Rozciąganie przy zginaniu

Nic zatem dziwnego, że wszystkie normy dotyczące cementu zawierają opisy badań wytrzymałościowych. Wytrzymałość zaprawy lub betonu zależy od kohezji zaczynu cementowego oraz od jego adhezji (przyczepności) do cząstek kruszywa, jak również do pewnego stopnia - od wytrzymałości samego kruszywa. Ostatni wymieniony czynnik nie będzie tu rozważany, a w próbach dotyczących jakości cementu eliminuje się go przez stosowanie kruszywa normowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Badań wytrzymałościowych nie przeprowadza się na czystym zaczynie cementowym, ponieważ związane byłyby z tym trudności formowania próbek i ich badania, a co za tym idzie - duża niestałość wyników. W celu określenia wytrzymałości cementu używa się zaprawy cementowo-piaskowej, a w niektórych przypadkach i betonu (o ściśle podanych proporcjach), wykonanych w ściśle kontrolowanych warunkach i z określonych materiałów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Istnieje kilka rodzajów badań wytrzymałościowych, tj. czyste rozciąganie, czyste ściskanie i zginanie. To ostatnie badanie w rzeczywistości określa wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu, ponieważ jak dobrze wiadomo zaczyn cementowy ma znacznie większą wytrzymałość przy ściskaniu niż przy rozciąganiu (uprawnienia budowlane). Ponieważ badanie na zginanie w W. Brytanii nie jest stosowane, a w innych krajach tylko w niewielkim stopniu, nie będzie tu dalej omawiane. Badanie czystego rozciągania było stosowane powszechnie, lecz realizacja tego stanu jest dosyć trudna, tak że wyniki tych badań miały dość duże rozrzuty. Ponadto ponieważ metody konstrukcyjne kładą nacisk głównie na wykorzystanie dobrej wytrzymałości betonu na ściskanie, przeto wytrzymałość betonu na rozciąganie jest często mniej interesująca niż jego wytrzymałość na ściskanie (program egzamin ustny). Z tych przyczyn badanie na rozciąganie stopniowo ustąpiło miejsca badaniu na ściskanie.

Poszerzone końce próbek

Badanie na rozciąganie pozostało jednak w normie BS 12: 1958, jako dopuszczalne badanie jednodniowej wytrzymałości szybkotwardniejącego cementu portlandzkiego. W badaniu tym zaprawa cementowo-piaskowa o stosunku 1 : 3 i o zawartości wody w ilości 8% masy części stałych jest mieszana i formowana w postaci próbki „ósemkowej” (opinie o programie).

Piasek musi być znormalizowanym piaskiem Leighton-Buzzard, wydobywanym w pobliżu miejscowości o tejże nazwie, położonej w Bedforshire. Piasek ten składa się z czystej krzemionki i jest praktycznie jednofrakcjo- wy; wszystkie ziarna są prawie okrągłe, przechodzą przez sito 850 i^m (sito nr 18 wg BS), z tym że przynajmniej 90% piasku zatrzymuje się na sicie 600 ^m (sito nr 25 wg BS).

Próbki są formowane w sposób znormalizowany, pielęgnowane przez 24 godz. w temperaturze 18-i-20^oC, przy wilgotności względnej powietrza przynajmniej równej 90%, a następnie rozciągane, przy czym siła rozciągająca jest przykładana za pośrednictwem specjalnych szczęk obejmujących poszerzone końce próbek. Norma BS 12: 1958 określa minimalną wytrzymałość jednodniową szybkotwardniejącego cementu portlandzkiego jako równą 2,1 MN/m², przy czym wynik musi być średnią z 6 zbadanych próbek. Istnieją dwie metody normowe badania wytrzymałości cementu na ściskanie, przy jednej z nich używana jest zaprawa, przy drugiej beton (segregator aktów prawnych).

Zaprawa używana do tych badań ma stosunek zawartości cementu do piasku równy 1: 3. Jako piasek stosuje się ponownie piasek normowy Leighton-Buzzard, a ilość wody wynosi 10% masy substancji suchej. Odpowiada to stosunkowi wodno-cementowemu 0,40 wagowo. Znormalizowany sposób mieszania jest opisany w normie BS 12: 1958 i obejmuje wibrowanie próbek sześciennych o boku równym 70,6 mm przez 2 min na stole wibracyjnym o częstotliwości 200 Hz (promocja 3 w 1). Po upływie 24 h próbki zostają rozformowane i dalsze przechowywanie odbywa się w wodzie, przy czym badanie wytrzymałości następuje na próbkach o powierzchni jeszcze mokrej. Wymagania minimalnej wytrzymałości podane w normie BS 12: 1958 (każda wartość powinna być średnią otrzymaną z trzech próbek).