Równoległe krążki

Istotną zmianę w metodzie Verneuila wprowadzono w 1942 : w USA. Zmiana ta polega na tym, że A1203 wdmuchuje się o dołu, a stapianie przeprowadza przy użyciu mikropalników tlenu wodorowych (program uprawnienia budowlane na komputer). W ten sposób wzrost kryształu odbywa się w piec od góry do dołu. Otrzymuje się kryształy nie w postaci grusze! lecz w postaci okrągłych prętów o średnicy 2,5-6,2 mm i długoś’ dochodzącej do 90 cm. Wielką zaletą prętów otrzymywanych tą metodą jest to, że można je przecinać na równoległe krążki, które są materiałem wyjściowym do celów technicznych przy minimalnej, w porównaniu z gruszkami, starcie kryształ korundu.
O olbrzymim zapotrzebowaniu kraju wysoko uprzemysłowił na korundy świadczy fakt, że w 1950 r.

Stany Zjednoczone zużywały rocznie tylko do celów technicznych ponad 100 ml prętów korundowych, w tym do celów elektrotechnicznych 25 min (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Pełne rozwiązanie zagadnienia otrzymywania sztucznego kirundu w Polsce oraz samodzielne opanowanie trudnej technolog produkcji udało się dopiero w Hucie Aluminium w Skawin i w której w 1960 r. otrzymano pierwsze gruszki korundowe.

Staraniem A. Załubki zorganizowano syntetyczny korundów, która już w 1964 r. dostarczyła polskiemu jubilerskiemu około 12 tys. sztuk rubinów i leukoszafirów o równej wielkości, o szlifie schodkowym i brylantowym. Planował jest bardzo znaczne rozszerzenie działu syntezy korundów, co pozwoli na zaspokojenie zapotrzebowania na korundy zarówno do celów jubilerskich, jak i technicznych (uprawnienia budowlane).

Warto dodać, że uzyskane w Skawinie syntetyczne rubiny umożliwiają produkcję polskich laserów. Rola laserów, stanowiących rodzaj przyrządu kwantowego, opierającego się na zjawisku wymuszonej emisji promieniowania elektromagnetycznego, z każdym rokiem wzrasta, dając nowe różnorodne zastosowania praktyczne. O wysokiej jakości polskich laserów świadczy fakt, że otrzymały one na Targach Lipskich złoty medal (program egzamin ustny).

Kryształy szmaragdów

W inny sposób otrzymano syntetyczne szmaragdy. W 1935 r. niemieckie Zakłady Syntetycznych Kamieni Szlachetnych I.G. Farbenindustrie w. Bitterfeld ogłosiły, że po kilkuletnich próbach udało się uzyskać dobrze wykształcone kryształy szmaragdów, dochodzące do 2 cm długości. Była to synteza hydrotermalna, tj. z gorących roztworów pod ciśnieniem, bliższe jednak szczegóły trzymano w ścisłej tajemnicy. Uzyskane w ten sposób szmaragdy nazwano igmeraldami (od skrótu I.G. i angielskiej nazwy szmaragdu emerald). Z uwagi na nie najlepszą jakość i wysoką cenę te syntetyczne szmaragdy nie znalazły większego zastosowania (opinie o programie).

To samo odnosi się do syntetycznych szmaragdów Nackiego uzyskanych hydrotermalnie. Otrzymane po drugiej wojnie światowej przez amerykanina Ahathama w San Francisko syntetyczne szmaragdy z powodzeniem wprowadzono do handlu jubilerskiego. Bardzo trudno je odróżnić od szmaragdów naturalnych; pewną pomoc przy odróżnianiu stanowią wrostki odmienne od wrostków w kamieniach naturalnych.
Barwne kamienie syntetyczne nie różnią się niemal od naturalnych kamieni szlachetnych. Rzadko tylko doświadczony znawca kamieni może odróżnić kamień syntetyczny od prawdziwego. Pozwala na to dopiero analiza mikroskopowa (segregator aktów prawnych). Syntetyczne kamienie zawierają bowiem charakterystyczne inkluzje gazowe, które nie występują w kamieniach naturalnych.

Szczególnie dawniejsze kamienie syntetyczne zawierają ich bardzo wiele. Również zaokrąglone smugi wzrostu stanowią cechę charakterystyczną dla wielu kamieni otrzymanych, syntetycznie. Ponadto syntetyczne szmaragdy mają niższe współczynniki załamania światła niż szmaragdy naturalne (promocja 3 w 1)..

Przez wiele lat ponawiano próby otrzymania syntetycznych diamentów. Pierwszej próby, która szybko poszła w zapomnienie, dokonał w 1880 r. Anglik J.B. Hannay. Znacznie głośniejsze były syntezy diamentu, jakie w kilkanaście lat później przeprowadził chemik francuski H. Moissan starając się naśladować warunki powstawania diamentów w przyrodzie.