Ramy skrajne mostu

Ramy skrajne mostu zabetonowano tu w sposób zwykły na rusztowaniu, a przęsło środkowe betonowano metodą nawisową, wykorzystując do przenoszenia powstałych na wspornikach momentów zginających odpowiednio przeliczone zbrojenie i świeżo stwardniały beton w odcinkach już wykonanych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przerwy w betonowaniu
Przerwy w betonowaniu, w zależności od przyczyny ich występowania, dzielą się na trzy grupy:
- dylatacyjne (konstrukcyjne),
- skurczowo-termiczne,
- robocze.

Przerwy dylatacyjne (konstrukcyjne) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Są one przewidziane w projekcie jako forma zabezpieczenia budowli przed skutkami nierównomiernych osiadań podłoża, wpływów termicznych i skurczu betonu oraz wpływów specjalnych np. z powodu szkód górniczych. Odstępy szczelin dylatacyjnych wahają się w granicach 20-^60 m w konstrukcjach żelbetowych oraz 10-20 m w konstrukcjach betonowych. Mniejsze wartości dotyczą przypadków, gdy elementy narażone są na bezpośrednie oddziaływanie słońca i czynników atmosferycznych (np. w nie ocieplonych dachach żelbetowych, gzymsach lub ogrodzeniach), większe zaś - elementów narażonych na mniejsze wahania temperatury (np. stropy położone wewnątrz budynków) lub budynków z elementów prefabrykowanych, dla których skurcz betonu zakończył się praktycznie przed wbudowaniem do konstrukcji.

Rozwartość szczelin dylatacyjnych jest dostosowana do wielkości i rodzaju spodziewanych odkształceń i wynosi przeciętnie 5-^20 mm. Szczelina powinna być możliwie wąska i mieć prostą konstrukcję. Najlepsze są szczeliny powstałe przez przecięcie budowli czy elementu jedną płaszczyzną pionową, usytuowaną prostopadle do ich osi podłużnej (uprawnienia budowlane).
Szczególnego opracowania wymaga konstrukcja szczelin w dużych nawierzchniach betonowych, gdzie w okolicy szczeliny dochodzi do dużych przeciążeń stykających się elementów pod wpływem obciążeń zewnętrznych. Od szczelin w budownictwie wodnym wymaga się natomiast dużej szczelności dla zabezpieczenia budowli przed niepożądaną filtracją wody, od której zaczyna się niszczenie betonu.

Przerwy skurczowo-termiczne

Wykonuje się je przejściowo w konstrukcjach monolitycznych oraz o dużych powierzchniach dla zmniejszenia do minimum ujemnych skutków odkształceń przede wszystkim skurczowych, które w początkowym okresie twardnienia są największe. Są to z reguły przerwy pionowe (program egzamin ustny). W masywach betonowych, dla przeciwdziałania nadmiernym naprężeniom i odkształceniom termicznym w wyniku samoocieplania się betonu, pozostawia się okresowe szczeliny termiczne umożliwiające pewne ruchy zabetonowanych bloków budowli (opinie o programie).

Po upływie pewnego okresu czasu, zależnego od wielkości oddzielonych elementów, tempa betonowania i ogólnej organizacji prac betonowych, pozostawione przerwy likwiduje się zapełniając je betonem. Im czas ten jest dłuższy, tym większy efekt działania przerwy skurczowo-termicznej.
Przerwy tego typu mogą mieć wielkość pozostałych wykonywanych w pierwszej kolejności części budowli lub też mogą być znacznie mniejsze, stanowiąc pasy lub bloki o szeroKości 30-^50 cm. Przy budowie nawierzchni można betonować na przykład co drugie pole o długości 6-20 m (segregator aktów prawnych).

Powstałe przerwy, po stwardnieniu betonu w ułożonych polach, zabetonowuje się, przy czym z reguły nie zapewnia się ciągłości betonu w miejscach styków, wykształcając tam szczeliny dylatacyjne lub kontrakcyjne (stosowane gęściej i nie przez całą wysokość nawierzchni). Przy takim rozwiązaniu szerokość tych szczelin może być zredukowana do minimum.
Gorszym rozwiązaniem jest w tym przypadku opuszczanie pasów o szerokości 30-50 cm i późniejsze ich betonowanie, gdyż ciągłość betonu zostaje w miejscu styku (przynajmniej z jednej strony) przerwana i strefa ta wymaga zazwyczaj dodatkowej obróbki lub zazbrojenia (promocja 3 w 1).

Zabiegi podobnego typu stosuje się również wówczas, gdy poszczególne segmenty wznoszonej budowli wykazują duże różnice obciążeń, które z kolei wywołują różne osiadania. W przypadku podłoża piaskowego, gdy osiadanie kończy się w chwili wzniesienia budynku, można do tego czasu pozostawić przerwy między obu segmentami i zlikwidować je w momencie ukończenia budynku.