punktu obrotu wyznaczyć przez interpolację, nie bawiąc się jednakże w nadmierną dokładność, wobec i tak dużej dowolności założeń.

Pogłębienie ścianki

Dla normalnych nabrzeży portowych i w gruntach mieszanych wystarczającą dokładność otrzyma się, przyjmując
Jedynie dla nabrzeży narażonych na znaczne obciążenie (np. wysokimi hałdami rudy, ciężkimi, płytko posadowionymi budowlami), a także nabrzeży głębszych niż 10 m należy punkt obrotu przyjmować wyżej i położenie jego wyznaczać nieco dokładniej (opinie o programie).
Jak już wspomniano, wykrycie takiej powierzchni w gruncie sąsiadującym z budowlą, wzdłuż której możliwy jest poślizg, nakazuje konieczność przeprojektowania nabrzeża, pogłębienia lub poszerzenia fundamentów, a czasem zmiany typu budowli.

I tak należy np. zaniechać stosowania nabrzeży oczepowych, gdy w którejkolwiek powierzchni odłamu, nawet przecinającej ściankę, współczynnik stateczności okaże się mniejszy niż 1,1, gdyż pogłębienie ścianki niewiele poprawi sytuację (segregator aktów prawnych). Ześlizg bowiem może nastąpić nawet po powierzchni przecinającej ściankę, która w tym wypadku ulegnie wyrwaniu z gruntu.
Przy nabrzeżach płytowych natomiast niebezpieczna powierzchnia ześlizgu może być „unieszkodliwiona” przez przedłużenie pali, poślizg bowiem może nastąpić nie wyżej niż w powierzchni przechodzącej przez końce pali wciskanych (promocja 3 w 1).

W nabrzeżach masywnych podobny skutek osiągnie się bądź przez pogłębienie nabrzeża, bądź też przez jego poszerzenie. W gruntach sypkich lub mieszanych współczynnik stateczności przy obniżaniu powierzchni ześlizgu początkowo nieco się zmniejsza, po czym znowu wzrasta. Z chwilą zatem wykrycia powierzchni o minimalnym współczynniku stateczności badanie głębiej położonych powierzchni ześlizgu staje się zbędne, chyba że poniżej zalegają grunty o znacznie mniejszym współczynniku tarcia wewnętrznego i małej spójności.