Rodzaje środków pianotwórczych
Podzielić je można na dwie grupy (program uprawnienia budowlane na komputer). Jedna grupa wykazuje wyraźnie większą wiskozę na powierzchni niż wewnątrz roztworu. W drugiej grupie wiskosa powierzchniowa nie różni się widocznie od wiskozy wewnątrz cieczy.
Jak wykazały badania Hielschera druga grupa nie spełnia wymagań stawianych środkom pianotwórczym, które stosowane są do produkcji pianobetonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W celu podwyższenia trwałości piany stosuje się tzw. stabilizatory, które zwiększają sztywność otoczek piany przez zwiększenie lepkości roztworów pianotwórczych i przedłużanie okresu płynięcia cieczy w otoczkach pęcherzyków. Działanie stabilizatorów polega na:
zwiększeniu lepkości roztworu (gliceryna),
wytworzeniu koloidalnej struktury w ściankach pęcherzyków (żelatyna, klej) (uprawnienia budowlane),
polimeryzacji lub kondensacji (mocznik, formaldehyd, żywice),
tworzeniu nierozpuszczalnych wysokorozdrobnionych osadów (sole glinu, żelaza i metali ciężkich).
Do produkcji pianobetonów stosuje się różne środki pianotwórcze. Zasadniczym wymaganiem stawianym środkom pianotwórczym jest, by w jego ilości potrzebnej do wyrobu 1 m3 pianobetonu zawarte było nie więcej niż 700 g stałych składników chemicznych (program egzamin ustny).
Najczęściej stosowanym w Polsce środkiem pianotwórczym jest emulsja.
Do przygotowania jej potrzebne są: klej, kalafonia, ług sodowy i woda.
- rozpuszczać się powoli w wodzie o temperaturze 35-40°C, a w wodzie o temperaturze 15°C pęcznieć,
- nie powinien wydzielać zapachu zgnilizny a na powierzchni nie powinno być widać pleśni,
- nie powinien mieć zanieczyszczeń tłuszczowych (opinie o programie).
Emulsja smołowo-mydlana
Kalafonia powinna mieć temperaturę mięknienia nie niższą niż 65°C. Zawartość oleju terpentynowego jest w kalafonii niedopuszczalna, a barwa mętno-czerwona i lepkość świadczy o zlej jej jakości.
Przygotowanie emulsji składa się z następujących czynności:
A) Przygotowanie roztworu klejowego. Klej rozdrobniony na kawałki o wielkości 2-3 cm zalewa się w naczyniu żelaznym wodą o temperaturze 15-20°C w stosunku wagowym 1:1. Po 24 godzinach podgrzewa się do ok. 50°C. Rozpuszczenie kleju powinno następować przy tej temperaturze wody w ciągu 1,5-h2 godz.
B) Przygotowanie roztworu ługu sodowego. W 1l wody rozpuszcza się 116 g ługu sodowego (stężenie 20°Be) (segregator aktów prawnych).
C) Przygotowanie mydła kalafoniowego. Do gorącego roztworu ługu dodaje się stopniowo przy ciągłym mieszaniu rozdrobnioną kalafonię (ziarna poniżej 5 mm) w stosunku 1:1, przy czym kalafonię dozuje się w kg, a roztwór ługu. Mieszaninę gotuje się w ciągu 1,5-2 godz., aż do całkowitego rozpuszczenia się kalafonii, po czym uzupełnia się wodą o temperaturze 70°C do początkowej objętości.
D) Przygotowanie gotowej emulsji.
Roztwór kleju o temperaturze 30°C wlewa się niewielkimi porcjami do roztworu mydła kalafoniowego o temperaturze 60°C przy dokładnym mieszaniu. Stosunek roztworu kleju do roztworu mydła kalafoniowego wynosi wagowo 1 : 0,7.
Otrzymaną emulsję pianotwórczą należy przechowywać w szczelnie zamkniętych beczkach drewnianych lub balonach szklanych w pomieszczeniach o temperaturze powyżej +5°C. W zależności od temperatury pomieszczenia emulsję można używać w ciągu 10 (wyższa temperatura) do 20 dni (niższa temperatura) od daty przygotowania.
Przed użyciem emulsję należy rozcieńczyć wodą o temperaturze 50°C w stosunku objętościowym 1 : 5 (promocja 3 w 1).
Emulsja smołowo-mydlana stosowana jest w Rosji. Na 1 m3 pianobetonu o ciężarze 600-800 kG/m3 zużywa się 600-800 g korzenia mydlika.
Korzeń mydlika powinien być świeży, bez oznak gnicia łub śladów pleśni o zawartości zanieczyszczeń w postaci ziemi, liści, kory itp. poniżej 5%. Zawartość saponiny powinna być nie mniejsza niż 10%, substancji mineralnych nie więcej niż 1%, zawartość popiołu poniżej 12%, wilgotność w stanie powietrzno-suchym poniżej 13%.
