Rewa przybrzeżna

W naszych warunkach doprowadza się zwykle ostrogi do drugiej rewy przybrzeżnej, co wymaga długości ich wynoszącej ok. 70 do 80 m, mierzonej od linii brzegowej, na tym bowiem pasie, jak się zdaje, występuje najbardziej intensywny ruch rumowiska wzdłuż brzegu. Wierzch ostrogi zakłada się zwykle w dwu spadkach podłużnych: na części lądowej w spadku 1 :20, na części nadwodnej poziomo, na rzędnej + 0,50 m nad SW (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na części lądowej ostroga nie powinna wystawać nad istniejącą powierzchnię plaży więcej niż na 50 do 80 cm. Zbytnie wystawanie ostróg na tej części potęguje erozję eoliczną. We Francji stosowane są na częściach lądowych ostrogi z żelbetowych płyt, zakładanych między palami pionowymi. Przez dodawanie lub odejmowanie niektórych płyt można regulować wysokość ostrogi, dostosowując ją do zmieniającego się poziomu plaży (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Nieraz stosowane bywają wzmocnienia głowic ostróg przez dodanie drugiego rzędu pali, obsypanie narzutem kamiennym itp. na długości ostatnich 5 do 10 m. Koronie tego końcowego odcinka nadaje się również często spadek w stronę morza (1:5 do 1 : 10). Wskazane jest ponadto wzmacnianie ostrogi na odcinku od ok. L/6 do L/2 m od końca głowicy, ponieważ, jak wynika z obserwacji, ostrogi ulegają najczęściej zniszczeniu w pobliżu 1/s swej długości nadwodnej (L), mierząc od końca odmorskiego. Na tym odcinku należy również wbijać pale nieco głębiej.

Na lądzie ostrogę wpuszcza się zwykle w wydmę, a kończy się w miejscu, w którym jej wierzch osiąga rzędną ok. +2,50 m nad SW. Czasem stosuje się dodatkowo ochronę ostrogi w postaci krótkiej poprzecznej opaski lub dwu ukośnych palisad (uprawnienia budowlane). Ten ostatni sposób ochrony nie zawsze jest skuteczny.
Ekonomiczne okazały się wypróbowane na wybrzeżu polskim ostrogi ażurowe, złożone z jednego rzędu pali. W miejscach, gdzie w pobliżu brzegów występują silne prądy, żłobiące w dnie rynny, stosowane bywają również specjalne ostrogi przeciwprądowe. Są one doprowadzane aż do wspomnianej rynny, a zadaniem ich jest odchylanie prądu i zapobieganie dalszemu przybliżaniu się rynny do brzegu (program egzamin ustny).

Progi podwodne

Ostrogi takie wykonuje się w postaci masywniejszych wałów kamiennych lub warstw obciążonych kamieniem materaców faszynowych. Znajdują częstsze zastosowanie na morzach pływowych.
Drugim rodzajem umocnień czynnych są progi podwodne (opinie o programie).
Stosowane one bywają przede wszystkim wzdłuż wybrzeży klifowych, silnie atakowanych przez fale, z których rumowisko nie jest z różnych względów wleczone wzdłuż brzegu, lecz odprowadzane w kierunku morza.

W celu zatrzymania rumowiska i stworzenia z niego wału brzegowego układa się na dnie przybrzeża progi równoległe do linii brzegowej, które stanowią przeszkodę dla odpływu rumowiska i przyczyniają się do utworzenia przed klifem szerokiego zbiornika sedymentacyjnego, zatrzymującego rumowisko cofające się ku morzu. Poza tym gromadzą one za sobą piasek przerzucany przez fale od strony morza; działanie ich jest zatem podwójne. Przy naszych wybrzeżach progi takie nie były wykonywane (segregator aktów prawnych).

Według doświadczeń radzieckich, progi należy układać w niewielkiej odległości od brzegu, równolegle do jego linii, na głębokości 1,5 do 2,5 m. Buduje się je zwykle jako wały kamienne o przekroju trapezowym, o skarpach od strony morza łagodnie pochylonych (maks. 1 : 3), od strony lądu bardziej stromych (1 : 2). Powierzchnia tych narzutów powinna być pokryta twardymi, dużymi głazami lub blokami betonowymi, które chronią je przed silnym działaniom fali przybojowej i erozją wskutek tarcia rumowiska.

Aby uniemożliwić przesuwanie wału przez fale przy- bojowe, mające dużą energię i znaczny ruch postępowy, narzuty powinny być mocno związane z dnem.
Typ I przedstawia próg narzutowy, którego korona i skarpy przykryte są głazami o ciężarze dochodzącym do 1000 kG i więcej (promocja 3 w 1).