Miejsce cementu portlandzkiego

W przypadku wypalania w istocie do czynienia też z procesem spiekania, ale bez udziału fazy ciekłej. Zjawiska przebiegające powyżej temperatury pojawienia się fazy ciekłej należałoby logicznie określić jako spiekanie z udziałem tej fazy. Tak też nazywane są czasem omawiane tu dwa zjawiska przez badaczy zajmujących się fizykochemią ciała stałego i procesami towarzyszącymi powstawaniu tekstury czerepu ceramicznego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warto dodać, że w języku niemieckim, a raczej w niemieckim żargonie technologicznym, mówi się czasem (ale nigdy nie pisze) o „suchym” bądź „mokrym” spiekaniu (trockene Sinterung - nasse Sinterung).
Mimo powyższych uwag, w dalszym tekście pojęcia wypalania i spiekania stosowane będą w takim znaczeniu, jak je tradycyjnie przyjmuje technologia materiałów wiążących (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Klasyfikację materiałów wiążących według trzech omówionych wyżej kryteriów klasyfikacyjnych.

Miejsce cementu portlandzkiego (i jego pochodnych), w powyższym schemacie klasyfikacyjnym wynika z definicji tego materiału stwierdzającej, że cement jest to wapniowy materiał wiążący, produkowany na drodze spiekania i wykazujący właściwości hydrauliczne. Stosowanie tej definicji w odniesieniu do cementu portlandzkiego nie wymaga komentarza. Należy jednak zaznaczyć, że także cementy pochodne - hutnicze i pucolanowe - w pełni odpowiadają tej definicji. Cementy te wykazują właściwości hydrauliczne, ich najistotniejszym składnikiem jest cement portlandzki, a więc materiał „spiekany” i „wapniowy”, a najpowszechniej stosowane składniki dodatkowe zawierają również znaczne ilości tlenku wapniowego (żużel wielkopiecowy) (uprawnienia budowlane).

Najliczniejszą grupę materiałów wiążących stanowią materiały wapniowe, tak powietrzne jak i hydrauliczne, produkowane zarówno przez wypalanie, jak i spiekanie (także topienie) surowców, których głównym, ilościowo przeważającym składnikiem jest węglan wapniowy CaCO,. Dobierając celowo surowiec o odpowiedniej zawartości CaCO, i świadomie stosując warunki temperaturowe obróbki cieplnej można wyprodukować określony wapniowy materiał wiążący, powietrzny bądź hydrauliczny (program egzamin ustny).

Wspomniane odcinki skali

W skorupie ziemskiej występują wapniowe skały węglanowe o bardzo różnej zawartości CaCO,, poczynając od najczystszych marmurów i czystych wapieni, przez wapienie margliste, aż do margli o niskiej zawartości CaCO, i dużej przewadze domieszki minerałów ilastych, a często także krzemionki w postaci piasku kwarcowego (opinie o programie). Istnieją petrograficzne klasyfikacje wapniowych skał węglanowych, które dzielą te skały na klasy mające odrębne nazwy i odgraniczone wzajemnie określonymi zawartościami CaCO, (a także MgCO,).

Zainteresowanych można odesłać do literatury specjalnej, trzeba jednak podkreślić, że technologia materiałów wiążących określa przydatność wapniowych skał węglanowych do wytwarzania określonego materiału wiążącego na podstawie zawartości CaCO,. Systematykę wapniowych materiałów wiążących ułatwia schemat. Podstawę tego schematu stanowi liniowa skala zawartości węglanu wapniowego w surowcu, obejmująca zakres od 60 do 100% CaCO, i podzielona na odcinki odpowiadające takim mieszaninom minerałów ilastych z węglanem wapniowym, z których przy odpowiedniej obróbce termicznej uzyskuje się określony wapniowy materiał wiążący.

Wspomniane odcinki skali zawartości CaCO,, których granice są w pewnej mierze umowne, stanowią podstawę wydzielenia pionowych kolumn zawierających uogólnione omówienie składu fazowego i niektóre cechy poszczególnych materiałów (segregator aktów prawnych).
Górna część każdej kolumny dotyczy wypalania określonego surowca, dolna zaś jego spiekania, a więc obróbki cieplnej prowadzonej do temperatur umożliwiających częściowe stopienie ogrzewanego materiału.

Analizę przedstawionych w schemacie prawidłowości wypada rozpocząć od surowców najbogatszych w CaCOg, a więc od czystych wapieni, przechodząc następnie do surowców coraz uboższych w CaCO,, zawierających coraz większą domieszkę minerałów ilastych (promocja 3 w 1). Wypalając te materiały w temperaturach rzędu 1100-T-1200°C (górna część tablicy) otrzymuje się produkty wypalania o różnym składzie fazowym i o różnych właściwościach.