Punkt pyłowo-piaskowy

Punkt pyłowo-piaskowy, tzn. suma frakcji T, fj wyrażona w procentach (dla skrócenia określa się przez ^4), wywiera zasadniczy wpływ na urabialność świeżej masy betonowej. Jednak nadmiar tych frakcji, poza pożyteczną urabialnością, wprowadza zbytnią wodożądność kruszywa, a w związku z tym wysokie zużycie cementu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Racjonalne regulowanie wysokości punktu pyłowo-piaskowego pozwala więc z jednej strony na panowanie nad stopniem urabialności, z drugiej zaś zabezpiecza przed nieekonomiczną wodożądnością stosu okruchowego. Pewną statystyczną miarą urabialności może być przyjęty przez Kuczyńskiego kruszywowy miernik urabialności stosunek wartości punktu pyłowo-piaskowego do punktu piaskowego. Dla betonów plastycznych uzyskuje się dobrą urabialność przy bk = 0,4-T-0,6; dla betonów wibrowanych wystarczy, jeśli wartość bk wynosi 0,2-0,4 (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Oczywiście na urabialność ma również wpływ zawartość cementu; przy znacznie zwiększonej ilości cementu poprawia się urabialność tak, jak gdyby zwiększona została zawartość frakcji pyłowo-piaskowych.

Punktem żwirowym Zf fi, oznaczonym analogicznie przez 2j0 nazywana jest sumaryczna zawartość frakcji od fi do /I0. Jeśli kruszywo nie ma ziaren grubszych od 20/40 mm, to punkt żwirowy wynosi 100. Jeśli 2]0 jest niższy od 100, świadczy to o udziale pewnej części otoczaków, tj. frakcji fu lub nawet fi2 i /13. Zawartość frakcji otoczakowych nie powinna przekraczać w betonie 15-r-30%>, a zatem punkt żwirowy wynosi najmniej ^i0 = 70 (uprawnienia budowlane).

Wskaźnik miał kości Hummla i Abramsa. Wskaźnik uziarnienia, zwany przez niektórych autorów wskaźnikiem miałkości, jest to liczba określająca w sposób porównawczy udział frakcji grubych w kruszywie betonowym, tzn. pospółki, żwiru, tłucznia itp. Im wyższa jest liczba, tym mniejsza jest miałkość kruszywa, tzn. stosunek ciężarowy ziaren drobnych do grubych jest niższy.
Zasługą Fereta w pierwszych latach obecnego stulecia było wprowadzenie podziału granulometrycznego kruszyw betonowych, ujętego w postaci krzywej przesiewu. Myśl tę rozwiązał Abrams, który w r. 1921 wprowadził pojęcie wskaźnika miałkości (program egzamin ustny).

Wskaźnik uziarnienia

Wprowadzona wielkość miała znaczenie porównawcze jedynie dla kruszyw przesiewanych na komplecie sit typu Tylersa i nie mogła służyć do porównania z kruszywami segregowanymi na sitach odmiennych, używanych w innych krajach. Mankament ten został usunięty przez llummla, który uogólnił w r. 1930 sposób wyznaczenia wskaźnika uziarnienia w taki sposób, że wielkość ta może być porównywalna niezależnie od zespołu sit, na których dokonuje się podziału na frakcje. Jedyną ujemną stroną wskaźnika miałkości Hummla jest dość żmudne i absorbujące obliczanie jego wartości (opinie o programie).

Wskaźnik miałkości Abramsa oblicza się przez zsumowanie pozostałości kruszywa na każdym sicie Tylersa, wyrażony w procentach w stosunku do ciężaru całego kruszywa. Im większe więc są te pozostałości na sitach o dużych oczkach, tym grubsze jest ogólne uziarnienie kruszywa. Przeciętna wielkość ziarna w tym przypadku jest większa. Ten sposób wyznaczania miałkości dotyczy wyłącznie zespołu sit amerykańskich, tj. o oczkach 0,15; 0,30; 0,60; 1,2; 2,4; 4,8; 9,6; 19,2; 38,4 mm. Wskaźnik uziarnienia Hummla mu jest miarą międzynarodową (segregator aktów prawnych).

Wartość ta jest niezależna od zespołu sit, na którym dokonuje się analizy sitowej. Bezpośrednie wyznaczenie wartości mu połączone jest z kłopotliwym rachunkiem. Liczba m// odpowiada powierzchni zawartej między wykresem uziarnienia, sporządzonym w skali półlogarytmicznej, a osią rzędnych oraz poziomą linią odpowiadającą rzędnej 100%. Na rys. 5-26 a i b podano krzywe przesiewu A i B, ograniczające obszar najwłaściwszego uziarnienia wg PN-63/B-06250 (promocja 3 w 1).

Na osi odciętych odmierzono wymiar oczek sit w skali logarytmicznej, oś rzędnych przedstawia zaś w skali liniowej ilość kruszywa w procentach, które przechodzi przez otwory odpowiednich sit. Otwór sita # 0,1 mm przyjęty jest jako początek układu.