Reakcja na skrobię

Do wyróżnienia skrobi służy roztwór jodu w wodnym roztworze jodku potasu. Odczynnik przygotowuje się rozpuszczając 1 g metalicznego jodu w 100 cm3 10-procentowego wodnego roztworu jodku potasu. Odczynnik barwi skrobię na kolor ciemnoniebieski, wpadający w kolor granatowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Maceracja polega na rozwłóknieniu tkanki drzewnej przez rozpuszczenie lepiszcza w blaszkach środkowych; w wyniku reakcji drewno rozpada się na poszczególne włókna i komórki. Do przeprowadzenia reakcji stosuje się:
- kwas azotowy z solą Bertholeta (chloran potasu) lub,
- mieszaninę kwasu azotowego z kwasem chromowym.

Stosowane do maceracji odczynniki muszą być tak dobrane, aby rozpuściły sklejającą substancję międzykomórkową nie atakując samych komórek lub ich błon (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Węglowodany towarzyszące. Nie ma dotychczas metody barwienia pozwalającej na nie budzące wątpliwości wyróżnienie węglowodanów towarzyszących (hemicelulozy).
Barwne metody badania zdrewniałych błon nie dają wyników wolnych od zastrzeżeń. Całkowicie pewne stwierdzenie obecności celulozy w błonie komórkowej dają badania optyczne lub badania za pomocą promieni Roentgena.

Mikrochemiczne określanie wytrzymałości drewna. Clarke podaje metodę jakościowej oceny na podstawie mikroskopowej analizy drewna. Skrawki z poprzecznego przekroju drewna wymoczone w 97-procentowym alkoholu układa się na szkiełku podstawowym i po odparowaniu alkoholu traktuje się floroglucyną z kwasem solnym. Odczynnik przygotowuje się rozpuszczając lig krystalicznej floroglucyny w 800 cm3 stężonego kwasu solnego i rozcieńcza się do objętości 1500 cm3. W 30 sekund po wprowadzeniu floroglucyny zadaje się preparat kroplą stężonego kwasu solnego i przykrywa się szkiełkiem nakrywkowym (uprawnienia budowlane).

Preparaty wykonane z drewna o dużej wytrzymałości barwią się na całej powierzchni przekroju na kolor od goździkowego do karmazynowego. Preparaty z drewna o małej wytrzymałości nie barwią się lub barwią się tak słabo, że zabarwienie występuje tylko w ścianach naczyń oraz w ścianach komórek tkanki gromadzącej (promienie rdzeniowe i miękisz drzewny).

Sąsiednie warstwy komórek

Między drewnem o małej i dużej wytrzymałości można wyróżnić charakterystyczne fazy przejściowe. Pierwszą oznaką wzrastającej wytrzymałości drewna jest zabarwienie się
blaszki środkowej. Im większa wytrzymałość drewna, tym wyraźniej zarysowuje się zabarwienie we wtórnej błonie włókien drzewnych (program egzamin ustny).
W pracach Clarke’a zbadano porównawczo 54 pary preparatów z drewna jesionowego o dużej i małej wytrzymałości; w 49 wypadkach uzyskano pozytywne wyniki.

Metoda ta, stosowana dotychczas w odniesieniu do drewna jesionowego, pozwala na jakościową ocenę i wyciągnięcie wniosków orientacyjnych co do wytrzymałości na ściskanie, nie zdołano jej natomiast powiązać z udarnością (opinie o programie). Tłumaczy się to tym, że intensywność zabarwienia zwiększa się ze wzrostem zawartości ligniny, od której zależy stopień zdrewnienia błon komórkowych i wytrzymałość na ściskanie. Dalsze prace mogą doprowadzić do rozszerzenia metody na inne gatunki drewna oraz stworzenia podstaw do ilościowej oceny rozpatrywanej wytrzymałości. Udoskonalona w ten sposób metoda mogłaby oddawać duże usługi, pozwalając określać techniczną wartość drzew na podstawie nawiertek pobranych świdrem przyrostowym (segregator aktów prawnych).

stanowią elementy przejściowe, znajdujące się w stadium przekształcania na elementy łyka i drewna. Często powtarzany podział komórek miazgi daje początek nowonarastającym warstwom drewna i łyka. Między korą a drewnem umiejscowiona jest warstwa miazgi (cambium) składająca się z jednej warstwy wydłużonych i spłaszczonych komórek. Są to żywe komórki z treścią plazmatyczną, wykazujące zdolność częstego dzielenia się (promocja 3 w 1). Utrzymują one swą działalność przez cały czas życia drzewa. Sąsiednie warstwy komórek, które powstały przez podział komórek miazgi.