Rozkład ciężarów

Przy większej liczbie torów spustowych rozkład ciężarów na sanie przedstawiać się będzie inaczej: przy trzech torach należy przyjmować, że cały ciężar spustowy przeniesie się na tor środkowy, podobnie przy czterech torach całość ciężaru przejmą tory środkowe (program uprawnienia budowlane na komputer). W obu wypadkach tory skrajne można obciążać ciężaru spustowego (na każdy tor) i przeciążeniem od wiatru.
Przedstawiony wyżej rozkład obciążeń pochylni w kierunku poprzecznym do jej osi dotyczy obciążeń wywołanych przez jeden określony statek.

Zwykle miarodajny jest największy z przewidywanych do montowania na danej pochylni statków, jednak pochylnię należy tak zaprojektować, aby był na niej możliwy także montaż statków mniejszych, a nawet w razie potrzeby równocześnie dwu małych statków (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Poza tym należy przewidzieć możliwość ustawiania podpór bocznych oraz torów spustowych nie tylko w jednej, jakiejś sztywnie ustalonej odległości od osi pochylni, ale w pewnym pasie, który dla torów spustowych największego statku może leżeć w granicach od B/8 do Bf4 (gdzie B - szerokość pochylni), dla jego podpór bocznych zaś obejmować cały skrajny pas pochylni od B/4 do B, 2.
W wyżej wymienionych pasach największe obciążenie będzie najczęściej pochodzić od statku największego, podobnie jak w osi pochylni.

Jedynie w pasie przyosiowym o szerokości B/8 może obciążenie miarodajne pochodzić od torów spustowych statków mniejszych (uprawnienia budowlane). Znając jednostkowe obciążenie od płóz statku największego, można w przybliżeniu przyjąć, że dla statków mniejszych wartość tego obciążenia spadać będzie liniowo do zera w osi pochylni.
Wykres największych jednostkowych obciążeń spodziewanych w poszczególnych przekrojach pochylni pod wpływem obciążenia wywołanego przez statki budowane pojedynczo w osi pochylni. Podobny wykres dla statków budowanych parami. Nałożenie na siebie pozwoli stwierdzić, który z tych wypadków jest mniej korzystny w różnych punktach pochylni. Zwykle wykres c kryje się całkowicie pod wykresem b i może być pominięty. Wykresy te nie przedstawiają obciążenia ciągłego, lecz jedynie wskazują wartość możliwego w danym miejscu obciążenia na 1 m długości pochylni, które występuje tylko na szerokości odnośnej podpory, a więc s„ s, czy sb (program egzamin ustny).

Podpory montażowe

Wartości q otrzymuje się dzieląc przez szerokość podpory odnośne wartości wykresów (opinie o programie).
Podany sposób wyznaczania obciążeń podpór montażowych i sani jest przybliżony. Znane są inne metody dokładniejsze. Próby opracowania takiej metody dla statków małych i średnich (do 55 000 t nośności) dokonał Szurowski na podstawie analizy rzeczywistych parametrów kilkudziesięciu statków, wodowanych w stoczniach polskich, z uwzględnieniem zmiennej sprężystości giętnej statku oraz rozmieszczenia i sztywności elementów podbudowy, tj. zarówno podpór stałych, jak i sani.

Dotychczas mowa była tylko o obciążeniach pionowych. Ponieważ powierzchnia pochylni jest nachylona do poziomu, obciążenia wyliczone w myśl poprzednich wskazówek należy rozkładać na kierunek prostopadły i równoległy do powierzchni pochylni (segregator aktów prawnych).
Właściwe naciski na pochylnię otrzyma się mnożąc wszystkie wyliczone obciążenia przez cos a, gdzie a jest to kąt
pochylenia powierzchni pochylni (albo powierzchni torów spustowych) do poziomu. Ponieważ a jest zwykle bardzo małe, różnice wynikające z pochylenia pomiędzy naciskiem na pochylnię a obciążeniami pionowymi można pomijać. Nie można natomiast pomijać wpływu pochylenia na wartość sił równoległych do powierzchni pochylni.

Każdą pochylnię należy w części roboczej obliczyć na działanie sil równoległych do osi, o wartości S = C, sin a, które przenoszą się na całą pochylnię, i muszą być przyjęte bądź przez tarcie o grunt, bądź też przez pale fundamentowe (promocja 3 w 1).