Rozkład parcia czynnego

Z dokonanych obserwacji w naturze wynika, że parcie na obudowę wykopu (w przypadku wzmocnienia wykopu w gruntach piaszczystych). Należy zauważyć, że w tym przypadku rozkład parcia jest całkiem inny niż rozkład parcia czynnego. Poza tym z dokonanych pomiarów wynika, że całkowite parcie na obudowę może być nieco większe niż parcie czynne (program uprawnienia budowlane na komputer). Ten zaobserwowany układ naprężeń można zrozumieć, jeśli przeanalizujemy sposób, w jaki następuje odkształcenie gruntu podczas głębienia wykopu. Z chwilą ułożenia najwyższej rozpory i zaklinowania jej pomiędzy przeciwległymi podłużnicami stają się niemożliwe znaczne poziome przesunięcia gruntu na tej wysokości. W miarę dalszego wydobywania ziemi z wykopu wystąpią przesunięcia poniżej rozpory w kierunku wykopu do chwili umieszczenia następnej rozpory (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stąd całkowity ruch masy gruntu można sobie wyobrazić jako obrót wokół punktu znajdującego się blisko górnej części obudowy wykopu (uprawnienia budowlane). Grunt w tym miejscu nie ma możliwości takiego przesunięcia się w kierunku wykopu, ażeby nastąpiło wzbudzenie pełnego oporu na ścinanie gruntu. Raczej grunt z niższych poziomów wywiera rodzaj oporu na grunt znajdujący się wyżej, dlatego też grunt znajdujący się w górnej części obudowy jest bliższy stanu naprężenia biernego niż czynnego (program egzamin ustny). Chociaż rozkład nacisków na obudowę wykopu znacznie odbiega od klasycznego przypadku rozkładu parcia czynnego, to jednak nie należy sądzić, że całkowita wartość parcia na obudowę wykopu znacznie odbiega od wartości parcia czynnego.

Rodzaj odkształceń gruntu

Dopóki następuje pobudzenie całkowitego oporu na ścinanie na dolnej powierzchni klina odłamu, dopóty całkowita wartość parcia konstrukcji oporowej na grunt jest w zasadzie taka sama bez względu na to, czy jest to ściana oporowa masywna czy też obudowa wykopu (opinie o programie). Jednakże rodzaj odkształceń gruntu wpływa częściowo na położenie teoretycznej krytycznej linii zniszczenia i dlatego rodzaj konstrukcji oporowej wywiera wpływ na wartość parcia (Hansen, 1953). Całkowite parcie na ściankę podpartą może być o 10-M 5% większe niż parcie na ścianę masywną. Stan naprężenia gruntu znajdującego się poza rozpartym wykopem często określamy jako stan przesklepienia czynnego.

Rozpory należy zwymiarować stosując współczynnik bezpieczeństwa odpowiedni dla materiału rozpory. Stosownie do rozkładu naprężeń proponowanego przez Terzaghiego i Pecka (1948) całkowite parcie na obudowę wykopu równa się 0,64 yH²K_a, co odpowiada parciu czynnemu zwięksior.emu o 28%. A więc przy proponowanym rozkładzie naprężeń zakłada się, że całkowite parcie na obudowę wykopu może być większe niż parcie czynne. Jednakże istnieje jeszcze jeden powód ( o wiele istotniejszy), dlaczego przyjmuje się, że parcie na obudowę jest większe niż parcie czynne. Rzeczywisty rozkład naprężeń będzie zmienny na odcinkach między rozporami i będzie zależeć od dokładności zaklinowania poszczególnych rozpór (segregator aktów prawnych). Projektowana krzywa rozkładu naprężeń przedstawia obwiednię wielu rzeczywistych możliwych rozkładów naprężeń. Ponieważ zniszczenie rozpory następuje na skutek ugięcia, jest ważne, ażeby nie dopuścić do przeciążenia żadnej rozpory.

Nie można bowiem założyć, że z chwilą przeciążenia jednej rozpory i powstawania jej odkształcenia nadwyżka obciążenia po prostu przeniesie się na sąsiednią rozporę. Przeciwnie, jeśli jedna rozpora zacznie się wyginać, to jej nośność może się zmniejszyć prawie do zera i wtedy cały układ obudowy znajdzie się w niebezpieczeństwie. Nagłe i szybkie zniszczenie obudowy wykopu na skutek wyboczenia jednego z zastrzałów (promocja 3 w 1). Użycie obwiedni obejmującej wszystkie możliwe krzywe rozkładu naprężeń zapewnia, że każda rozpora będzie zaprojektowana na największą wartość obciążenia, która może na nią przypaść. Jednakże ma obciążeń we wszystkich rozporach będzie bez wątpienia mniejsza niż 0,64 yH²K_a.