Rozerwanie

Siły powodujące wzajemne związanie się cząsteczek lepiku między sobą nazywane są siłami kohezji, zaś siły powodujące związanie lepiku z innym materiałem (powierzchnią izolowaną lub materiałem rolowym) są siłami adhezji.
Przy rozrywaniu materiałów zlepionych jakimkolwiek lepikiem zachodzić mogą następujące zjawiska (program uprawnienia budowlane na komputer).
Rozerwanie następuje wewnątrz masy lepiku - siła potrzebna do rozerwania wiązania materiału zlepionego jest zależna od sił kohezji, które są mniejsze niż siły adhezji.

Rozerwanie następuje wzdłuż powierzchni styku lepiku z materiałem, na którym lepik został rozprowadzony - siły adhezji są mniejsze niż siły kohezji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Rozerwanie następuje poza warstwą lepiku - siły kohezji i adhezji są większe niż wiązanie materiału lepionego.
Opisane zjawiska występują wyraźnie i jasno przy próbach spojenia ciał nieporowatych. Przy lepieniu na powierzchniach porowatych, np. przy przylepianiu papy do powierzchni betonu, część lepiku wsiąka w pory betonu, zwiększając tym samym przyczepność i siłę wiążącą.

Zjawisko przenikania lepiku do porów materiału, na którym lepik jest rozprowadzany, występuje przede wszystkim w betonach, do których za pomocą lepiku przylepione są warstwy materiałów izolacyjnych w rolach (uprawnienia budowlane).
Na powierzchni materiałów izolacyjnych, jak papy i juty bitumowane, występuje inne zjawisko - przenikanie i dyfuzja lepiku lub jego bardziej ruchliwych składników, jak oleje i rozpuszczalniki, w głąb papy czy juty. Może ono spowodować zmiękczenie lub częściowe rozpuszczenie zaprawy impregnującej papę, łącząc ją dokładniej z warstwą lepiku lub, w przypadku zastosowania nieodpowiednich materiałów, wartość masy impregnacyjnej papy znacznie obniżyć.

W literaturze fachowej ostatnich lat omawiane są metody badania wzajemnego zachowania się różnych materiałów bitumicznych, ze szczególnym uwzględnieniem możliwych zaburzeń układów koloidalnych. Jedna z takich metod jest podana w ustępie o specjalnych badaniach asfaltów (program egzamin ustny).

Lepiki bitumiczne

Przy ustalaniu składu i własności lepików należy zatem zwracać uwagę na własności składników i unikać, stosowania tych składników, które mogłyby pogorszyć własności materiałów przylepianych. Jest to szczególnie ważne dla lepików na zimno, których lotniejsze składniki mogą wpływać rozluźniająco na substancje bitumiczne, wchodzące w skład papy lub juty impregnowanej (opinie o programie).
Lepiki bitumiczne należy uważać za układy koloidalne, w których podczas klejenia wiskoza obniżona jest przez ogrzanie lub wskutek obecności rozpuszczalnika. W czasie procesu wiązania, który zachodzi dzięki stygnięciu lepiku lub dzięki odparowywaniu rozpuszczalnika, następuje wzrost wiskozy, przy czym lepik tworzy warstewkę (błonkę) przylegającą ściśle do materiałów zlepianych.
O jakości lepiku decyduje również kształt i wielkość cząsteczek.

Składniki o wielkich cząsteczkach posiadają daleko silniejszą zdolność zlepiania i większą kohezję niż składniki o małych cząsteczkach.
Dalszym czynnikiem, od którego zależy siła wiążąca i kohezja lepików, jest kształt cząsteczek lepiszcza bitumicznego.

Cząsteczki o budowie rozgałęzionej lub łańcuchowej, zwłaszcza jeżeli cząsteczki te mogą się ułożyć w sposób zorientowany kierunkowo, posiadają lepszą spoistość niż cząsteczki o budowie kulistej lub blaszkowatej. Asfalty, w których skład wchodzą cząsteczki o bardziej rozgałęzionej budowie niż w smołach, posiadają znacznie większą ciągliwość i plastyczność niż smoły powęglowe nawet najgęstsze, w których przeważa budowa pierścieniowa (segregator aktów prawnych).

Różnego rodzaju masy izolacyjne i lepiki preparuje się najczęściej z dodatkiem składników mineralnych, jak np. mączka wapienna, azbest, wełna żużlowa, krzemionka mielona lub strącona itp.
Zadanie tych wypełniaczy jest bardzo rozmaite. Z jednej strony dodatek składników mineralnych, jako tańszych i łatwiej dostępnych niż bitumy, pozwala na oszczędność w stosowaniu bitumu, zwiększając objętość masy (promocja 3 w 1).